Η θυματοποίηση των Ρομά...

 

«Oταν καταφέρουµε να μάθουμε τι ακριβώς συνέβη το βράδυ εκείνο στο Λεοντάρι της Βοιωτίας, το πιθανότερο είναι ότι θα έχουμε ξεχάσει το ίδιο το γεγονός. Εκπυρσοκρότησε το όπλο του, όπως ισχυρίζεται ο αστυνομικός; Πυροβόλησε εκ προθέσεως; Παρέβη το πρωτόκολλο προσπαθώντας να τραβήξει τον άτυχο Χρήστο Μιχαλόπουλο έξω από το αυτοκίνητο; Εχουμε να κάνουμε με περιστατικό «αστυνομικής βίας»; Εχουμε να κάνουμε με ατύχημα που προκλήθηκε εξαιτίας της ελλιπούς εκπαίδευσης της αστυνομίας; 

Προς το παρόν, μάθαμε ότι το θύμα, 17 ετών, ήταν ένα παιδί που δούλευε το πρωί και πήγαινε στο εσπερινό ΕΠΑΛ για να γίνει ηλεκτρολόγος. Ο πατέρας του ήταν Ρομά, η μητέρα του όμως δεν ήταν. Τι φοβήθηκε και δεν υπάκουσε στην εντολή του αστυνομικού να βγει από το αυτοκίνητό του για να τον ελέγξει; Μάθαμε ακόμη ότι ομάδες Ρομά έκλεισαν ξανά δρόμους σε διάφορα σημεία της χώρας, έκαψαν κάδους σκουπιδιών και πέταξαν πέτρες. 

Ακούσαμε τον υπουργό να ζητάει ψυχραιμία και από τις δύο πλευρές. Και αν η μία είναι οι κοινότητες των Ρομά, η άλλη ποια είναι; Η αστυνομία; Βάζει ο υπουργός στο ίδιο επίπεδο τους Ρομά με τους αστυνομικούς; Αν ναι, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από όσο νομίζουμε. Διαβάσαμε ακόμη και μια ανάρτηση κάποιου Ρομά, ο οποίος δηλώνει εχθρός των Ελλήνων, που είναι «όλοι τους ρατσιστές».

Οσο κι αν θέλουμε να κρυφτούμε πίσω από τις «αγαθές» ή «δόλιες» προθέσεις μας, οφείλουμε να αποδεχθούμε ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός. Οι κοινότητες των Ρομά αρνούνται να ενταχθούν στην ελληνική κοινωνία, στην πλειονότητά τους, και συνιστούν θυλάκους παραβατικότητας. Αιτιολογούν τη στάση τους επειδή θεωρούν εαυτούς θύματα ρατσισμού και καταπίεσης. Αντιμετωπίζουν ως καταπίεση την υποχρέωση να πηγαίνουν τα παιδιά τους σχολείο, αν και εισπράττουν τις αντίστοιχες επιδοτήσεις. 

Καταπίεση και η απαγόρευση –τρόπος του λέγειν– να κλέβουν χαλκό για να τον κάνουν σκραπ κλεπταποδόχοι, οι οποίοι δεν είναι Ρομά. Καταπίεση, η απαγόρευση της οπλοφορίας ή η τιμωρία όσων εξ αυτών επιδίδονται σε διαρρήξεις ή μικροκλοπές. Και όλη αυτήν την καταπίεση την προστατεύουν ψυχολογικά σε έναν θόλο ρατσισμού με τον οποίον τους αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. 

Η θυματοποίηση τους προστατεύει. Τους προστατεύει ακόμη το γεγονός ότι τη θυματοποίησή τους την έχει αφομοιώσει η ελληνική πολιτεία, η οποία φοβάται μην κατηγορηθεί για ρατσισμό. Οι Ρομά δεν είναι θύματα κοινωνικού αποκλεισμού. Επέλεξαν να ζουν απομονωμένοι, αντιστεκόμενοι σε όποια προσπάθεια έγινε για να εγκαταλείψουν τους νομαδικούς καταυλισμούς τους και να ενταχθούν στις πόλεις. Και κρύβονται πίσω από τη θυματοποίηση ως ευαίσθητη κοινωνική ομάδα».

                               (Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)