Απόψεις...

 

«Παντού όπου πήγα φέτος, διαπίστωσα μια ανεξέλεγκτη αύξηση τιμών, μια εξαιρετικά προβληματική σχέση ανάμεσα στις τιμές και τις παρεχόμενες υπηρεσίες, μια διαρκή υποβάθμιση του περιβάλλοντος (από το αλόγιστο χτίσιμο μέχρι τη βρωμιά στους δρόμους) και κυρίως έναν καθολικό ζαμανφουτισμό όλων όσων εμπλέκονται στην τουριστική οικονομία. Ζαμανφουτισμός που προέρχεται από τη βεβαιότητα πως «ό,τι κι αν γίνει, οι πελάτες θα έρχονται και θα ναι εκατομμύρια». 

Το διαπίστωσα από τον εστιάτορα που δεν έχει την ευαισθησία να βάλει έστω μια τοπική γεύση στην κουζίνα του αλλά πουλά μόνο υποβαθμισμένο βιομηχανικό τουριστικό φαγητό, μέχρι τον περιπτερά που πουλά μισό ευρώ το μπουκαλάκι το νερό στον Έλληνα και δύο ευρώ το ίδιο μπουκάλι στον ξένο. Το διαπίστωσα από τις πλαγιές των λόφων των νησιών που μετατρέπονται σε Αμπελόκηπους καο Κουκάκι από το χτίσιμο, ως τον χαμένο μικροξενοδόχο που στις τρεις τα ξημερώματα ανοίγει τα καπάκι του βιολογικού του και αμολά τα λύματα στη θάλασσα στην οποία θα στείλει αύριο τους τουρίστες του να κολυμπήσουν.

Ας μην γράψω άλλα παραδείγματα, αρκούν αυτά. Εξάλλου όλοι σας έχετε μερικά να προσθέσετε. Αυτό που βλέπω εγώ είναι ότι αντί να πηγαίνουμε μπροστά ως νοοτροπία, αντί να γινόμαστε επαγγελματίες του τουρισμού, δηλαδή καλοί εκπρόσωποι του, γινόμαστε όλο και πιο αρπακτικοί, όλο και πιο απερίσκεπτοι, όλο και πιο αυτοκαταστροφικοί. Και δεν βλέπουμε ότι μόνοι μας το ξεσκίζουμε αυτό το οικοπεδάκι, ο καθένας μας στο τετραγωνικό που του αναλογεί κι όλοι μαζί συνολικά. Είναι φαίνεται η κατάρα μας, όταν μια γενιά περνά καλά, να κάνει τα πάντα για να καταστρέψει την επόμενη που έρχεται».

                                                                     (Δ. Καμπουράκης- Liberal.gr)

«Τα κονδύλια πρόληψης προς τα κονδύλια καταστολής δασικών πυρκαγιών είναι περίπου 1:4. Η Έκθεση Γκολντάμερ (2019) κομψά επισημαίνει «τη μεγάλη δυσαρμονία των κονδυλίων που διατίθενται για την πρόληψη, σε σχέση με τα πολλαπλάσια κονδύλια που δαπανώνται για την καταστολή των πυρκαγιών». (εδώ). Γιατί συμβαίνει αυτό; Η πρόληψη είναι μια μακροχρόνια, αφανής, και σύνθετη διαδικασία, η οποία απαιτεί τον συντονισμό πολλών φορέων, ενώ η πυρόσβεση είναι ορατή, σχετικά σύντομης διάρκειας, και εμπλέκει λίγους φορείς (με κύριο κορμό την Πυροσβεστική). Η Έκθεση Γκολντάμερ αναφέρει ότι για την πρόληψη δασικών πυρκαγιών απαιτείται ο συντονισμός 45 φορέων!  

Η πρόληψη δεν φαίνεται. Σπάνια θα σου πει κανείς «μπράβο, απέτρεψες πυρκαγιές», για τον απλό λόγο ότι, συνήθως, η αποτροπή δεν συνιστά γεγονός (είναι ένα μη γεγονός, non-event). Γεγονός, όμως, είναι η πυρκαγιά – τη βλέπεις, την αισθάνεσαι, σε απειλεί. Η προσοχή στρέφεται, συνεπώς, στην αντιμετώπιση του γεγονότος – εξού και η έμφαση στην καταστολή. Η πρόληψη μπαίνει σε δεύτερη μοίρα γιατί απαιτεί απαιτητικό και μακροχρόνιο συντονισμό προκειμένου να αποτραπεί ένα ενδεχόμενο γεγονός. Για μάζεψε, εκπαίδευσε, και συντόνισε 45 φορείς! Απαραίτητο, αλλά δύσκολο». 

                                                                    (Χ. Κ. Τσούκας- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Βρέθηκαν συνθετικές τοξικές ουσίες στα χάρτινα καλαμάκια που είναι μια εναλλακτική τώρα που απαγορεύτηκαν τα πλαστικά. Και κάπου εδώ αρχίζεις να νιώθεις κορόιδο. Ενα πιόνι πειραμάτων που το παραμυθιάζει το μάρκετινγκ μιας δήθεν οικολογικής φιλοσοφίας, της οποίας αν ξύσεις την επιφάνεια θα αντικρίσεις από κάτω ένα τοξικό βόθρο».

                                                                   (Λ.Σταμπούλογλου – liberal.gr)