Απόψεις...

«Οποιος έχει φοιτήσει σε ελληνικό πανεπιστήμιο τα τελευταία τριάντα-σαράντα χρόνια αισθάνεται αυτές τις μέρες νέος. Η χορογραφία της (αυτο)ακύρωσης της πανεπιστημιακής ζωής τού επιτρέπει να ξαναζήσει –αυτή τη φορά ως παρατηρητής– τα νιάτα του. Δεν έχει αλλάξει τίποτε –αυθαιρεσία των μειοψηφιών, αβουλία των ακαδημαϊκών, παραλυτική τρομοκράτηση της πλειοψηφίας–, εκτός από το όνομα του υπουργού που παρακολουθεί και καθησυχάζει, γιατί ξέρει ότι αυτοί που κλείνουν τις σχολές εννοούν να εκμαιεύσουν μια βίαιη αντίδραση· ένα ή περισσότερα ανοιγμένα κεφάλια· βενζίνη για να βρέξουν το στουπί τους. 

Αυτή η επίμονη κυκλικότητα της μεταπολιτευτικής ρουτίνας δικαιολογεί και τα κλισέ. Δικαιολογεί και τον μεμψίμοιρο κυνισμό για το «αμεταρρύθμιστο» της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Το αίσθημα αυτό δικαιώθηκε και εμπεδώθηκε στη χρεοκοπία: ό,τι είναι κρατικό, είναι στοιχειωμένο – καταδικασμένο να τρώει δημόσιο χρήμα και να αποδίδει μόνο υπέρ του εαυτού του».

                                                           (Μ. Τσιντσίνης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Παρότι ο Τραμπ λατρεύεται από τα λαϊκά στρώματα, ουδέποτε έθιξε τα συμφέροντα των πολύ πλουσίων Αμερικανών. Αντιθέτως, έχει φροντίσει επιμελώς τα συμφέροντα τους, κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του. Αποτελεί μάλιστα κεντρικό αφήγημα του προφίλ του. Ότι είναι ένας ζάμπλουτος αυτοδημιούργητος δισεκατομμυριούχος, που τα βάζει με το πολιτικό κατεστημένο για χάρη των πολλών! Eπίσης, νιώθει μια έντονη εσωτερική ανάγκη να τον βλέπουν ως μεγιστάνα και ότι έχει θέση στο αποκλειστικό club των βαθύπλουτων. 

Να θυμίσουμε τη διαμάχη που είχε με το περιοδικό Forbes όταν τον «έκοψε» από τη λίστα των πλουσιότερων Αμερικανών. Εκείνο που πραγματικά με ξεπερνάει, είναι ότι οι πιο φτωχοί Αμερικανοί, από το Μισισιπή και τη Λουϊζιάνα πιστεύουν ότι θα επωφεληθούν οικονομικά από την εκλογική νίκη του Τραμπ. Ζουν με την ψευδαίσθηση πως ένας πρόεδρος, με όσα έπραξε στην προηγούμενη θητεία του, άρα υπάρχει μέτρο σύγκρισης, θα εξαφανίσει τα χρόνια και δισεπίλυτα προβλήματα της ένδειας και της εγκατάλειψης που νοιώθουν. 

Παρόλο που το 60% των Αμερικανών κατέχουν μετοχές, άμεσα ή έμμεσα, από συμμετοχές σε αμοιβαία και συνταξιοδοτικά προγράμματα, το 10% των πλουσιότερων νοικοκυριών κατέχουν το 93% εξ’ αυτών. Στο ρετιρέ, το περιβόητο 1% κατέχει το 54%. Την πυραμίδα συμπληρώνουν το λιγότερο προνομιούχο 50% των νοικοκυριών που κατέχουν μόλις το 1%».

                                                                 (Ν.Δ Τσαγκανέλιας- liberal.gr)

«Τί τα θέλουμε τα όπλα / Τα κανόνια τα σπαθιά / Να τα κάνουμε αλέτρια / Να δουλεύει η αγροτιά / Τί τα θέλουμε τα όπλα / Ταανόνια τα βαριά / Να τα κάνουμε εργαλεία / Να δουλεύει η εργατιά». 

Ωστόσο, παραμένοντας συνεπής στις αρχές της, η ελληνική αριστερά, από το ΚΚΕ μέχρι τα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα, ακόμη και σήμερα προσπαθούν να υπονομεύσουν κάθε προσπάθεια ενίσχυσης των αμυντικών δυνατοτήτων και την αποτρεπτική ισχύ των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων, προβάλλοντας τα σαθρά και έωλα επιχειρήματα της αξιοποίησης αυτών των πόρων για κοινωνικούς, δήθεν, σκοπούς. 

Λησμονούν ή, τέλος πάντων, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως για να ασκηθεί η οποιαδήποτε κοινωνική πολιτική, θα πρέπει να υπάρχει ανεξάρτητο, ισχυρό έναντι των εξωτερικών επιβουλών κράτος και φυσικά να τηρούνται οι δημοκρατικοί κανόνες διακυβέρνησης».

                                                                     (Δ. Τριανταφυλλίδης- liberal.gr)