Απόψεις...

 

«Κάθε Ελληνας χαίρεται που ο τουρισμός θα πάει τόσο καλά φέτος και που ξένοι –κυρίως– αγοράζουν συνεχώς οικόπεδα και σπίτια στα ελληνικά νησιά. Με τον κίνδυνο να φανεί κανείς «γκρινιάρης» την ώρα του μεγάλου πάρτι, όμως, κάποιος πρέπει να θέσει ερωτήματα που ζητούν απάντηση. Από τη μία, έχουμε μια εκτόξευση επισκεπτών και αγοραστών. Από την άλλη, έχουμε μια προφανή ανεπάρκεια υποδομών και σχεδιασμού. 

Από πού να ξεκινήσει κανείς; Το πρόβλημα της κίνησης, που γίνεται αφόρητο τους μήνες αιχμής, όταν μια απόσταση που κάποτε χρειαζόταν 15 λεπτά για να τη διανύσεις τώρα παίρνει μία και ώρα; Από τη συλλογή και επεξεργασία των σκουπιδιών, που βρίσκεται ακόμη στα μέσα του 20ού αιώνα; Την έλλειψη δικτύων ύδρευσης και αποχέτευσης; Τα λιμάνια που είναι φτιαγμένα για τη δεκαετία του 1970; Το ζήτημα του νερού;

Πέρα από αυτά, βεβαίως, υπάρχει και η μεγάλη εικόνα. Εχει να κάνει με το «τι αντέχει» κάθε νησί από οικοδομικής απόψεως. Πολλά νησιά, ειδικά στις Κυκλάδες, βρίσκονταν σε μια ξέφρενη πορεία που μετέτρεπε μεγάλες εκτάσεις σε αστικά τοπία. Ηλθε η κρίση και μπήκε ένα φρένο. Τώρα, όμως, το πάρτι ξανάρχισε και δεν μοιάζει να μπορεί κανείς να βάλει κάποιους όρους και περιορισμούς. 

Είναι τρελό κάποιος να ξοδεύει εκατομμύρια για ένα σπίτι και μετά να συνειδητοποιεί ότι οι υποδομές γύρω από την επένδυσή του είναι εντελώς τριτοκοσμικές. Ή να πληρώνει 1.000 ευρώ το δωμάτιο και μετά να μπλέκει στην ατέλειωτη κίνηση ή να βλέπει βρώμικα καλντερίμια».

                                                                (Α.Παπαχελάς-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Οταν ένας φορέας διοίκησης φτιάχνει ένα δρόμο, μια πλατεία ή μια παιδική χαρά, η πολιτική απόφαση και το αποτέλεσμά της φαίνονται· είναι προφανή. Το δεύτερο είδος αποφάσεων, όμως, είναι πιο θολό και περίπλοκο. Γιατί και σε αυτή την περίπτωση μπορεί η πολιτική παρέμβαση να είναι ουσιαστική και κρίσιμη, αλλά είναι και πιο έμμεση. Φαίνεται λιγότερο.Ας πούμε ένα παράδειγμα.

Μπορείς να διπλασιάσεις τα τεχνικά μέσα για την αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών, να εκσυγχρονίσεις τα υπηρεσιακά σχέδια, να συντονίσεις καλύτερα τις αρμόδιες υπηρεσίες. Η πυρκαγιά θα έρθει, όμως –πάντα θα έρχεται– και θα κάψει 50.000 στρέμματα και είκοσι σπίτια. Κανένας δεν θα σου πει μπράβο. Επειδή κανένας δεν πρόκειται ποτέ να δει –να ζήσει– τι θα γινόταν εάν δεν είχες διπλασιάσει τα τεχνικά μέσα, εάν δεν είχες εκσυγχρονίσει τα σχέδια.

Αν δεν το είχες κάνει, η ίδια πυρκαγιά θα είχε κάψει 250.000 στρέμματα, τετρακόσια σπίτια και πενήντα ανθρώπους. Αν δεν τα είχες κάνει, όλοι θα είχαν καταλάβει πόσο ανίκανος και επικίνδυνος είσαι. Τώρα που τα έκανες, κανένας δεν θα σου πει μπράβο, γιατί κανείς δεν μπορεί να δει τι απέτρεψες. Το μόνο που βλέπουν είναι πενήντα σπίτια, καμένα».

                                                        (Θ.Γεωργακόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)