Απόψεις...

 

«Η μνήμη του Πολυτεχνείου υπέφερε περισσότερο από τους επίδοξους διαχειριστές του – απ’ όσους δοκίμαζαν να το χρησιμοποιήσουν σαν πολιτικό εργαλείο. Δεν ήταν μόνο η κατάχρηση της εξέγερσης ως άλλοθι για τη διαιώνιση της πολιτικής βίας· δεν ήταν μόνο ότι, σε περίοδο δημοκρατικής ομαλότητας, χυνόταν αίμα με την κίβδηλη στάμπα «17 Νοέμβρη». Υπήρξαν μαζικότερες και πολύ δραστικότερες απόπειρες πολιτικής μεταποίησης της ιστορίας. Υπήρξε το «Πολυτεχνείο» της χρεοκοπίας – τότε που οι δοξασίες της αγανακτισμένης ανυπακοής επιχείρησαν να αντλήσουν συμβολική νομιμοποίηση από την πραγματική εξέγερση. 

Ολοκληρώθηκε τότε, στις πλατείες που ζητούσαν την πυρπόληση της Βουλής, ένα παράδοξο: Η μνήμη του γεγονότος που υμνούνταν ως μήτρα της δημοκρατίας –ως φυσικός τοκετός της «από τα κάτω», προτού έρθουν από την ασφαλή τους εξορία οι ελίτ για να σχηματίσουν τον τύπο της– δεν εξελίχθηκε σε συστατικό της πίστης στο πολίτευμα. Αντιθέτως. Είχε καλλιεργηθεί ως συστατικό καχυποψίας και ψυχικής απόστασης από την υπαρκτή δημοκρατία, η οποία στιγματιζόταν ως νόθο τέκνο, καταδικασμένο να προδίδει διαρκώς «τα όνειρα του Νοέμβρη».

                                                                   (Μ.Τσιντσίνης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Το άρθρο μου στη «δημοκρατία» για το αντισημιτικό βαλς που χορεύουν μαζί κομμούνια και νεοναζί, με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα που προκλήθηκε από την απίστευτης αγριότητας και διαστροφής δολοφονία αμάχων, ανάμεσά τους πολλά παιδιά, και την απαγωγή άλλων 240, ξύπνησε τα ανακλαστικά ανώνυμου αρθρογράφου του «Ριζοσπάστη», ο οποίος, πέραν των ύβρεων, δεν μπήκε στον κόπο να αναφέρει, έστω συνοπτικά, τι έγραψα. 

Η εφημερίδα που ιστορικά επέχαιρε για τη Μικρασιατική Καταστροφή και τη συνεισφορά των ελληνόφωνων κομμουνιστών σε αυτήν, που υποστήριζε τη δημιουργία «μακεδονικού» κράτους με απόσπαση εθνικού εδάφους -ο ορισμός της εσχάτης προδοσίας- και υποστήριξε όλη την προδοτική χωριστική ανταρσία και τα εγκλήματά της για την επιβολή σταλινικής δικτατορίας στην Ελλάδα, που δικαιολογούσε τη συμμαχία Χίτλερ – Στάλιν, την κατακρεούργηση της Πολωνίας από τα SS και τον Κόκκινο Στρατό, τους εκτοπισμούς και τις εκτελέσεις Ελλήνων της ΕΣΣΔ, που δικαιολόγησε τη Σοβιετική εισβολή στην Ουγγαρία το 1956, στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και τις αθρόες εκτελέσεις που ακολούθησαν, την εισβολή και κατοχή στο Αφγανιστάν, που συμμετείχε στην αρχική προσπάθεια απόκρυψης του φοβερού πυρηνικού ατυχήματος στο Τσέρνομπιλ, αυτή η φυλλάδα του κόκκινου φασισμού θα ήταν αξιοσημείωτο και πολύ προσβλητικό αν με επαινούσε. 

Διότι, αν σε επαινέσει η μήτρα του κόκκινου φασισμού, τότε κάτι δεν κάνεις καλά. Οταν σε βρίζει, σημαίνει πως καλά πορεύεσαι πάνω στις ράγες των αμετάβλητων αξιών σου. Τον συντάκτη του επίσημου οργάνου του σταλινοφασισμού τον ενόχλησε η απόδοση στο ΚΚΕ αντισημιτισμού, παρέα με τους νεοναζί. Ας τον γυρίσω ανάποδα, να τον τινάξω λίγο με τη σανίδα της Ιστορίας, να του φύγει η σκόνη που έχει βουλώσει τα αυτιά και τα μάτια του. 

Η υποκρισία και η χυδαιότητα, μαζί με το μίσος, τον κοινωνικό φθόνο, την προδοσία κατά του Εθνους και τον ολοκληρωτισμό πάνε χέρι χέρι με την αριστερά, που μόνο αθώα του αντισημιτισμού δεν είναι.

                                                                    (Φ.Κρανιδιώτης- newsbreak.gr)