Απόψεις...

 

«Aς υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο. Ας υποθέσουμε ότι ενώ η Ελλάδα έχει αφεθεί στο έλεος των πυρκαγιών το κύριο πρόβλημα είναι ότι παράνομοι μετανάστες, προφανώς καθοδηγημένοι από τους απάνθρωπους διακινητές τους, κάηκαν. Δεν έχω καμιά αντίρρηση. Ομως δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Αυτό που διακρίνει τις ευγενείς ψυχές από όλους εμάς τους υπόλοιπους, τους «αγενείς», τους «άσπλαχνους» είναι το υψωμένο δάχτυλο κατά των ενόχων. Και ποιοι είναι οι ένοχοι; Οσοι προσπαθούν να υπερασπισθούν τα σύνορα της χώρας. 

Αν δεν υπήρχε το τείχος του Εβρου, αν οι μετανάστες δεν αναγκάζονταν να ακολουθήσουν αυτά τα περάσματα, τότε μπορεί και να ζούσαν. Και στο σημείο αυτό αναδεικνύεται το πρώτο πρόβλημα, το οποίο οι ευγενείς ψυχές δεν το θεωρούν πρόβλημα, όμως η κοινή λογική το αντιμετωπίζει ως πρόβλημα. 

Τι έχουν να μας προτείνουν οι «ευγενείς ψυχές»; Την απρόσκοπτη διέλευση μεταναστών και παντός πικραμένου από τα σύνορά μας; Δεν γνωρίζω την απάντηση. Εκείνο που μπορώ να πω είναι ότι οι ευγενείς ψυχές για να αποδείξουν την ευγένειά τους έχουν ανάγκη από κάποιον αντίπαλο. Κάποιες «αγενείς» ψυχές που δεν συμμερίζονται τον πόνο τους. Χρειάζονται ρατσιστές για να αποδείξουν τον αντιρατσισμό τους. Χρειάζονται φασίστες για να αποδείξουν τον αντιφασισμό τους. Κι αν δεν βρίσκουν πρόχειρους τους επινοούν. 

Στα σοβαρά τώρα. Υπάρχει πρόβλημα φασισμού στη σημερινή Ελλάδα; Υπάρχει πρόβλημα ρατσισμού στη σημερινή Ελλάδα; Μια πρόχειρη σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη θα σας καθησυχάσει. Ή θα σας κάνει να αναρωτηθείτε αν δεν ανήκετε στη φυλή των «ευγενών ψυχών» που φροντίζουν για την υγεία της δημοκρατίας μας».

                                                       (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η δημόσια εκτέλεση του Γεβγκένι Πριγκόζιν και στενών συνεργατών του συνοψίζει σε μία θεαματική πράξη τον τρόπο που ο Βλαντιμίρ Πούτιν διαχειρίζεται την απόλυτη εξουσία του – χωρίς οίκτο, χωρίς αιδώ, χωρίς αύριο. Οπως η εισβολή στην Ουκρανία αποδεικνύει καθημερινώς εδώ και 18 μήνες, ο Ρώσος πρόεδρος συμπεριφέρεται

 μπροστά στις οθόνες του 21ου αιώνα σαν μονάρχης παλαιότερων εποχών. Πολλοί (ο γράφων μεταξύ τους) πίστευαν ότι η διεθνής κοινότητα δεν θα δεχόταν τη συνέχιση του πολέμου όταν θα άρχιζαν να εμφανίζονται στις οθόνες μας οι νεκροί και οι τραυματίες. Κάναμε λάθος. Η σφαγή αμάχων, η καταρράκωση των κανόνων του πολέμου και του διεθνούς δικαίου δεν συγκίνησαν ούτε τους περισσότερους Ρώσους πολίτες ούτε το διεθνές κοινό, σε βαθμό που η Ρωσία θα πιεζόταν να σταματήσει τον πόλεμο. 

Πολλές χώρες, μάλιστα, βρήκαν ευκαιρία για στενότερη συνεργασία με τη Ρωσία, ενώ πολλοί πολίτες παντού ενέταξαν στην καθημερινή ρουτίνα τους τις ειδήσεις για το τι συμβαίνει στην Ουκρανία.Ετσι, ο Πούτιν όχι μόνο μπορεί να διαπράττει βαρβαρότητες χωρίς να ανησυχεί για το πώς θα τις κρίνει ο κόσμος, αλλά, αφού δεν πιέζεται αρκετά για να σταματήσει, είναι «αναγκασμένος» να επιδιώξει τον θρίαμβο με κάθε τρόπο».

                                                                (Ν. Κωνσταντάρας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)