Aπόψεις...

 

«Καμιά φορά, όλες οι θύελλες χτυπούν µαζί στο ίδιο μέρος. Ολες οι κρίσεις χτύπησαν μαζί στον Εβρο. Προσφυγική και κλιματική κρίση διασταυρώθηκαν στον τόπο που διαφημίζουμε ως δική μας πύλη στη γεωπολιτική κρίση της Ευρώπης. 

Η ακριτική περιοχή βρισκόταν ήδη σε αναβρασμό. Το έδειχναν και οι τοπικοί εκλογικοί δείκτες. Ή μάλλον το έκρυβαν, αφού, όπως παντού, έμενε κανείς στην κυριαρχία του πρώτου, προσπερνώντας την απήχηση των μικρών κοινοβουλευτικών κομμάτων ως υποσημείωση στη λαϊκή ετυμηγορία. Στον Εβρο, ωστόσο, ήδη σοβούσε η αναταραχή για τις μεταναστευτικές πιέσεις και για το γεγονός ότι η Εγνατία είχε μετατραπεί σε επικίνδυνο πέρασμα για τους ντόπιους, εξαιτίας των τυφλών δρομολογίων των διακινητών, που κινούνταν μέχρι και κόντρα στο ρεύμα.

Εκ των υστέρων, αυτή η «λεπτομέρεια» φωτίζεται με ανελέητο φως: Ενας σύγχρονος αυτοκινητόδρομος, τον οποίο η πολιτεία είχε διαφημίσει ως διέξοδο για τους ανθρώπους της παραμελημένης μεθορίου –ως νέο λώρο που θα τους συνέδεε με το εθνικό σώμα– είχε αφεθεί να μετατραπεί σε εστία ακραίας ανασφάλειας.

Το ίδιο αθέατοι είχαν αφεθεί να κυκλοφορούν φορείς ένοπλης αγανάκτησης, που διεκδικούσαν το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» – σαν τις μιλίτσιες της αμερικανικής ενδοχώρας. Κυκλοφορούσαν στο κενό που είχε αφήσει το κράτος και δι’ αυτού κατάφεραν κιόλας να αποσπάσουν κοινοβουλευτική εκπροσώπηση».

                                                                  (Μ. Τσιντσίνης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ας μη γελιόμαστε, ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δε θεωρούσε τον εαυτό του κομμάτι του ελληνικού πολιτικού συστήματος, αλλά πάντα τον έβλεπε ως μέρος ενός παγκόσμιου αντιδυτικού, αντικαπιταλιστικού κινήματος, το οποίο εμφορούμενο από αμοραλιστικές ιδέες, είναι ικανό να συμμαχήσει ακόμη και με τον διάβολο, προκειμένου να αρπάξει την εξουσία και να προσπαθήσει να διαταράξει και γιατί όχι να ανατρέψει τις συμμαχίες και τις ισορροπίες του δυτικού στρατοπέδου. Όσο κατά καιρούς δηλώνουν στελέχη του περί «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» κ.λπ. δεν είναι παρά προπέτασμ καπνού για τα μάτια των αφελών. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παραμένει βαθιά ένα τριτοκοσμικό, λαϊκίστικο κόμμα, για το οποίο η ανοιχτή, δυτική κοινωνία είναι ο εχθρός που πρέπει να ηττηθεί, για να ικανοποιηθούν οι εμμονές, οι μανίες, οι ιδεοληψίες και το μίσος απέναντι σε κάθε τι που θεωρεί πως αντιστρατεύεται τον τελικό του στόχο, ο οποίος δεν είναι άλλος από την επιστροφή στην παραδοσιακή μήτρα της εν Ελλάδι αριστεράς εδώ και έναν και πλέον αιώνα, τη μακρά αντιδυτική παράδοση. 

Εξάλλου, έγκυροι ιστορικοί, έχουν αποδείξει με την αξιοποίηση πλούσιου αρχειακού υλικού, τους δεσμούς των διαφόρων υποφύσεων της ελληνικής αριστεράς με τη Ρωσία από το 1918 και εντεύθεν. Αυτές τις ημέρες συμπληρώνονται 74 χρόνια, από τότε που στα βουνά της πατρίδας μας, χάρη στις θυσίες και τη γενναιότητα των Ελλήνων στρατιωτών, επισφραγίστηκε η ένταξη της χώρας στον ελεύθερο κόσμο, αποφεύγοντας τη μετατροπή της σε ένα απέραντο σταλινικό γκουλάγκ».

                                                                (Δ. Τριανταφυλλίδης- Liberal.gr)