Απόψεις...

 

«Το πλοίο που για να φτάσει από τη Σαγκάη στον Πειραιά μέσω Σουέζ, πριν την κρίση, ήθελε 19-24 μέρες, τώρα που πρέπει να κάνει τον περίπλου της Αφρικής, θέλει 40-55 μέρες. Δύο μήνες σχεδόν. Τα ναύλα από 1.500 δολάρια το κοντέινερ, έχουν εκτιναχτεί στα 3.900 δολάρια. Το δρομολόγιο από το ινδικό λιμάνι Νάβα Σεβα, από 13-14 μέρες προ κρίσης, γίνεται πλέον στις 50.Στην προκειμένη περίπτωση τα ναύλα έχουν τετραπλασιαστεί, φτάνοντας τα 3.786 δολάρια (από 956 δολ). Το ρεκόρ ωστόσο κατέχει το Μπαγκλαντές, (Τσιταγκονγκ), με το δρομολόγιο προς Πειραιά να θέλει μέχρι και 60 ημέρες έναντι 18-25 μερικούς μήνες πριν. Με ναύλα στα 3.472 δολ. έναντι 1.167 δολ.

Τα ναύλα είναι τα «δώρα» των Χούθι προς τις ναυτιλιακές. Οι μόνες ωφελημένες. Η εξειδικευμένη οικονομική σελίδα Breakingviews, μέλος του Reuters, υπολόγισε ότι αν διατηρηθούν οι τρέχουσες τιμές ναύλων καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, τότε τα λειτουργικά κέρδη της Maersk θα μπορούσαν να αυξηθούν φέτος κατά 12 δισ. δολάρια. Κάθε αύξηση 200 δολαρίων στο κόστος FEU (σσ: μονάδα μέτρησης του κόστους ενός κοντέινερ, ισοδύναμη 40 πόδια) φέρνει επιπλέον 1,2 δισ. δολάρια μεικτά κέρδη στο δανέζικο όμιλο. 

Το εντυπωσιακό είναι ότι τα ναύλα «τρέχουν» με ταχύτερο ρυθμό απ’ ότι στην πανδημία. Αναμενόμενο, όταν το ταξίδι γύρω από την Αφρική απαιτεί σχεδόν 30% περισσότερα καύσιμα. Επί τους παρόντος, οι φόβοι περί σημαντικής ανόδου του πληθωρισμού λόγω της κρίσης στην Ερυθρά δεν έχουν επιβεβαιωθεί. Ίσως, σε αυτό παίζει ρόλο η μεγάλη προσφορά πλοίων και κυρίως η αδύναμη ζήτηση λόγω της ήπιας ύφεσης σε τμήμα της διεθνούς οικονομίας, όπως αυτό που ζουν αρκετές χώρες της Ευρώπης.

Τα πάντα θα εξαρτηθούν από τη διάρκεια και από το πόσο θα πληγεί η αμερικανική οικονομία. Όσο το πρόβλημα συνεχίζεται, τόσο αυξάνεται η συμφόρηση για τα εμπορεύματα που κατευθύνονται προς τις ΗΠΑ».

                                                                            (Γ.Φιντικάκης-liberal.gr)

«Το καμάρι της ευρωπαϊκής βιομηχανίας, η βιομηχανία αυτοκινήτων, βρίσκεται πλέον σε κατάσταση συναγερμού μπροστά στον φόβο που προκαλεί το επικείμενο κύμα εισαγωγών φθηνών κινεζικών αυτοκινήτων. Η παραδοχή από τη μεριά της ηγεσίας των μεγάλων ευρωπαϊκών παραδοσιακών αυτοκινητοβιομηχανιών (και των αμερικανικών εδώ που τα λέμε) πως δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν τις κινεζικές εισαγωγές, όχι μόνο λόγω της χαμηλής τιμής τους αλλά και λόγω της τεχνολογικής υπεροχής τους, είναι σχεδόν σοκαριστική.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μέχρι πρότινος οι κινεζικές βιομηχανίες στην ουσία εισήγαγαν όλη τη βασική τεχνολογία τους από την Ευρώπη. Εδώ, τολμούμε να πούμε, έχει γίνει ένα σημαντικό στρατηγικό λάθος, καθώς η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης αποφάσισε να πετάξει στα σκουπίδια τη μεγάλη τεχνολογική υπεροχή της ευρωπαϊκής αυτοκινητοβιομηχανίας στον τομέα των μηχανών εσωτερικής καύσης και να την υποχρεώσει να στραφεί απότομα στην ηλεκτροκίνηση. 

Εκεί το πλεονέκτημα το είχαν οι Κινέζοι και το αποτέλεσμα είναι να τους κυνηγάμε απεγνωσμένα για να τους φθάσουμε, χωρίς να είναι σίγουρο πως θα καταφέρουμε να το κάνουμε. Με τεράστιο κόστος και για τις επιχειρήσεις που επενδύουν εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ και για τους προϋπολογισμούς των κρατών και της ίδιας της ένωσης που πρέπει να δώσουν επιχορηγήσεις τεράστιας αξίας.  

Η βιομηχανία μικροεπεξεργαστών είναι ένας άλλος τομές που η Ευρώπη έχει μείνει πολύ πίσω παρά το γεγονός πως κάποτε είχε δεσπόζουσα θέση. Η ευκολία του μοντέλου της παραγωγής όλων σχεδόν των microchips στα εργοστάσια της Άπω Ανατολής εξυπηρέτησε για πολλά χρόνια τις ευρωπαϊκές βιομηχανίες καθώς έριχνε το κόστος και μείωνε τις απαραίτητες επενδυτικές δαπάνες.Τώρα όμως που η διαμάχη Κίνας – ΗΠΑ έχει αγγίξει για τα καλά τη βιομηχανία μικροεπεξεργαστών, δεν είναι καθόλου εύκολη η εγκατάσταση εκτεταμένης παραγωγικής βάσης στην Ευρώπη. 

Οι μεγάλες βιομηχανίες παραγωγής μικροεπεξεργαστών έχουν όλες τη βάση τους στις ΗΠΑ ή την Άπω Ανατολή και για να δημιουργήσουν παραγωγικές εγκαταστάσεις στην Ευρώπη ζητούν τεράστιες επιδοτήσεις.   Η ενεργειακή κρίση δεν έχει καμία σχέση και με τη δυσκολία αντιμετώπισης του ανταγωνισμού από χώρες που είναι πολύ πιο ελαστικές στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Και αυτό το ζήτημα δεν πρόκειται να λυθεί εύκολα, καθώς για την Ευρώπη αυτά είναι θέματα αρχής».

                                                                       (Σπ. Αλεξόπουλος-liberal.gr)