Απόψεις...

 

«Δεν είναι πολιτική κριτική. Είναι καρικατούρα πολιτικής κριτικής αυτή του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο που ακόμη δεν έχουμε κατανοήσει αν τόσο μπορεί, ή αν είναι στρατηγική. Αν δηλαδή έχει πάρει απόφαση ότι οι εκλογές είναι χαμένες, και συγκροτεί έναν στρατό ζηλωτών για μετά την επόμενη ήττα, ώστε να έχει ελπίδα στις μεθεπόμενες εκλογές. Πιστεύουμε το δεύτερο. Τότε θα έχει βάσιμες ελπίδες, εφόσον όμως ζήσουμε σε περιβάλλον στοιχειώδους κανονικότητας. 

Ο λαός κατά τη μεταπολίτευση και έως τα μνημόνια, πάντα έδινε δεύτερη ευκαιρία στις κυβερνήσεις που εξέλεγε. Ακόμη και στη δική του έδωσε δεύτερη, μετά το φιάσκο της διαπραγμάτευσης και την προδοσία της λαϊκής εντολής του δημοψηφίσματος. Λέμε ότι δεν είναι κριτική, γιατί η κυβέρνηση σαφώς έχει τρωτά αλλά ο Τσίπρας δεν κρίνει αυτά. Επενδύει σε έναν απόλυτο νιχιλισμό που ενθουσιάζει τους φανατικούς αλλά δεν πείθει τους νουνεχείς. Αυτούς που αγωνιούν για την καθημερινότητά τους, για την οικογένειά τους, που θέλουν η χώρα να κάνει κάποια βήματα προς ένα βιώσιμο μέλλον.

Καθώς απέχουν παρασάγγας η κριτική από τον μηδενισμό, αναρωτιέσαι π.χ. ποιον πείθει όταν δηλώνει σε συνέντευξη στο Documento, ότι «κάθε μέρα που περνάει ο κ. Μητσοτάκης σωρεύει καταστροφές στη χώρα, διαχέει ένα κλίμα φθοράς και διαφθοράς στην κοινωνία, διαβρώνει το κράτος δικαίου, διασπά την ταλαιπωρημένη κοινωνική συνοχή».

                                                                       (Γ. Σιδέρης- Liberal.gr)

«Μια ιερόσυλη σύγκριση κάνει σε ανάρτησή του ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στον φυλακισμένο Γιάννη Μιχαηλίδη και τον αντιστασιακό Αλέκο Παναγούλη, ιστορικής φιγούρας του αγώνα κατά της δικτατορίας. Ο Αντώνης Λιάκος ζητάει εν ολίγοις από την κυβέρνηση της ΝΔ αμνηστία των τρομοκρατών και φυλακισμένων και κάνει μια απαράδεκτη σύγκριση με την αμνηστία της χούντας στον Αλέκο Παναγούλη. 

Πρόκειται για μια ανιστόρητη τοποθέτηση, αφού ο Παναγούλης ούτε σκότωσε, ούτε τραυμάτισε κάποιον, αλλά αντιστάθηκε για λόγους ιδεολογικούς στη δικτατορία. Εξάλλου, το να ταυτίζει κάποιος την αντίσταση στη χούντα με την τρομοκρατία κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι πολιτικά απαράδεκτη άποψη».

                                                           (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο ιστορικός Μαρκ Γκαλεότι επισημαίνει ότι με δεδομένο πως η πολιτική λύση είναι πια ανέφικτη, στην Ουκρανία μπαίνουμε στη φάση της αντιπαράθεσης της Δύσης με έναν Πούτιν «που είναι πρόθυμος να το τραβήξει πολύ κι ας μετατραπεί σε τύραννο ενός “αποτυχημένου κράτους”».

                                                                                    (Protagon Team)