Απόψεις...

 

«Μηδενικές τιμές ρεύματος για εννιά συνεχόμενες ώρες, τις περισσότερες στην Ιστορία του, κατέγραψε χθες το ελληνικό σύστημα, μια εικόνα που παραπέμπει στα όσα βιώνει εδώ και καιρό ο ευρωπαϊκός Βορράς. Τι προκάλεσε τη βουτιά των τιμών; Το γεγονός ότι οι ΑΠΕ, που έχουν σχεδόν μηδενικό κόστος λειτουργίας, συμμετείχαν με πάνω από 50% στο ενεργειακό μείγμα, και για εννιά ώρες η ζήτηση στην Ελλάδα καλύπτονταν σχεδόν αποκλειστικά από αιολικά λόγω των ισχυρών ανέμων. 

Και; Δεν είναι καλό αυτό; Όχι, γιατί η υπερπαραγωγή ΑΠΕ που αγγίζουν πλέον τα 12 GW, σε συνδυασμό με την παγιωμένη κατανάλωση που στην αιχμή δεν ξεπερνά τα 10 GW, τις φτωχές διεθνείς διασυνδέσεις 2,5 GW που εμποδίζουν μαζικές εξαγωγές και την απουσία ενός εκτεταμένου δικτύου αποθήκευσης και μπαταριών, σημαίνουν σε απλά μαθηματικά, περικοπές της πράσινης ενέργειας που δεν μπορεί να απορροφηθεί από το σύστημα. Χθες, πετάχτηκε στα «σκουπίδια», για καμιά ώρα, ενέργεια ίση με 60 μεγαβάτ φωτοβολταϊκών και 200 μεγαβάτ αιολικών. Αν δεν είχε μπει το κρύο και η ζήτηση ήταν χαμηλότερη, οι περικοπές θα ήταν πολλαπλάσιες».

                                                                          (Γ.Φιντικάκης- liberal.gr) 

«Για να αντιληφθούμε τη δύναμη της μετριοκρατίας, φτάνει να δούμε την επίθεση της Αριστεράς κατά της αριστείας. Είναι μια άλλη Αριστερά απ’ αυτήν που κάποτε ζητούσε από τα μέλη της να είναι πρώτοι στους αγώνες και πρώτοι στα μαθήματα. Είναι η λαϊκιστική Αριστερά της Μεταπολίτευσης, που θεωρεί ότι ο λαός πρέπει να μείνει αμόρφωτος και ακαλλιέργητος, για να είναι λαός.

Ο πόλεμος της αριστείας κατά της μετριοκρατίας είναι εθνικό ζήτημα. Στον άγριο τούτο κόσμο, η αριστεία, κοινώς οι ξεχωριστές δεξιότητες, είναι θέμα επιβίωσης των κοινωνιών. Το έχουν αντιληφθεί οι μεγάλοι, όπως η Κίνα, η Αμερική ή η Ινδία. Και το μικρό μέγεθος στον χάρτη που λέγεται Ελλάς τη χρειάζεται πολύ περισσότερο. Είναι η πιο δύσκολη μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση: ο πόλεμος κατά της μετριοκρατίας».

                                                              (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Δεν χαιρόμαστε αλλά ούτε και λυπούμαστε». Αυτή ήταν η θέση της κυρίας Αλέκας Παπαρήγα όταν πληροφορήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001 την επίθεση που δέχτηκαν οι ΗΠΑ από την Αλ Κάιντα. Συνήθως πίσω από τέτοιες θέσεις ψυχρής αντικειμενικότητας κρύβεται μια χαιρεκακία. Μάλλον χάρηκαν, αλλά το συμβάν ήταν τόσο αποτρόπαιο, που θα ήταν πρόκληση μια δημόσια εκδήλωση της χαράς τους. Και η κυρία Παπαρήγα καταλάβαινε πως κι εμείς καταλαβαίναμε τι δεν ήθελε να δείξει. 

Σήμερα, οι του πάλαι ποτέ αντι-ΣΥΡΙΖΑ μετώπου, έχουν ξαπλώσει αναπαυτικά στον καναπέ τους, έχουν βάλει το ποτό τους στο ποτήρι τους, έχουν δίπλα το μπολ με τα σνακ και απολαμβάνουν τα νέα επεισόδια της σειρά «Χάος στον ΣΥΡΙΖΑ» ή «FAUDA στον ΣΥΡΙΖΑ». Παρακολουθώ τα σχόλια τους μακρόθεν και διαπιστώνω πως συμμετέχουν και αυτοί, με τον τρόπο τους βέβαια, στο δράμα των παλιών τους αντιπάλων. Λέω «παλιών», διότι σήμερα δε λογίζονται ως αντίπαλοι».

                                                                     (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)