Απόψεις...

«Μου αρέσει ο χαρακτηρισμός «διακριτικά». Δηλώνει μια ολόκληρη νοοτροπία. Από την Τροχαία που εποπτεύει «διακριτικά» τους δρόμους μας, τόσο διακριτικά, δε, ώστε δεν τη βλέπεις πουθενά, έως την καθημερινότητα του πολίτη ο οποίος ξέρει ότι είναι απροστάτευτος. Στον πόλεμο της δημόσιας τάξης η αστυνομία έχει ηττηθεί. Την έχει αφοπλίσει ο φόβος τον οποίον εδώ και δεκαετίες καλλιεργούν οι διάφορες ομάδες δικαιωματιστών, πολιτικών χουλιγκάνων, σκέτων χουλιγκάνων, ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων και λοιπών ζαρζαβατικών. Τον φόβο της τον ενισχύουν και οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες οι οποίες τρέμουν μήπως κατηγορηθούν για αυταρχισμό. Στη χώρα όπου ο πιο ισχυρός αυταρχισμός είναι αυτός της παραβατικότητας.

Ας µην κρυβόµαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Στον τομέα της δημόσιας ασφάλειας, εξίσου κρίσιμο με τον τομέα της υγείας ή της παιδείας, η κυβέρνηση δεν έχει να επιδείξει παρά μόνον αδράνεια. Oσοι την υπερασπίστηκαν προσδοκούν τις απαραίτητες κινήσεις που θα επιτρέψουν στην αστυνομία να συνειδητοποιήσει τον κοινωνικό της ρόλο και στον πολίτη να αισθανθεί ότι την έχει στο πλευρό του όταν και όποτε τη χρειασθεί. 

Δεν μας φτάνουν πια ούτε οι ΕΔΕ ούτε η καρατόμηση υπευθύνων οι οποίοι αμέλησαν το καθήκον τους. Μπαλώματα. Μια φοβισμένη αστυνομία είναι μια άχρηστη αστυνομία. Οι καιροί ου μενετοί. Eχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που η κυβέρνηση Μητσοτάκη ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Δεν χρειάζεται να περάσουν άλλα τέσσερα για να εμπεδώσουμε την πεποίθηση ότι η πολιτεία μόνον ανασφάλεια μπορεί να μας προσφέρει. Eτσι για να μην πλήττουμε».

                                                       (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Μια Ελληνική Αστυνομία ξεχαρβαλωμένη, σαν οποιαδήποτε κρατική Υπηρεσία δεν είναι από αυτά που θέλεις να φαντάζεσαι.Ο χρόνιος κομματισμός έχει εμποτίσει πια σε τέτοιο βαθμό το Σώμα που επηρεάζει άμεσα τη λειτουργία και προφανώς τις επιδόσεις του. Κυρίως γεννά τη βαριά αρρώστια της διάλυσης. 

Έχουμε αποδεχτεί δυστυχώς, ως κοινωνία, σαν κανόνα το «νόμο» του πελατειακού πολιτικού συστήματος που «ορίζει» ότι η στελέχωση της ανώτατης Διοίκησης της ΕΛΑΣ γίνεται από αξιωματικούς, οι οποίοι κτίζουν την καριέρα τους ανάλογα με την εκλογική επίδοση του κόμματος εξουσίας πάνω στο οποίο προσκολλώνται. Κι έτσι επενδύουν, θα έλεγες ακόμη και ποντάρουν την εξέλιξη της καριέρας τους, σε συνάρτηση φυσικά με την εκλογική πορεία του κόμματος εξουσίας. 

Έως το 2015 κυρίαρχη στο παιχνίδι ήταν η Πασοκονεοδημοκρατία. Στη συνέχεια εκπαιδεύτηκε η ριζοσπαστική Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και εγκολπώθηκε τους «δικούς» της ανώτατους αξιωματικούς που συνάντησε στα χρόνια της διακυβέρνησης της. Η ανέλιξη των προσκολλημένων στο εκάστοτε κυβερνών κόμμα ανώτατων αξιωματικών της Αστυνομίας αποτελεί την γενεσιουργό αιτία της βλάβης στον μηχανισμό της Αστυνομίας.

Με τη διαδικασία των Κρίσεων η πολιτική ηγεσία επιλέγει τη φυσική ηγεσία της ΕΛΑΣ, αλλά στο μεταξύ αποτάσσονται, για την ακρίβεια καρατομούνται, με κομματικά κριτήρια αξιωματικοί που έχουν ειδικευτεί στη δίωξη εγκλημάτων μετά από χρόνια ενασχόλησης και μετεκπαίδευσης για την οποία έχει δαπανήσει ο φορολογούμενος πολίτης. Ουδέποτε κάποια κυβέρνηση συζήτησε, προβληματίστηκε έστω για το σύστημα επιλογής των διοικούντων αξιωματικών και γενικώς για την αξιολόγηση των αστυνομικών. Φτάσαμε στο σημείο να μην πιστεύουμε τίποτε πλέον!»

                                                                  (Άρης Πορτοσάλτε- liberal.gr)