Απόψεις...

 

«Είμαστε η Δύση. Στην πραγματικότητα είμαστε αυτοί που δημιούργησαν την Δύση. Αρκεί πρώτα να εξηγήσουμε αυτό το περίεργο «εμείς» που καταδυναστεύει την ύπαρξή μας.

Είμαστε οι αρχαίες κολώνες, οι αγιογραφίες στις εκκλησίες, τα πανέρια με τα λουλούδια στις πίστες ή οι επιστήμονες στα ξένα πανεπιστήμια; Oι θριαμβευτές του 1919 στη Σμύρνη ή οι ηττημένοι πρόσφυγες του ‘22 στην Κοκκινιά; Είμαστε τα γενναία παλικάρια του Αχιλλέα ή μήπως οι θαλασσοπόροι σύντροφοι του Οδυσσέα; Και τέλος πάντων είμαστε μέρος μιας πραγματικότητας που πλάθεται μέσα στον χώρο ή κάποια «άβαταρ» που η φαντασία μας κατασκεύασε μέσα στον χρόνο;

Το μίσος πολλών δυτικών προς την Δύση έχει εξήγηση. Ιστορική, πολιτισμική, κοινωνική, ψυχιατρική. Κυρίως όμως πολιτική. Δεν τους αρέσει η φιλελεύθερη αστική δημοκρατία. Δεν τους αρέσει το πολίτευμα. Δεν αισθάνονται άνετα μέσα σε ένα ρευστό πολιτισμικό πλαίσιο όπου η αποφασιστικότητα της ηγεσίας, η αυστηρότητα της διοίκησης και το ολοκληρωτικό πνεύμα της δημόσιας έκφρασης περιορίζονται συνεχώς από την κυριαρχία των θεσμών.

Οι κοινωνίες της Δύσης δεν είναι τέλειες. Κυριαρχεί προφανώς η υποκρισία σε πολλές εκφάνσεις του δημόσιου βίου ή στην εξωτερική πολιτική, η διαφθορά στα συστήματα και η αδυναμία αντιμετώπισης κοινωνικών φαινομένων όπως το προσφυγικό».

                                                                    (Α.Ζαμπούκας-ΑΤΗensvoice)

«Ετούτοι οι πρόσφυγες είναι οι πιο καλοντυμένοι της Ιστορίας. Τους παρατηρώ, εκείνους και τις δραματικές ιστορίες τους, έτσι όπως δεν έχουν χρόνο να μας τις πουν. Να αποχαιρετάνε, να συγκρατούν δάκρυα προς χάρη του παιδιού τους ή να ενώνουν τα δάκρυά τους με του παιδιού τους. Μελετάω τα ρούχα τους και κάθε είδους εξοπλισμό τους, όχι ως θλιβερή επιφανειακή ύπαρξη ή από ελαφράδα, αλλά γιατί αποκαλύπτουν ότι είχαν μια «δυτική» ζωή που τους είχε χαμογελάσει και υπολόγιζαν στο καλύτερο. 

Παρατηρώντας τους, αντιλαμβάνεσαι γιατί ο Πούτιν έχει χάσει πριν χάσει. Δεν έχει αφήγημα σε ανθρώπους που η ζωή τους «τρέχει» για άλλα πολιτεύματα. Που η Ευρώπη τούς είναι θελκτική, με ό,τι πρεσβεύει. Ο δικτάτορας δεν έχει ούτε το πρόσχημα, μιας τάχα μου, δήθεν, ιδεολογικής κατεύθυνσης. Τι λέει; Δεν με βολεύει ο κόσμος όπως διαμορφώνεται. Δεν με βολεύει ότι οι άνθρωποι δεν ανέχονται, αναζητούν δημοκρατίες, ευημερία».

                                                                            (Ρέα Βιτάλη-prtoagon.gr)

«Διαπραγμάτευση για λίγες ώρες και πόλεμος για όλη την υπόλοιπη ημέρα. Αυτή είναι η εικόνα από τον πόλεμο της Ουκρανίας, όπου οι συνομιλίες γίνονται εν μέσω βομβών, χωρίς κατάπαυση του πυρός, όπως είθισται σε πολεμικές συγκρούσεις.Στο επιχειρησιακό σκέλος, η στρατηγική της Ρωσίας που εστιάζεται προς ώρας στην κατάληψη της Μαριούπολης, είναι ότι όσα κερδίζει στο έδαφος τα διαπραγματεύεται αμέσως μετά στο τραπέζι με την κυβέρνηση Ζελένσκι.

Στον αντίποδα, οι Ουκρανοί ναι μεν βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση, αλλά όσο αντιστέκονται και περνά ο καιρός, κερδίζουν τόσο ηθικά, διπλωματικά, όσο και τη συμπάθεια της κοινής γνώμης, υπό την έννοια ότι οι Δυτικοί εμπλέκονται όλο και βαθύτερα, πιέζουν και απομονώνουν τη Ρωσία. 

Για τη Μόσχα, κάτι ενδιάμεσο, δηλαδή νίκη των ρωσικών δυνάμεων, χωρίς αύξηση της χρήσης βίας και πιο μαζικούς βομβαρδισμούς, δεν φαίνεται να υπάρχει πάνω στο τραπέζι, προκειμένου να της εξασφαλίσει τη νίκη. Το ερώτημα επομένως είναι κατά πόσο αυτό το επόμενο βήμα, σε συνδυασμό με μάχες σώμα με σώμα μέσα στις πόλεις, θα συνεπάγεται τον θάνατο εκατοντάδων ή χιλιάδων αμάχων».

                                                                                      (Κ. Φίλης- liberal.gr)