««Σέβομαι την σταθερότητα των θέσεών του» λένε κάποιοι που μάλλον δεν καταλαβαίνουν τι ακριβώς λένε. Αν η σταθερότητα των θέσεων από μόνη της είναι αξιοσέβαστη τότε θα έπρεπε να σεβόμαστε και τους χουντικούς που ακόμα και στη φυλακή υπεραμύνονταν των εγκλημάτων τους παραμένοντας σταθεροί στις θέσεις τους. Αλλά η σταθερότητα από μόνη της δεν μπορεί να προκαλέσει σεβασμό, ο οποίος περισσότερο αξίζει σε όσους καταλαβαίνουν τα λάθη τους και διορθώνονται. Διαφορετικά, καταλήγει κάποιος να σέβεται τη σταθερότητα με την οποία κάποιοι συμπολίτες επιθυμούν την ανατροπή του πολιτεύματος, την εγκαθίδρυση δικτατορίας, τη φυλάκιση ή την εκτέλεση όλων των αντιφρονούντων και γενικώς όλα όσα συνοδεύουν κάθε κομμουνιστική δικτατορία.
Σέβομαι τους αγώνες του» λένε κάποιοι άλλοι. Σοβαρά; Τότε πιο πολύ από όλους τους αγώνες θα σέβονται τον μοναδικό αγώνα που το ΚΚΕ έκανε ολομόναχο ξεκινώντας από το 1943: την ένοπλη απόπειρα να γίνει η Ελλάδα μια σοβιετική δικτατορία. Σε όλους τους άλλους αγώνες συμμετείχαν και κεντρώοι και δεξιοί και αναρχικοί και μάλιστα χωρίς να έχουν βλέψεις επιβολής δικής τους δικτατορίας.
Αν προσθέσουμε την προτροπή να μην αντισταθεί η Ελλάδα στην Ιταλική εισβολή το 1940, τους αγώνες του ΚΚΕ να μην μπει η χώρα στην ΕΟΚ και μετέπειτα στις χώρες του ευρώ, την σφοδρή επιθυμία εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΝΑΤΟ και γενικώς απομάκρυνσης από κάθε τι δυτικό, την πλύση εγκεφάλου υπερ αδίστακτων δικτατόρων, τον τρόπο με τον οποίο έχει εκφυλίσει τον συνδικαλισμό, θα διαπιστώσουμε ότι όχι μόνο αξιοσέβαστοι δεν είναι οι αγώνες του ΚΚΕ αλλά ότι η σούμα τους είναι μάλλον αρνητική και σίγουρα πολύ μικρότερης αξίας από τις σούμες των κομμάτων που έβαλαν και κράτησαν την Ελλάδα στην Ενωμένη Ευρώπη και από τα πολιτεύματα το αγαπημένο τους είναι η δημοκρατία.
Η εκδήλωση σεβασμού ειδικά στο ΚΚΕ είναι ένα ανιστόρητο κατάλοιπο της μεταπολίτευσης και αποτέλεσμα α) του τρόπου με τον οποίο ατο ΚΚΕ καπηλεύτηκε κάθε αγώνα, ακόμα κι εκείνους που αρχικά είχε αντιμετωπίσει με επιφύλαξη (π.χ. Πολυτεχνείο) β) των ενοχών που ακόμα νιώθουν όσοι σύντροφοι αποχώρησαν από το ΚΚΕ όχι όταν έγιναν γνωστά τα εγκλήματα του σοβιετικού καθεστώτος αλλά όταν αυτό κατέρρευσε και η ισχύς του δεν μπορούσε πια να ικανοποιήσει τις ανάγκες τους και γ) της απροθυμίας των δημοκρατικών κομμάτων και δημοσιογράφων να θυμίζουν διαρκώς τον απώτερο σκοπό των αγώνων του ΚΚΕ.
Παρασυρμένα και
φοβισμένα από τον «δυναμισμό» (είμαι ευγενικός) της κομμουνιστικής αριστεράς
και με πολλούς ενοχικούς «μετανοημένους» στις τάξεις τους προτίμησαν να παίξουν
σ’ αυτό το θέατρο παρά να πουν την αλήθεια και να κακοκαρδίσουν τον
Περισσό. Έτσι καταλήξαμε μια χώρα στην οποία ακόμα και το να δηλώσεις
«αντικομμουνιστής» ήταν ταμπού και στην οποία συχνά πυκνά δημοσιογράφοι και
πολιτικοί νιώθουν υποχρέωση να πουν πόσο πολύ σέβονται ένα κόμμα το οποίο ακόμα
και σήμερα βασικό του στόχο έχει την ανατροπή του πολιτεύματος. Και μπράβο του».
(Απόσπασμα άρθρου του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου