Απόψεις...

 

 «Ο λαϊκισμός και η δημαγωγία που κοντράρει την πραγματικότητα, το θέατρο μιας δήθεν σύγκρουσης με τα μεγάλα συμφέροντα και το διευθυντήριο των Βρυξελλών, είναι ο κοινός τρόπος των άκρων, που απεχθάνονται το επιχειρείν, την ελεύθερη οικονομία και που όταν βρεθούν στην εξουσία, τσακίζουν την παραγωγική μεσαία τάξη, η οποία στο τέλος πληρώνει το μάρμαρο των αλλοπρόσαλλων πολιτικών. 

Οι μονομερείς αποφάσεις της  ακροδεξιάς πρωθυπουργού της Ιταλίας για την έκτακτη φορολόγηση των τραπεζών και το σχέδιο για επιβολή πλαφόν στα εισιτήρια των αεροπορικών  εταιρειών, προκάλεσαν την ελεύθερη πτώση στο χρηματιστήριο στο Μιλάνο και τριγμούς στην πολιτική σκηνή της χώρας αλλά και αναπόφευκτους συνειρμούς για τις πρακτικές του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ και την πρόσφατη προεκλογική στρατηγική του.

Η κυβέρνηση της Τζόρτζια Μελόνι σκηνοθετεί μια σύγκρουση στο εσωτερικό αλλά και με τις Βρυξέλλες προκειμένου να συγκαλύψει την πολιτική και διαχειριστική  αδυναμία της, να προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις και να υλοποιήσει τους  στόχους που συνδέονται με τους πόρους του Ταμείου Ανάκαμψης. 

Με τον ίδιο τρόπο, ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να καλύψει την απουσία ενός στοιχειωδώς σοβαρού οικονομικού  σχεδίου και μιας εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, επέστρεφε προεκλογικά στην προ δεκαετίας ρητορική του, όταν έκρουε τις θύρες της εξουσίας το 2015.Υποσχόμενος το 2023 ξανά εθνικοποιήσεις τραπεζών,  κρατικοποίηση της ΔΕΗ, φορολόγηση των διυλιστηρίων και πλαφόν στα κέρδη των εταιριών ενέργειας. 

Η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση Μελόνι αποτυγχάνει να διασφαλίσει ότι η Ιταλία θα αξιοποιήσει τα 191,5 δισεκατομμύρια ευρώ από το Ταμείο Ανάκαμψης. Μέχρι τον Ιούνιο είχε απορροφήσει μόλις 23 δισ. ευρώ, ενώ μέχρι τα τέλη του μήνα η Ρώμη πρέπει να καταθέσει στις Βρυξέλλες την πρότασή της για μερική αναθεώρηση του Σχεδίου για το Ταμείο Ανάκαμψης. Έμπρακτη ομολογία αποτυχίας που θα στερήσει με μαθηματική ακρίβεια από την Ιταλία πολύτιμους ευρωπαϊκούς πόρους. Αποτυχία η οποία χρειάζεται ένα προπέτασμα αντισυστημικού καπνού για να κρυφτεί».

                                                                             (Κ.Γαλανού- liberal.gr)

« Τις τελευταίες ημέρες, κάποιοι διερωτώνται αν αξίζει τον κόπο να χαλάσουμε τις σχέσεις μας με την Αλβανία εξαιτίας του Φρέντι Μπελέρη. Υποθέτω πως κάποιοι άλλοι, της ίδιας λογικής, θα διερωτώνται αν αξίζει τον κόπο να χαλάσουμε τις σχέσεις μας με την Τουρκία για μερικά ξερονήσια και άλλοι αν αξίζει τον κόπο να μαλώνουμε με τους βόρειους γείτονές μας για ένα όνομα. Μάλλον δεν αντιλαμβάνονται πως το διεθνές κύρος ενός κράτους, σε τελική ανάλυση, ορίζει και την υπόστασή του. 

Και ένα κράτος φοβισμένο και φοβικό, που είναι διατεθειμένο να προβαίνει σε παραχωρήσεις για να μη διαταράσσει τις σχέσεις του με τους γείτονες, ένα κράτος που στο όνομα της μεγάλης εικόνας χάνει τα εικονίδια που τη συνθέτουν, τότε είναι φυσικό να αποτελεί έναν ήσσονος σημασίας παίκτη στην περιοχή. Εναν παίκτη που ουδείς τον λαμβάνει σοβαρά υπόψη».

                                                                    (Σ. Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)