Δύο μέτρα, δύο σταθμά...

 

«Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε την έκρηξη στο λεβητοστάσιο ενός σχολείου των Σερρών από την οποία είχε σκοτωθεί ένας μαθητής και είχαν τραυματιστεί άλλοι δύο. Τη θυμάστε, δεν τη θυμάστε βγήκε η δικαστική απόφαση με την οποία ο υπεύθυνος για την έκρηξη μηχανικός, ο άνθρωπος δηλαδή που εξαιτίας της απροσεξίας ή/και της αδιαφορίας ή/και της ανεπάρκειας του σκότωσε ένα παιδί και τραυμάτισε άλλα δύο, τιμωρήθηκε –κρατηθείτε– με πρόστιμο 10.000 ευρώ και τρίμηνη ανάκληση της άδειάς του.

Σε όσους η τιμωρία φαίνεται μικρή και σκέφτεστε ότι μιλάμε για κάποιον του οποίου οι παραλείψεις (όπως τουλάχιστον προκύπτουν από την απόφαση) σκότωσαν ένα παιδί και τραυμάτισαν άλλα δύο το μόνο που έχω να απαντήσω είναι: καλά, πώς κάνετε έτσι; Παιδάκι σκοτώθηκε, δεν εγκαταλείφθηκε γατάκι.

Θα ήθελα πολύ η τελευταία φράση να είναι ένα κακό μαύρο χωρατό αλλά στην πραγματικότητα είναι η νομική πραγματικότητα στην Ελλάδα. Τη χώρα στην οποία η ζωή ενός παιδιού έχει μικρότερη αξία όχι απλώς από τη ζωή ενός γατιού (πράγμα που έτσι κι αλλιώς θα ήταν παλαβό) αλλά και από την απλή του εγκατάλειψη.

Σε περίπτωση που νομίζετε ότι υπερβάλλω σας παραπέμπω στο σάιτ της Καθημερινής όπου με ημερομηνία 13.07.2023 μπορείτε να βρείτε μια είδηση σύμφωνα με την οποία ένας 76χρονος στην Ρόδο τιμωρήθηκε με πρόστιμο 120.000 ευρώ επειδή ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ τέσσερα γατάκια μέσα σε μια χαρτόκουτα. Το ξαναγράφω για να εμπεδωθεί: όχι «σκότωσε» αλλά «εγκατέλειψε μέσα σε χαρτόκουτα». Τα γατάκια βέβαια ήταν σε «άσχημη κατάσταση» αλλά και πάλι, για κάποιον περίεργο λόγο, ένα σκοτωμένο παιδάκι μού φαίνεται αμέτρητες φορές χειρότερο. 

Αλλά αυτός είμαι εγώ και όχι ο Έλληνας νομοθέτης ή ο Έλληνας δικαστής ο οποίος κρίνει ως πολύ χειρότερη την εγκατάλειψη ενός γατιού από τον θάνατο ενός παιδιού.  Ελπίζω κανείς να μην σκεφτεί «μα ο 76χρονος άφησε τα γατάκια επίτηδες ενώ ο μηχανικός απλώς έκανε λάθος» γιατί ειλικρινά δεν ξέρω τι απάντηση ταιριάζει σε κάποιον που δεν καταλαβαίνει ότι, όταν κάνεις εργασίες σε σχολείο, κανένα «λάθος» δεν δικαιολογείται. 

Αλλά ακόμα κι αν δικαιολογείται, υπάρχει κανείς, εκτός από τους Έλληνες νομοθέτες, που με τα σωστά του να θεωρεί σημαντικότερη ανάγκη να περιορίσουμε την εγκατάλειψη ζώων από την ανάγκη να περιορίσουμε τα λάθη που σκοτώνουν παιδιά ή γενικώς ανθρώπους οποιασδήποτε ηλικίας;»

(Απόσπασμα άρθρου του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)