Κουράστηκα και βαρέθηκα...

«Πιο πολύ από όλα έχω βαρεθεί ν’ ακούω τη λέξη «πρόληψη» και να μην ακούω ούτε μια φορά τη μόνη λέξη που μπορεί στ’ αλήθεια να κάνει την πρόληψη πραγματικότητα: τη λέξη «τιμωρία»

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω κουραστεί. Και έχω βαρεθεί. Και δεν αντέχω άλλο κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια και τα ίδια χωρίς την παραμικρή παραλλαγή. Δεν αντέχω να βλέπω μια πολιτεία και μια κοινωνία κάθε χρόνο να πηδάνε πιασμένες χέρι χέρι στο κενό ελπίζοντας κάθε φορά να πετάξουν και κάθε χρόνο να τσακίζονται και μετά να κλαίγονται χωρίς να τους περνάει ούτε στιγμή από το μυαλό να πάρουν ένα μάθημα από το πάθημά τους.

Έχω βαρεθεί τις «κολάσεις φωτιάς» και τα «πύρινα μέτωπα» και όλα αυτά τα επικολυρικά που κάθε χρόνο επιστρατεύονται για να περιγράψουν κάτι που, ενώ θα έπρεπε να είναι έκτακτο και πρωτοφανές, εδώ και πολλά χρόνια (πολύ πριν αρχίσουμε να τα ρίχνουμε όλα στην κλιματική κρίση) είναι μέρος της καλοκαιρινής μας ρουτίνας μαζί με το μπάνιο και το παγωτό.

Έχω βαρεθεί τους υπουργούς να συνεδριάζουν και να παριστάνουν ότι συντονίζουν πράγματα για τα οποία δεν έχουν ιδέα την ώρα που είναι φανερό ότι το πρώτο και πιθανόν το μόνο τους μέλημα είναι να φορούν την ειδική «μάχιμη» στολή τους και να φαίνονται απεριποίητοι σαν να έχουν να κοιμηθούν μέρες.

Έχω βαρεθεί τις «κυβερνητικές πηγές» να διαρρέουν πληροφορίες για εμπρησμούς και δολιοφθορές, λες και οι εμπρησμοί ή οι δολιοφθορές δεν είναι πιστοποίηση της κυβερνητικής ανικανότητας/απροθυμίας να επιβάλει τον νόμο και να ελέγξει την επικράτεια.

Έχω βαρεθεί τη «σκληρή κριτική» της αντιπολίτευσης σε κυβερνήσεις που είναι έτοιμες και εκείνες να ασκήσουν «σκληρή κριτική» μόλις με τη σειρά τους γίνουν αντιπολίτευση.

Έχω βαρεθεί τις κραυγές αναζήτησης του κράτους από πολίτες που πασχίζουν να κρατήσουν το κράτος μακριά για να κάνουν τις δουλίτσες και τις «δουλίτσες» τους ανενόχλητοι.Μα πιο πολύ από όλα έχω βαρεθεί ν’ ακούω τη λέξη «πρόληψη» και να μην ακούω ούτε μια φορά τη μόνη λέξη που μπορεί στ’ αλήθεια να κάνει την πρόληψη πραγματικότητα: τη λέξη «τιμωρία».

Γιατί, εκτός από την κλιματική κρίση και τις «αντίξοες καιρικές συνθήκες», πρώτα και πάνω από όλα υπάρχει το ανθρώπινο χεράκι που καίει χόρτα, λιώνει καλώδια, κάνει μπάρμπεκιου στο δάσος, πετάει γόπες, γιορτάζει με πυροτεχνήματα και γενικά κάνει ό,τι μπορεί για να κάψει μερικά δάση ακόμα. Υπάρχει αυτό το χεράκι που ποτέ δεν κόβεται. Που ποτέ δεν τιμωρείται με τρόπο που να τρομάζει τα επόμενα χεράκια που θα σκεφτούν να κάψουν χόρτα, να λιώσουν καλώδια, να μαγειρέψουν στο δάσος, να πετάξουν γόπες, να γιορτάσουν με πυροτεχνήματα και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί ο εγκληματικά ανεύθυνος νους τους.

Έχω βαρεθεί να ζούμε μια πύρινη μέρα της μαρμότας επειδή οι κυβερνήσεις κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ότι τίποτα δεν προλαμβάνει μια καταστροφή που προέρχεται από ανθρώπινη δραστηριότητα όσο ο φόβος της τιμωρίας για αυτούς που μπορεί να την προκαλέσουν.

Έχω βαρεθεί να βλέπω παράνομες χωματερές όπου κι αν πάω στην Ελλάδα, γνωστές στους πάντες, και την ίδια στιγμή να μην μπορώ να θυμηθώ ούτε μια φορά που κάποιος τιμωρήθηκε για τις χωματερές αυτές.

Έχω βαρεθεί να ψάχνω και να μη βρίσκω μια σκληρή τιμωρία έστω για έναν από όλους αυτούς τους επικίνδυνους συμπολίτες που είτε για δουλειά είτε για διασκέδαση γίνονται αιτία για την ετήσια καλοκαιρινή κόλαση.

Έχω βαρεθεί να ακούω καμαρωτούς υπουργούς να ανακοινώνουν μέτρα και απαγορεύσεις και μετά να αφήνουν τα μέτρα και τις απαγορεύσεις να επιβληθούν μόνα τους.

Έχω βαρεθεί κάθε μέρα να επιβεβαιώνω ότι ένας ανεύθυνος, επικίνδυνος, κακόβουλος συμπολίτης δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να πάψει να είναι ανεύθυνος, επικίνδυνος και κακόβουλος.

Τι θα εμποδίσει τους επόμενους συμπολίτες από το να κάνουν το μπάρμπεκιού τους σε ένα δάσος στη μέση της αντιπυρικής περιόδου από τη στιγμή που οι τελευταίοι συμπολίτες που το έκαναν και έγιναν θέμα μέχρι και στα δελτία ειδήσεων κυκλοφορούν ελεύθεροι και ωραίοι; Τι θα εμποδίσει τους κλέφτες του χαλκού να βάλουν φωτιές για να κάψουν καλώδια από τη στιγμή που ποτέ δεν συλλαμβάνονται και, όταν συλλαμβάνονται δεν τιμωρούνται; 

Τι θα εμποδίσει τα ζευγάρια που θέλουν να γιορτάσουν τους γάμους τους με πυροτεχνήματα μέσα στο κατακαλόκαιρο να το κάνουν από τη στιγμή που ούτε ένας δεν έχει τιμωρηθεί για την πυρομανή συνήθεια των πυροτεχνημάτων; Τι θα εμποδίσει τον ηλίθιο που θέλει να κάψει χόρτα εν μέσω καύσωνα; Τι θα εμποδίσει τον κρετίνο που αντιλαμβάνεται όλη τη χώρα πλην του αυτοκίνητου του σαν ένα απέραντο τασάκι; Γιατί ένας εγκληματίας να μην εγκληματήσει όταν ξέρει ότι η πολιτεία έχει φροντίσει και θα συνεχίσει να φροντίζει ώστε το αίτημά του να μένει ατιμώρητο; Και μπραβο του.

Δεν ξέρω αν στην αστυνομία συμβαίνει ό,τι στους περισσότερους κλάδους όπου η ατζέντα και η ρητορική των συνδικαλιστικών ενώσεων μικρή σχέση έχουν με τις επιθυμίες των εργαζομένων. Ζώντας στην ωραιότερη χώρα του κόσμου ομολογώ ότι δεν έχω διαπιστώσει προθυμία από τα όργανα του νόμου και της τάξης να επιβάλλουν νόμο και τάξη, αλλά αυτό όντως δικαιολογείται. Αν ο προϊστάμενός σου όχι μόνο δεν νοιάζεται, αλλά μπορεί και να μη θέλει να δουλεύεις, είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις από μόνος σου.   

Όπως και να έχει, η ανακοίνωση των συνδικαλιστών εναντίον της υποχρέωσης της αστυνομίας να αστυνομεύει, είναι εντελώς άχρηστη (και τους κάνει να καρφώνονται χωρίς λόγο) καθώς η κυβέρνηση έχει νοιαστεί πριν από αυτούς γι’ αυτούς. Οι έλεγχοι στα γήπεδα θα γίνονται «όποτε κρίνει σκόπιμο η αστυνομία», οπότε εύκολα καταλαβαίνουμε ότι, ακόμα κι αν ξεκινήσουν με ορμή, σύντομα θα ατονήσουν μέχρι να εξαφανιστούν εντελώς και να ξαναεξαγγελθούν στο επόμενο φονικό. Δηλαδή, τσάμπα η διαμαρτυρία. Και μπράβο τους».

(Αρθρο του Μ.Βουλαρίνου από την  ATHensvoice)