Πολιτισμός; Μία από τα ίδια...

Ξεφυλλίζοντας κανείς το πρόγραμμα του Πνευματικού Κέντρου για το καλοκαίρι σχηματίζει την εντύπωση ότι μεταφέρθηκε στο παρελθόν, τουλάχιστον εννιά χρόνια πριν, όταν οι ίδιοι άνθρωποι έκαναν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Και τώρα –όπως τότε- ο κ. Ελισάφ προλoγίζει βιβλία και “απαγγέλλει” Σεφέρη, η κα. Στρατσάνη του κάνει παρέα και ο κ. Γάκης με το ίδιο -ξεπερασμένο πια από τα πράγματα- μοντέλο προσπαθεί να οργανώσει ροκ φεστιβάλ. Από κοντά, οι ίδιοι άνθρωποι στις «λαϊκές» και άλλες ορχήστρες…  

Έτσι λοιπόν και φέτος, η γνωστή νταλίκα θα διασχίσει τη Δωδώνης, θα κατέβει στη Μαβίλη, το καραβάκι θα κάνει βόλτες στη λίμνη και ο ίδιος φυσικά θα έχει μία ολόκληρη βραδιά δική του για… μία από τα ίδια. «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει» δηλαδή, οργανωτής και συμμετέχων παράλληλα. Αλλά όπως λέει κι ο λαός μας, «το πολύ το Κύριε ελέησον...» 

Mε την προσέλευση του κοινού να έχει μειωθεί σημαντικά για ποιο λόγο δεν ανανεώνεται το φεστιβάλ σε πρόσωπα και εκδηλώσεις; Αφού όμως η πρόεδρος του Π.Κ. είναι «αγαπημένη του φίλη», όπως διατείνεται ο ίδιος σε κάθε ευκαιρία ...όλα καλά. (Na θυμίσουμε εδώ ότι ο κ. Γάκης ήταν υποψήφιος σύμβουλος με την παράταξη του κ. Ελισάφ και δεν εξελέγη).

Eίμαστε οι πρώτοι που επαινέσαμε τότε τις πρωτοβουλίες του κ. Ελισάφ, υπεύθυνου πολιτισμού -σε μια από τις πλέον αποτυχημένες θητείες Δημάρχων, όπως ήταν η τελευταία του κ. Φίλιου- για την πρωτοτυπία των ιδεών, την επιλογή των χώρων και την ποικιλία των εκδηλώσεων. Όμως εννιά χρόνια μετά η ίδια -βαρετή πια- συνταγή;

Επίσης, οι γνωστές «προβολές θερινού σινεμά» συνεχίζουν να γίνονται στον πλέον ακατάλληλο χώρο, εκεί που ευτελίζεται η ίδια η τέχνη του κινηματογράφου. Ας ελπίσουμε πως όταν -και αν- γίνει η ανάπλαση στο Γιαννιώτικο Σαλόνι να δημιουργηθεί εκεί ένας σταθερός θερινός κινηματογράφος που θα αναδεικνύει πραγματικά την έβδομη τέχνη. 

Παρεμπιπτόντως, πολλές πόλεις στη χώρα μας έχουν μπει δυνατά σ’ αυτόν τον χώρο με ετήσια μεγάλα φεστιβάλ. Η δική μας δεν κατάφερε μέχρι τώρα να βρει το στίγμα της σε κάποια από τις καλές τέχνες. 

Η Καλαμάτα έχει τον χορό, η Δράμα τις μικρού μήκους ταινίες που όπως διαβάζουμε επεκτείνονται σε νέους χώρους με προοπτικές κινηματογραφικών στούντιος και σχολών κινηματογράφου, η Σύρος έχει κάθε χρόνο -τα τελευταία δέκα χρόνια- το διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου, η Λάρισα, η Κίμωλος, οι Σπέτσες έχουν μπει επίσης δυναμικά, το Κιλκίς έχει κάθε χρόνο φεστιβάλ κουκλοθεάτρου κι εμείς δείχνουμε από το ίντερνετ ταινίες στα παλιά σφαγεία, δίπλα στον δρόμο! Αφήστε που ούτε φεστιβάλ βιβλίου δεν γίνεται πια. 

Δεν μπορεί να πει κανείς, υπάρχει πολιτισμικό... όραμα.