Απόψεις...

 

«Το πραγματικό πρόβλημα της χώρας και αυτού του τρύπιου κράτους, λέγεται αξιοκρατία. Η πιο συκοφαντημένη λέξη και η πιο διαστρεβλωμένη έννοια στην σύγχρονη Ελλάδα. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται η Ελλάδα και που εν μέρει εξηγεί τις επιτυχίες των άλλων. Και μεταρρύθμιση του κράτους χωρίς αξιοκρατία είναι σαν τρένο, δίχως οδηγό. Δεν είναι τυχαίο ότι η ένταξη των καλύτερων στο σύστημα προκαλεί στεναχώρια στους πολλούς, ούτε ότι η επίκληση του όρου δημιουργεί πάντα αντιδράσεις και ισχυρές πολιτικές αντιπαραθέσεις. Γιατί; 

Η απάντηση συνδέεται με τον βαθύ λαϊκισμό που μας διέπει ως κοινωνία και ως πολιτικό σύστημα, κάτι που παρατηρείται μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες. Έχει σχέση με την ιδεολογία της μετριοκρατίας, που εμφανίζεται σε όλες τις κλειστές κοινωνίες, όχι στις ανοικτές, χαρακτηριστικά των οποίων είναι η ενδογενεακή και διαγενεακή κινητικότητα. Στην Ελλάδα δεν συμβαίνει αυτό, παρά μόνο τα τελευταία χρόνια.Τα ξέρουμε όλα αυτά αλλά δεν αντέχουμε την αλήθεια τους. 

Θα μαθαίνουμε μόνο μετά από τραγωδίες; Αλλάζουν οι παθογένειες μας ή θα μας συνοδεύουν για πάντα ; Ναι είναι η απάντηση, αλλάζουν. Αρκεί ο εκάστοτε ηγέτης να δει τον εαυτό του ως Ιφιγένεια και να κάνει τη μεγάλη θυσία προσωπικού συμφέροντος και γοήτρου, προκειμένου να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού και να εντάξει τη μαγική λέξη, η οποία λείπει από τη σύσταση μας ως κράτος μέχρι και σήμερα: Αξιοκρατία».

                                                                           (Θ. Βερέμης- Liberal.gr)

«Χθες ο Νίκος Φίλης με παραληρηματικό λόγο δήλωσε ότι την οργή τη βλέπουμε στα νέα παιδιά που κατέβηκαν στο δρόμο για να εκφράσουν τη διαμαρτυρία τους «απέναντι σε μια πολιτική που βλέπει τη ζωή τους ως αριθμό»! (ευτελείς πιασιάρικες φιλολογικές κορώνες που αγγίζει το όριο σκύλευσης των νεκρών, και θα ήταν δικαιολογημένες από 15χρονο).    

Ο δρόμος είναι κυτταρικό βίωμα της Αριστεράς από τους δύσκολους καιρούς, αλλά έχει μετατραπεί σε αυτοσκοπό και δεξαμενή στρατολόγησης αυριανών «αγωνιστών». Το 2008 είναι σηματωρός. Η θωπεία του Φίλη, και όλου του ΣΥΡΙΖΑ, πήρε υπό τις φτερούγες της και τους λεγόμενους μπαχαλάκηδες. Προχθές κατηγόρησαν την αστυνομία ότι επιτέθηκε στο ειρηνικό πλήθος που συγκεντρώθηκε στο Σύνταγμα εν συντριβή και σιωπή, υπό το φως κεριών, για να τιμήσει τη μνήμη των νεκρών. Εκείνο που έγινε ήταν ότι κουκουλοφόροι ξεκίνησαν, όπως πάντα άλλωστε, την επίθεση επιδιώκοντας την σύγκρουση. 

Οι ίδιοι δεν κρύβονται. Στρατηγικός τους στόχος - ή ανώριμο φληνάφημα, όπως το βλέπει κανείς - είναι η σύγκρουση με το κράτος και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του, δόρυ των οποίων είναι φυσικά η αστυνομία. Το «όταν φτάσεις στείλε» σχηματισμένο με ανθρώπινα σώματα, πλατείες με άδεια θρανία, μαύρα μπαλόνια στον ουρανό, την ώρα που δεν έχουν ταφεί οι νεκροί, δεν είναι πένθος και συντριβή. Είναι ακκισμός και παράσταση.

Είναι κρίμα που η ευαισθησία τους είχε στομώσει το 2018, ίσως  λόγω  καλοκαιρινής ραστώνης, και δεν ευαισθητοποιήθηκαν για το Μάτι. Η ευαισθητοποίηση της  κοινωνίας και η συντονισμένη επίθεση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω συλλογικοτήτων που τους μετατρέπει σε θορυβώδεις κοινωνικούς αρμούς, μάλλον θορύβησαν και αποσυντόνισαν την κυβέρνηση».

                                                                              (Γ. Σιδέρης- Liberal.gr)