Φρίκη, σε ζωντανή μετάδοση...

  

«Το τρομοκρατικό χτύπημα της Χαμάς με περισσότερους από 1.200 νεκρούς Ισραηλινούς, κυρίως γυναίκες και παιδιά, έχει – ειδησεογραφικά τουλάχιστον – τεράστια αξία. Όχι επειδή για πρώτη φορά είδαμε τετραψήφιο αριθμό νεκρών από την ισραηλινή πλευρά, αλλά επειδή ο λαός που βίωσε το Ολοκαύτωμα των ναζί συνεχίζει να είναι τόσο μισητός, όχι μόνο από μεγάλη μερίδα του παγκόσμιου πληθυσμού που έχει τραφεί για δεκαετίες με άπειρες θεωρίες συνομωσίας, αλλά κυρίως από τους ακραίους μουσουλμάνους οπαδούς της Σαρία. Εκατομμύρια θρησκόληπτους δηλαδή που πιστεύουν ότι κάποιος που κλέβει ένα μήλο για να φάει αξίζει τον ακρωτηριασμό και η γυναίκα είναι ένα ζώο με μόνο προορισμό την αναπαραγωγή. 

Το Τελ Αβίβ αποφάσισε μετά την 7η Οκτωβρίου να μη δώσει στη δημοσιότητα τις φρικτές εικόνες, από σεβασμό για τους συγγενείς των νεκρών. Ωστόσο 47 ημέρες μετά το τρομοκρατικό χτύπημα, κάποιοι δημοσιογράφοι του διεθνούς ρεπορτάζ είχαμε την ευκαιρία να δούμε υλικό 45 λεπτών. Οι Ισραηλινές αρχές το συνέλεξαν από κάμερες των τρομοκρατών που σκοτώθηκαν, από κάμερες ασφαλείας, από κάμερες κυκλοφορίας σε δρόμους και από κινητά – καθώς οι τρομοκράτες ανέβασαν τα «κατορθώματα» τους στα κοινωνικά δίκτυα.  

Όσο συνηθισμένος, όμως, και να είναι κανείς σε άγριες εικόνες (και όσοι ασχολούνται με το εξωτερικό δελτίο είναι συνηθισμένοι), αυτά που είδα στο βίντεο της Χαμάς ξεπερνούσαν και την πιο διεστραμμένη φαντασία…

Μεταξύ άλλων, είδα ένοπλο της Χαμάς να προσπαθεί επί πέντε λεπτά να κόψει το κεφάλι Ισραηλινού στρατιώτη, τον οποίο είχε πρώτα πυροβολήσει, με ένα μικρό μαχαίρι… καρέ καρέ παρακολουθήσαμε το φρικτό θέαμα έως ότου έμεινε ένα ακέφαλο πτώμα. Αργότερα, ακούσαμε σε συνομιλίες τρομοκρατών ότι έπαιζαν ποδόσφαιρο στις αυλές με τα κεφάλια των θυμάτων τους. 

Είδαμε άλλον ένοπλο της Χαμάς να κόβει το κεφάλι άλλου στρατιώτη με φτυάρι, αλλά και πτώματα το ένα πάνω στο άλλο μέσα σε τεράστιες λίμνες αίματος. Ανθρώπους ολόγυμνους, τους είχαν πάρει με φορτηγάκια στη Γάζα όπου χιλιάδες άνθρωποι – που πανηγύριζαν – περνούσαν από μπροστά, τους έφτυναν, τους χτυπούσαν με ξύλα, ρόπαλα, ό,τι είχε ο καθένας. 

Δεκάδες πτώματα εφήβων σε ένα δωμάτιο που είχαν πάει να κρυφτούν, αλλά τους βρήκαν. Έπλεαν σε λίμνες αίματος. Γυμνούς άντρες – αδύνατο να διακρίνουμε αν ήταν ζωντανοί – μέσα σε καρότσες φορτηγών στη Γάζα να κακοποιούνται από το λαό. 

Είδαμε να μαζεύουν νεκρούς στρατιώτες για να τους κρεμάσουν στην πλατεία και να βεβηλώσουν τα πτώματα, είδαμε επιβάτες αυτοκινήτων να τους πυροβολούν, να τους βγάζουν έξω αιμόφυρτους, να τους δίνουν τη χαριστική βολή και μετά να τους βάζουν φωτιά. Μέσα στο δρόμο είδαμε γυναίκες μέσα στα αίματα να κρατούν αγκαλιά τα νεκρά μωρά τους. 

Είδαμε τους τρομοκράτες να ποδοπατούν στο κεφάλι νεκρούς, να ουρλιάζουν «κάψτε τους» και, φυσικά, «Αλλάου Άκμπαρ» (ο Θεός είναι μεγάλος). Ακούσαμε τρομοκράτη να καλεί τον πατέρα του και να του λέει να ανοίξει το What’s App για να δει τι έκανε ο γιος του. Φώναζε πανευτυχής ότι σκότωσε δέκα Εβραίους. «Μαμά, ο γιος σου είναι ήρωας», ούρλιαζε στο τηλέφωνο…Τους ακούσαμε να καμαρώνουν για τους ομαδικούς βιασμούς, για τις γυναίκες που τις βίασαν ομάδες αντρών, τους ακρωτηρίασαν τα γεννητικά όργανα και στη συνέχεια τους έκοψαν τα στήθη – επίσης για να παίξουν ποδόσφαιρο… 

Είδαμε δεκάδες πτώματα ακρωτηριασμένα, καμένα σαν κούτσουρα μέσα σε τζάκι. Οι διασώστες αναζητούν σημάδια για αναγνώριση… ένα κόσμημα ή ένα τατουάζ. Είδαμε ένα συγκλονιστικό περιστατικό στο κιμπούτζ Μπεέρι. 

Ο ένοπλος της Χαμάς βλέπει ένα σκυλάκι, το πυροβολεί στο κεφάλι και στη συνέχεια πηγαίνει σε ένα σπίτι όπου ένας μπαμπάς προσπαθεί να κρύψει σε μία ντουλάπα τους δυο γιους του (και οι τρεις είναι ημίγυμνοι, ξύπνησαν από τους πυροβολισμούς). Αφού πυροβολεί τον άντρα στο κεφάλι, ο ένοπλος παίρνει τα αγόρια – που κλαίνε και είναι γεμάτα αίμα – και τα παρατάει στην κουζίνα, ενώ ο ίδιος ψάχνει στο ψυγείο. Βγάζει ένα μπουκάλι Coca Cola και πίνει, ενώ τα δύο αγόρια ουρλιάζουν. Το ένα φωνάζει: «γιατί είμαι ζωντανός;». Μετά έρχεται η σειρά της μαμάς. 

Όταν τελείωσε αυτή η φρικιαστική προβολή, μας ενημέρωσαν ότι είδαμε (μόνο) 139 δολοφονημένους από τους συνολικά 1.200, δηλαδή λίγο περισσότερο από το 10% της απίστευτης θηριωδίας… και ότι τα υπόλοιπα είναι χειρότερα».

(Aπόσπασμα άρθρου της Κλειώς Νικολάου από την ATHensvoice)