Απόψεις...

 

«Μια νέα γενιά αυτοδημιούργητων πρωταθλητών, που ήξεραν πως δεν μπορούσαν να περιμένουν πολλά από το Κράτος, εμφανίστηκε σαν ουράνιο τόξο μετά τη βροχή. Η Τζένγκο προπονείται σε ένα χωράφι, στον Αγιο Παύλο της Νέας Καλλικράτειας, στη Χαλκιδική. 

Οπως αποκάλυψε στο athletestories.gr, ρίχνει το ακόντιο προς την πλευρά που υπάρχει ένα κτίσμα. Από την άλλη έχει γκρεμό. Προτιμά να το αχρηστεύει, με τον καιρό, παρά να το χάσει. Ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου, που στέφθηκε πρωταθλητής Ευρώπης στο σκιφ ελαφρών βαρών, δεν λαμβάνει, καν, οδοιπορικά από την ομοσπονδία του, αν και πέρυσι είχε αναδειχθεί παγκόσμιος πρωταθλητής στην ηλικιακή κατηγορία κάτω των 23 ετών. Κάνει πρωταθλητισμό με… χορηγούς τους γονείς του. 

Η Ντρισμπιώτη αγόραζε τα ειδικά παπούτσια για το βάδην, όταν ένιωθε τις πατούσες της να καίγονται από τις τρύπες στις σόλες. Για να μη θυμηθούμε, το σκοπευτήριο-αχούρι της Αννας Κορακάκη, ή την εξομολόγηση του Στέφανου Ντούσκου, που έφερε άλλο ένα μετάλλιο στην κωπηλασία, ότι ήταν έτοιμος να τα παρατήσει, λίγο πριν γίνει ένας, ακόμη, ανέλπιστος αθλητικός μας ήρωας πέρυσι στο Τόκιο. 

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν μαρτυρά κάποιο σχέδιο ουσιαστικής υποστήριξης των top αθλητών μας. Ανοίξαμε την αγκαλιά μας στην Ντρισμπιώτη τώρα στη δύση της, επειδή μας χάρισε δυο χρυσά μετάλλια. Ολα τα προηγούμενα χρόνια, κανείς δεν είχε ασχοληθεί μαζί της. Ούτε όταν, στο Πανευρωπαϊκό του Βερολίνου, το 2018, τερμάτισε (13η) με κάταγμα στο ζυγωματικό και σπασμένο δόντι -είχε γλιστρήσει λόγω της βροχής στο 15ο από τα 20 χιλιόμετρα της διαδρομής- πετυχαίνοντας, μάλιστα, προσωπικό ρεκόρ. Ενώ αν ήταν ποδοσφαιριστής και έπαιζε με σκισμένο φρύδι…»

                                                                      (Sportcaster-protagon.gr)