Aπόψεις...

«Κλείνουν τους δρόμους, σπάνε, καίνε, και «πλακώνονται με την αστυνομία». Αυτό το τελευταίο δεν είναι η μόνη διαφορά από το 2008, αφού τότε η αστυνομία απαξιούσε να «πλακωθεί» με τους βανδάλους. Υπάρχει και μια ακόμη πιο ουσιαστική. Η ελληνική κοινωνία το 2008 παρακολουθούσε άφωνη και τρομαγμένη την αγριότητα. Σήμερα απλώς προσπαθεί να συνεχίσει τη ζωή της και να αφομοιώσει το πένθος της. Η πλειονότητα ξέρει πως η οργή δεν πρόκειται να την βοηθήσει ούτε να την παρηγορήσει. Σηκώνει τους ώμους της αδιάφορη όταν ακούει τον Νίκο Φίλη και τους ομοίους του να ονειρεύονται μια γενικευμένη καταστροφή δι’ ίδιον όφελος. 

Στην απεργία της Τετάρτης διάβασα ότι συμμετέχει και η Διδασκαλική Ομοσπονδία. Υποθέτω ότι και αυτοί είναι οργισμένοι με την αναξιοκρατία που αποδείχθηκε δολοφονική. Και βέβαια δεν τους περνάει απ’ το μυαλό η σχέση της αναξιοκρατίας με την αξιολόγηση στην οποία αντιστάθηκαν για τους εαυτούς τους, αλλά την απαιτούν για τους άλλους. 

Και μπορεί οι δικοί τους ανάξιοι να μην προκαλούν θανατηφόρα ατυχήματα, περνούν όμως στη νέα γενιά τη νοοτροπία που μπορεί να τα προκαλέσει, όταν βρεθεί σε θέση ευθύνης χωρίς να ξέρει τι σημαίνει η λέξη ευθύνη. Η κοινοτοπία της οργής δεν παράγει κοινωνική υπεραξία. Κατά συνέπειαν δεν παράγει ούτε πολιτική. Δεν περιμένω να το αντιληφθούν όσοι προσπαθούν να την αξιοποιήσουν πολιτικά».

                                                          (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Πληθαίνουν τα συνθήματα των οργανώσεων και των συλλογικοτήτων της Αριστεράς που μιλούν για τους «νεκρούς μας», όταν αναφέρονται στα θύματα της πολύνεκρης τραγωδίας. Γιατί σύντροφοι είναι δικοί σας οι νεκροί; Γνωρίζατε τα φρονήματά τους; Ξέρετε κάτι παραπάνω από αυτά που ξέρουμε όλοι μας και οι οικογένειές τους; Προφανώς, για να ιδιοποιείστε τους 57 νεκρούς, τυμβωρυχώντας, ασπάζεστε αυτό που είπε ο Ν. Φίλης όταν μίλησε για «δολοφονία». Με δολοφόνους το καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς εκπροσώπους του. 

Μπορεί, όμως, να συμβαίνει και κάτι άλλο, πολύ πιο απλό. Έχετε αναγάγει σε επιστήμη την εκμετάλλευση των νεκρών, πολύ δε περισσότερο τώρα που είναι και προεκλογική περίοδος και υπάρχει η πιθανότητα να κερδίσετε κάτι από τον ανθρώπινο πόνο. Έχουν κάνει διδακτορικό στη μαύρη προπαγάνδα και στις θυματοποιήσεις. Κάπως έτσι τα θύματα ενός δυστυχήματος, εφόσον πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, μετατρέπονται σε θύματα αυτού του πολιτικού χώρου, γίνονται «θύματά μας». 

Σε λίγο να είστε σίγουροι θα γραφτούν ωδές για τους νεκρούς των Τεμπών, με ιδεολογικό χαρακτήρα, μουσικά επικολυρικά έργα από «προοδευτικούς» συνθέτες, θεατρικές παραστάσεις από τους γνωστούς καλλιτέχνες. Μπορεί να ακουστεί και το «επέσατε θύματα αδέρφια εσείς».Όλα αυτά τα λέμε χυδαία καπηλεία. Και όταν καπηλεύεστε νεκρούς, είστε απλώς παλιάνθρωποι!

ΥΓ. Καταλαβαίνω απόλυτα τα νέα παιδιά, τους συνομήλικους των θυμάτων, τους συμφοιτητές τους, να μιλούν για τους δικούς τους νεκρούς, χωρίς εισαγωγικά. Κάτι που είναι το αδιανόητο για την ηλικία τους, η σκέψη του θανάτου, κτύπησε την πόρτα τους, καθώς εμφανίστηκε μπροστά τους ο ίδιος ο θάνατος. Αυτά τα παιδιά δικαιούνται να μιλούν για τους δικούς τους νεκρούς. Κανένας άλλος».

                                                                      (Σ.Μουμτζής- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Σκεφτείτε ένα αεροπλάνο. Διαθέτει δύο μηχανές. Η πιθανότητα να αστοχήσουν και οι δύο μηχανές ταυτόχρονα είναι μια στο εκατομμύριο. Το παράδειγμα αυτό φέρνει ο πρώην επικεφαλής της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, Θανάσης Ζηλιασκόπουλος για να αναδείξει τη σημασία της ύπαρξης στο τρένο πολλαπλών ασφαλιστικών δικλείδων, ώστε να μην ξαναζήσουμε σιδηροδρομική τραγωδία.  Ποιες είναι αυτές; 

Τοποθέτηση και δεύτερου σταθμάρχη, καθώς και επιθεωρητή στους κομβικούς σταθμούς, προϊστάμενος αμαξοστοιχίας μέσα σε κάθε συρμό, επαναλειτουργία του Κέντρου Παρακολούθησης Κυκλοφορίας το οποίο θα παρακολουθεί όλη την Ελλάδα και κυρίως να αυστηροποιηθεί ο Κανονισμός Κυκλοφορίας, ο «ΚΟΚ» του σιδηροδρόμου. 

Ένας στρατιωτικός κανονισμός που όλοι θα υπακούν ως ευαγγέλιο, αλλά από το 2015 και μετά ατόνησε, όπως λέει το πρώην στέλεχος της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, που κατόπιν των επιθέσεων που δέχτηκε από το ΣΥΡΙΖΑ, προτίμησε να παραιτηθεί από την Επιτροπή των Ειδικών, προκειμένου να σταματήσει η αμφισβήτηση στο έργο της. Μιλά επίσης για τη θητεία του στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, τους λόγους παραίτησής του το Δεκέμβριο του 2015, τη σύγκρουσή του με τον τότε υπ. Μεταφορών Χρ. Σπίρτζη, αφήνοντας να εννοηθεί ότι από τότε ξεκίνησε η χαλάρωση των μέτρων ασφάλειας».

                                                                                              (liberal.gr)

«Είναι λέει αντισυστημικοί. Δεν γουστάρουν το σύστημα, τα μέσα ενημέρωσης είναι πουλημένα, οι πολιτικοί «πιασμένοι» και πρέπει να φύγουν όλοι για να «ξεβρωμίσει ο τόπος». Τα έχουμε ξανακούσει αυτά. Έτσι γιγαντώθηκε η Χρυσή Αυγή. Το φασισταριό δεν γεννήθηκε με παρθενογένεση. Προηγήθηκαν το «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει» και μια συστηματική προσπάθεια απαξίωσης της πολιτικής. Τελικώς οι πιο συστημικοί είναι οι λεγόμενοι αντισυστημικοί. Μόνο που το δικό τους σύστημα είναι μαύρο, κατάμαυρο.Προσπαθούν να μας προσφέρουν ξαναζεσταμένη σούπα. Με αφορμή το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη έχουν βγει στον δρόμο οι σύγχρονοι μελανοχίτωνες παγανιά και κτίζουν τη νέα Χρυσή Αυγή. «Τρέμε αστέ» έλεγαν στα τραγούδια τους οι Ιταλοί φασίστες. Βλέπετε κάτι διαφορετικό; »

(Θ. Μαυρίδης- Liberal.gr)

«Όταν ο αντι-συστημισμός του 2010-15 γίνεται αντι-Συριζα μέτωπο το 2019 και πάει να ξαναγίνει αντι-μητσοτακικό μέτωπο με αφορμή τα Τέμπη, τότε κάτι δεν πάει καλά στη χώρα που ζούμε. Αυτή η διαρκής εναλλαγή των «αντί» αποτελεί στην πραγματικότητα μια ζοφερή ανακύκλωση θέσεων, αντιλήψεων και εικόνων που δεν προμηνύει τίποτα καλό για την κοινωνία μας.Θα μου πείτε «το αντι-Σύριζα μέτωπο σου άρεσε, τώρα που εμφανίζεται ξανά αντι-συστημικό μέτωπο ενοχλείσαι». Ναι, δίκιο έχετε. Έτσι είναι. Διότι το αντι-Σύριζα μέτωπο το έφτιαξαν οι Συριζανέλ μονάχοι τους, με τις πρακτικές και με τη νοοτροπία τους. Δεν ήταν αυτοτελής στρατηγική του Μητσοτάκη, ανεξαρτήτως αν εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία εφόσον την βρήκε.Αυτό που βλέπω όμως να ξαναφτιάχνεται σαν καρμπόν της περιόδου των μνημονίων, δεν έχει τίποτα το αυθόρμητο. Κατασκευάζεται συστηματικά και μεθοδικά, δίχως να έχει την παραμικρή δημιουργική διάθεση. Έρχεται για να γκρεμίσει, να βρίσει, να στοχοποιήσει, να ασχημονήσει.Τα χω ξαναζήσει αυτά».

(Δ.Καμπουράκης- Liberal.gr)