Η Ρωσία... του Πούτιν

 

Η εισβολή που διέταξε ο Βλαντίμιρ Πούτιν στην Ουκρανία αποκάλυψε όλα τα ελαττώματα της Ρωσίας και, αντί για τον δυναμισμό του πληθυσμού της και τον πολιτισμό της, δείχνει πάνω απ’ όλα τη βαρβαρότητα του ισχυρού άνδρα του Κρεμλίνου, λέει ο Πασκάλ Μπρυκνέρ. Μιλώντας έξω απ’ τα δόντια, ο 73χρονος φιλόσοφος και συγγραφέας, από τους σημαντικότερους Γάλλους διανοητές της εποχής μας, αναλύει σε άρθρο του στη γαλλική εφημερίδα «Le Figaro» τις τεράστιες αποστάσεις που χωρίζουν τη Ρωσία του Πούτιν από τη Δύση.

Ο Μπρυκνέρ θυμίζει τα όσα έγραφε το 1960 ο [εβραϊκής καταγωγής Σοβιετικός] συγγραφέας Βασίλι Γκρόσμαν στο βιβλίο του «Η Ζωή και το Πεπρωμένο», που κατέσχεσε η KGB, σημειώνοντας ότι ο ναζισμός και ο κομμουνισμός είναι «δύο αδελφοί εχθροί, που συγκρούονται όλο και περισσότερο καθώς συγκλίνουν στα ουσιώδη», «αμφότεροι υπαίτιοι μαζικών δολοφονιών». 

«Στο τελευταίο μυθιστόρημά του ο Γκρόσμαν διευκρίνιζε ότι αυτοί που πίστευαν ότι ήταν εχθροί, ήταν επομένως δίδυμοι αδελφοί, αλλά η συντριβή του Τρίτου Ράιχ από την ΕΣΣΔ και ειδικά τους Συμμάχους έκρυψε για πολύ καιρό αυτή την τρομερή αλήθεια», σημειώνει.

Ο Γάλλος στοχαστής αναφέρεται στην επόμενη ψευδαίσθηση που γεννήθηκε, σύμφωνα με την οποία η Ρωσία θα ακολουθούσε τον δρόμο της Δύσης κι ότι ο χρόνος θα εξάλειφε τις διαφορές που προκάλεσε η κομμουνιστική παρένθεση.

«Αλλά ο πόλεμος στην Ουκρανία, το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν, που καταπνίγει κάθε αμφισβήτηση, φιμώνει τον Τύπο, αποκαθιστά τον Στάλιν και βάζει να δολοφονήσουν τους αντιπάλους τους, αποκαλύπτει τη φάρσα της “ρωσικής δημοκρατίας”.

Αυτή κράτησε μόνο περίπου δεκαπέντε χρόνια στην καλύτερη περίπτωση, και ακόμη και τότε, υπό την κυριαρχία ενός μέθυσου, του Μπόρις Γέλτσιν, ο οποίος, άθελά του, επέτρεψε την αφομοίωσή της στην αναρχία και τη μιζέρια και κάτω από την κυριαρχία μιας εξωφρενικής και διεφθαρμένης ελίτ που έλυνε τις διαφορές της με καλάσνικοφ. Η βία, η πορνεία, το αλκοόλ, οι δηλητηριάσεις, αυτά ήταν, μαζί με το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο, τα κύρια εξαγωγικά προϊόντα της Ρωσικής Ομοσπονδίας από τις αρχές του αιώνα.

Ο Βασίλι Γκρόσμαν είχε καταλάβει έναν από τους νόμους της αυτοκρατορίας του: ενώ η ιστορία της Δύσης είναι η ιστορία μιας προοδευτικής διεύρυνσης των ελευθεριών, η ρωσική ιστορία λέει το αντίθετο, μια προοδευτική διεύρυνση της υποτέλειας: επί χίλια χρόνια η ρωσική πρόοδος και η σκλαβιά έχουν συνδεθεί μεταξύ τους. Οποιαδήποτε ανακάλυψη προς το φως έσκαψε ακόμα πιο βαθιά τον μαύρο λάκκο της δουλοπαροικίας.

»Μετά από περισσότερα από είκοσι χρόνια αυταρχικής διακυβέρνησης, ο Βλαντίμιρ Πούτιν και η ομάδα των ολιγαρχών του, των πεφωτισμένων, των λακέδων, διψασμένων για εκδίκηση απέναντι στην Ευρώπη και τη Δύση, εξαπέλυσαν τον πόλεμο στην Ουκρανία, βέβαιοι ότι θα συντρίψουν σε λίγες μέρες την εξουσία του Ζελένσκι και της “κλίκας των ναζί” του. 

Οι αποτυχίες των στρατευμάτων τους και η αφύπνιση του ΝΑΤΟ αποδεικνύουν ότι ο δεσποτισμός έχει μέλλον μόνον όταν κοιμούνται οι δημοκρατίες. Έχουμε υπερεκτιμήσει τη δύναμη του πρώην Κόκκινου Στρατού και υποτιμήσαμε την κατάσταση βαθιάς βαρβαρότητας, στην οποία ζει η “Αιώνια Ρωσία”, η βασίλισσα του επίσημου ψεύδους», γράφει ο Μπρυκνέρ.

Για τον Μπρυκνέρ υπάρχουν τρία είδη νίκης για την Ουκρανία: το πρώτο, να αντισταθούν όσο το δυνατόν περισσότερο στους εισβολείς, το έχουν ήδη πετύχει. Το δεύτερο θα ήταν να τους απωθήσουν στα σύνορα της 24ης Φεβρουαρίου -αν και η πλήρης ανακατάληψη του Ντονμπάς και της Κριμαίας φαντάζει εξωπραγματική. Το τρίτο θα ήταν, όπως καταλήγει ο διάσημος διανοητής, «να προκαλέσουν την πτώση του τυράννου και μια κρίση στο καθεστώς».

                                                                                      (iefimerida.gr)