Φραγμός στους κρατιστές…

«Φαντάζεστε μια Ελλάδα δίχως την Aegean ή χωρίς ακτοπλοΐα; Όχι βέβαια, όπως δεν φαντάζεται κανείς την Γερμανία χωρίς την Lufthansa ή την Βρετανία χωρίς την British. Αν κατέβουν τα αεροπλάνα στο έδαφος ή δέσουν τα πλοία στα λιμάνια, κλείνουν οι δρόμοι για ανθρώπους και εμπορεύματα. Επιστρέφουμε στον 19ο αιώνα κι ακόμα πιο πίσω. Αυτό το καταλαβαίνει κι η Κουτσή Μαρία.Οπότε το κράτος είναι υποχρεωμένο να βοηθήσει. Κι αμέσως πετάγονται οι θιασώτες του κρατισμού και του κεντρικού –δήθεν- σχεδιασμού της οικονομίας: «Αφού τους σώζει το κράτος, να τους πάρει κιόλας. Κρατικοποίηση τώρα.»

Η  εύκολη λύση στο μυαλό του άσχετου νεοέλληνα. Όλα κρατικά, όλα να υπάγονται σε κάποιον τμηματάρχη υπουργείου, ο οποίος ανάμεσα σε χίλιες άλλες αρμοδιότητες να έχει και την διοίκηση μιας αεροπορικής ή ακτοπλοϊκής εταιρείας που παλεύει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό.  Δεν θα ξεχάσουμε δα την τραγική εμπειρία των «προβληματικών επιχειρήσεων» της δεκαετίας του ’80. Όταν βιομηχανίες παπουτσιών και υφασμάτων, τουβλάδικα και βουλκανιζατέρ κρατικοποιήθηκαν για να μην κλείσουν οι επιχειρήσεις και χαθούν θέσεις εργασίας. Δώσαμε έναν πακτωλό δισεκατομμυρίων από τους φόρους μας, δίχως ούτε μία απ’ αυτές να εξυγιανθεί και να επιστρέψει στην αγορά. Απλώς οι εργαζόμενοι τους έγιναν δημόσιοι υπάλληλοι.

Αυτά δεν πρέπει και ούτε πρόκειται να ξαναγίνουν. Η κρατική Ολυμπιακή, στο τέλος της ζωής της, μας στοίχιζε ένα εκατομμύριο ευρώ την ημέρα. Δεν θα ξαναγυρίσουμε σ’ αυτά επειδή γιατροί και νοσοκόμες αποδείχτηκαν ήρωες στην μάχη κατά του κορονοϊού. Ούτε θα ξαναδούμε την διώρυγα της Κορίνθου, ένα χαντάκι που έσκαψε ο Χαρίλαος Τρικούπης και έκτοτε απλώς εισέπραττε απ’ όποιον το περνούσε, να είναι διαχρονικώς ελλειμματική διότι αντί των 30 αναγκαίων υπαλλήλων αυτή «απασχολούσε» πάνω από 150».

                     (Απόσπασμα άρθρου του Δ.Καμπουράκη από το liberal.gr)