Απόψεις...

  

«Τελικά, ένα στέλεχος της κυβέρνησης, προερχόμενο μάλιστα από πολιτικό χώρο διαφορετικό της ΝΔ, δείχνει έστω και συμβολικά το δρόμο σε ένα θέμα επιφανειακά μικρής σημασίας στη Λίνα Μενδώνη αναφέρομαι και στην απόφαση της να άρει την παραχώρηση κτιρίου του υπουργείου πολιτισμού στο σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων για τις ανάγκες στέγασής του. Δεν θα εστιάσω στους λόγους που την οδήγησαν σε μία τέτοια απόφαση. Δεν είναι αυτό το μείζον, αλλά ο τρόπος της δικής της αντίδρασης. Είμαι σίγουρος ότι γνώριζε τι θα επακολουθήσει. 

Γνώριζε για τη λυσσαλέα επίθεση που θα δεχόταν, ειδικά από όσους θεωρούν ότι ο πολιτισμός μπορεί να έχει μόνο αριστερό πρόσημο. Δεν έκανε και δεν κάνει, όμως πίσω. Όπως δεν έκανε πίσω και στις επιθέσεις που δέχτηκε για το μετρό Θεσσαλονίκης και για τη δήθεν τσιμεντοποίηση της Ακρόπολης. Αυτός είναι ο δρόμος για όσους διαχειρίζονται θέσεις εξουσίας σε οποιοδήποτε επίπεδο και τομέα. Είτε αφορά μία απλή παραβίαση των όρων παραχώρησης ενός δημόσιου κτιρίου, είτε την καταπάτηση του αιγιαλού, την οπαδική βία και τις καταλήψεις.

Σε όλα τα παραπάνω θέματα η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας τάσσεται με τη λογική και τη νομιμότητα, ενώ σε πολιτικό επίπεδο τίθενται ταυτόχρονα και διαχωρισμοί, απαραίτητοι σε μία εποχή με τις ιδεολογίες να θολώνουν μπροστά στην έκταση και το βάθος των προβλημάτων. Το απλό ερώτημα που τίθεται με την ενέργεια της υπουργού είναι αν επιτρέπεται ένα, παραχωρημένο για τις ανάγκες ενός συνδικαλιστικού και όχι επιστημονικού συλλόγου, δημόσιο κτίριο να γίνεται και κέντρο δραστηριοποίησης αλληλέγγυων και ΜΚΟ. 

Πόσοι θα απαντήσουν ναι; Μία μικρή μειοψηφία πιστεύω.Οι περισσότεροι θα έλεγαν όχι, ενώ την ίδια προσέγγιση θα έχουν και οι απαντήσεις της κοινωνίας για όλα τα προβλήματα, μικρά η μεγάλα, που την απασχολούν.Την παραπάνω μειοψηφία εκφράζει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ και απολύτως φυσιολογικά αντιδρά, αδυνατώντας να κατανοήσει ακόμη και μετά τη μεγάλη ήττα του στις πρόσφατες εκλογές, τις διεργασίες που συντελούνται μέσα στην ελληνική κοινωνία.Εμπρός, λοιπόν, στο δρόμο που χαράζει η Λίνα, ακόμη και αν πρόκειται για πολύ-πολύ πιο σύνθετα προβλήματα».

                                                                     (Στρ.Σιμόπουλος-liberal.gr)

«Ορυμαγδός ξεσηκώθηκε χθες με την απόφαση της υπουργού Πολιτισμού κυρίας Μενδώνη, να ανακαλέσει την απόφαση για την άδεια χρήσης νεοκλασικού κτιρίου από τον «Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων», ο οποίος, αφενός δεν είναι συνδικαλιστικό σωματείο και, αφετέρου, μέλη του μπορούν να γίνουν μόνο αρχαιολόγοι - δημόσιοι υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού, αφού τους προτείνουν δύο μέλη και αποφασίσει η πεφωτισμένη δημογεροντία του, δηλαδή το λεγόμενο Διοικητικό Συμβούλιο. Αν ρίξει κάποιος μια ματιά, φερ’ ειπείν, στον λεγόμενο «κανόνα» της νεοελληνικής λογοτεχνίας, θα δει να απουσιάζει πλήθος ονομάτων σημαντικών δημιουργών, απλά και μόνο είτε γιατί αποστασιοποιήθηκαν από την αριστερά, είτε γιατί δεν δήλωσαν ποτέ αριστεροί. 

Αυτό ισχύει και για όλα τα πεδία της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη χώρα μας. Χαρακτηριστικά, επίσης, είναι τα παραδείγματα της «γενιάς της κρίσης» και της γενιάς της αριστερής ποιητικής μελαγχολίας». Συνέδρια και ημερίδες διοργανώθηκαν, εκδόσεις έγιναν, «κριτικές» γράφτηκαν σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας κ.λπ. Πού είναι όλοι αυτοί σήμερα; Απεναντίας, ασημαντότητες και ατάλαντοι, απόλαυσαν κρατικά βραβεία και άλλες τιμές στη λογική «τιμώ τους αγώνες της αριστεράς», εγκαθιδρύοντας ένα καθεστώς στυγνής «λογοκρισίας», το οποίο εκφραζόταν με τον αποκλεισμό κάθε μη αρεστού στο ιερατείο. 

Έτσι, δεν είναι να απορεί κανείς που σήμερα, σήκωσαν το «λάβαρο της αντιεξουσιαστικής αντίστασης» εκείνοι που ήταν τρόφιμοι αυτών των αυλών, επωφελούμενοι τα μέγιστα από την αγαστή εξουσία με το κράτος. Η εξήγηση είναι πολύ απλή: η τέχνη και η δημιουργία είναι καλή, μόνο αν εξυπηρετεί ένα μεγαλύτερο σχέδιο που αποσκοπεί στη σωτηρία του τόπου, της Ευρώπης, της οικουμένης και του έξω σύμπαντος. Φέξε μου και γλίστρησα ή πως λέγοντας πολλά, δεν λες τελικά τίποτα. Η αλήθεια είναι πως η κοινωνία βαρέθηκε τους μαθητευόμενους μάγους - σωτήρες και πολύ περισσότερο την ατάλαντη, κομματικά στρατευμένη τέχνη, η οποία είναι ανίκανη να συνομιλήσει με κανέναν πλην του ναρκισσιστικού εαυτού της».

                                                                  (Δ. Τριανταφυλλίδης- liberal.gr)