Απόψεις...

 

@ Έχει τώρα 19 μέρες που ισοπεδώνεται η Ουκρανία από άρματα μάχης, αεροπορία, πεζικό και κομάντος από Τσετσενία, Συρία, ιδιώτες μισθοφόρους και πυραύλους και πυροβολικό και φλογοβόλα και βόμβες διασποράς, επειδή η ελεύθερη αυτή χώρα δεν ήθελε ρε παιδί μου με το ΣΤΑΝΙΟ να γίνει προτεκτοράτο της Μόσχας, 

έχει 19 μέρες που κομματιάζονται και διαμελιζονται γυναίκες, παιδιά, έγκυες, νέοι και μεσήλικες άνδρες, παππούδες, γιαγιάδες, άμαχοι επειδή δεν γούσταραν να είναι ΣΚΛΑΒΟΙ, 

έχει 19 μέρες που έχουν ξεριζωθεί και έχουν γίνει πρόσφυγες 2 εκατομμύρια γυναικοπαιδα, επειδή ήθελαν να είναι ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ και να ορίσουν τις ζωές τους όπως θέλουν και δεν έχουμε ακούσει μια ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ κουβέντα συμπαράστασης για όλους αυτούς από τη μεγάλη (συντριπτική) πλειοψηφία των μελών της -συνήθως εξαιρετικώς ευαίσθητης- "Ελληνικής" "Αριστεράς" (σωστά έβαλα τα inverted commas στην κάθε λέξη ξεχωριστά), των "ανθρώπων" του "πνεύματος", των Λογοτεχνών, των μουσικών, των "ποιοτικών" ηθοποιών του θεάτρου. 

Δεν ακούμε από αυτούς ούτε εναν δικαιωματικό ψίθυρο κατά του Φασίστα Πούτιν, κατά του Δικτατορα της Ρωσίας, κατά του Εισβολέα, του Ρώσου Ιμπεριαλιστη, κατά του Σφαγέα αμάχων, του απάνθρωπου αυτού κτήνους που διέταξε 250.000 πάνοπλους φαντάρους να ποδοπατήσουν ένα άσχετο πρωί τα νόμιμα σύνορα μιας χώρας για να σκοτώσουν με χίλιους διαφορετικούς τρόπους χιλιάδες ανθρώπους με όνειρα, ζωή, σπίτι και φίλους και οικογένεια, ανθρώπους νορμάλ ρε φιλε ακριβώς σαν και μένα και σένα, ώστε να επανασυστησουν με τη βία το Νέο Σοβιετικό Ιμπέριουμ, της Χούντας των Ολιγαρχών και των έμμισθων τσάτσων του επί 20ετία Φύρερ της Ρωσίας.

Πάντα ήμουν μειονότητα, το ξέρω. Πάντα ήμουν στο λάθος 1/3 του πληθυσμού, το ξέρω. Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω. Το ξέρω και αυτό. Ωστόσο αυτό δεν μειώνει την οργή μου για την αφωνία του "ποιοτικού" όχλου της χώρας μου, ούτε με κάνει να σιχαίνομαι λιγότερο όλους αυτούς τους ιθαγενείς "Έλληνες" τσαρλατάνους, που τόσα χρόνια μου κουνούσαν το "ποιοτικό" τους δάχτυλο κατάμουτρα. Κάθε φορά λέω ότι δεν έχει παρακάτω σε αυτό τον τόπο και κάθε φορά διαπιστώνω με θλίψη και τεράστια οργή οτι ο πάτος αυτός απομακρύνεται.Αλα καρτ αγωνιστές, κατακάθια...

                                                                    (Αφροδίτη Λατινοπούλου- f/B)