Απόψεις...

 

«Τέτοια μέρα όλες οι «ψυχούλες» θρηνούσαν για το νεκρό κοριτσάκι που έμενε άταφο σε μια νησίδα του Έβρου, καθώς 38 μετανάστες βρισκόταν εκεί επάνω αποκλεισμένοι. Κανείς από αυτούς δεν μας είπε πώς γίνεται να αποκλειστούν σε μια νησίδα όταν το νερό, λόγω θέρους, δεν ξεπερνούσε τους δέκα πόντους. Αυτά είναι λεπτομέρειες για κάποιον που θέλει να στήσει μια απάτη και για τους ανόητους που είναι πρόθυμοι να πειστούν. Αμέσως, μάθαμε πως το νεκρό και άταφο κοριτσάκι το έλεγαν Μαρία και την επομένη γιόρταζε. Νέος γύρος δακρύων. Διαβάσαμε και αποσπάσματα από αρχαία τραγωδία. Όμως τα δάκρυα δε τελειώνουν εδώ. Οι δυστυχισμένοι γονείς κρατούσαν το κορμάκι του στο νερό για να μην αποσυντεθεί, τη στιγμή που η ανάλγητη κυβέρνηση αδιαφορούσε.

Τέλος, μάθαμε και πώς πέθανε η μικρή Μαρία. Από τσίμπημα σκορπιού. Βέβαια, στην περιοχή έχει να εμφανιστεί σκορπιός καμιά 300σαριά χρόνια. Σημασία δεν έχει η αλήθεια, αλλά η εξιστόρηση. Το παραμύθι.Το ψέμα οφθαλμοφανές, αναζητούνταν τα κίνητρα. Από όλο τον συντονισμό προέκυψε πως επρόκειτο για μια καλοστημένη σκευωρία για να πληγεί το διεθνές γόητρο της Ελλάδας. Ένα σύμπλεγμα από ΜΚΟ, ευρωβουλευτές, ξένα έντυπα εγνωσμένου κύρους με διασυνδέσεις με ΜΚΟ και Έλληνες συνεργάτες τους, αυτό το σύμπλεγμα έστησε αυτή την απάτη. Μάλιστα, για τον συντονισμό του έργου αφίχθηκε εκτάκτως από Γερμανία μια κυρία Μπάιντα η οποία άφησε τις εκεί ανέσεις της και στριμώχτηκε, ντάλα καλοκαίρι, στη νησίδα με τους 38 μετανάστες για να κρατά την επαφή τους με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Ουδείς διερωτήθηκε γιατί το έκανε αυτό. Ποιος την πλήρωσε. Ευθύς ως έληξε η αποστολή της πήρε ανενόχλητη το αεροπλάνο και επέστρεψε στη Γερμανία. Χωρίς να περιαυτολογώ ήμουν, αν όχι ο πρώτος (15/8/2022 το σχόλιο μου), από τους πρώτους που δήλωσαν δημοσίως πως η όλη υπόθεση ήταν μια απάτη, μια σκευωρία, ένα ψέμα. Και βέβαια γνώρισα μια πρωτοφανή σε χυδαιότητα επίθεση. Εννοείται πως όταν τα γεγονότα στη συνέχεια με δικαίωσαν ουδεμία και ουδείς από τους υβριστές μου ψέλλισε μια συγγνώμη».

                                                               (Σ. Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Είναι γνωστό, πλέον, ότι η απόφαση για τη ρίψη της ατομικής βόμβας ελήφθη με κριτήρια στρατιωτικά – επιχειρησιακά και πολιτικά. Υπήρχε βέβαια στη σκέψη του Χάρι Τρούμαν και μια ηθική διάσταση, καθώς αναλογιζόταν τι θα συνέβαινε αν γινόταν γνωστό στην αμερικανική κοινή γνώμη πως, ενώ διέθεταν αυτό το υπερόπλο, δεν το χρησιμοποίησαν για να μη σκοτώσουν αμάχους Ιάπωνες, τη στιγμή που θα είχαν σκοτωθεί περισσότεροι από 500.000 Αμερικανοί στρατιώτες. Τόσους υπολόγιζαν τους νεκρούς τους αν αποτολμούσαν απόβαση στα κεντρικά ιαπωνικά νησιά. Μάλιστα, είχαν ετοιμάσει 500.000 μετάλλια της «πορφυρής καρδιάς», που τα απένειμαν μετά θάνατον στους πεσόντες στα πεδία των μαχών. Οι 65.000 νεκροί της Οκινάουα στοίχειωναν τον Αμερικανό πρόεδρο.

Σήμερα, η νέα γενιά προσεγγίζει απορριπτικά τη ρίψη των δύο βομβών, γιατί ιεραρχεί πρωτίστως τις απώλειες που προκάλεσαν στους Γιαπωνέζους αμάχους, όχι μόνον εκείνη τη στιγμή της έκρηξης, αλλά και σε βάθος χρόνου. Ο αναθεωρητισμός όταν παντρεύεται την πολιτική ορθότητα, θέτοντας άλλες προτεραιότητες, ερμηνεύει με κριτήρια του σήμερα αυτό που συνέβη πριν από 78 χρόνια».

                                                                   (Σ. Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)