«Στην τελευταία συζήτησή μας μου είπε ότι τον έχει κουράσει ο θόρυβος στην πολιτική ζωή και ότι μετά τόσα χρόνια σε δημόσια αξιώματα αισθάνεται ενοχές για όσα δεν μπόρεσε. Αναμενόμενο για τον Κάρολο Παπούλια. Είχε υψηλό αίσθημα καθήκοντος, αντιλαμβανόταν την παρουσία του στη δημόσια ζωή σαν χρέος και τον εαυτό του σαν υπηρέτη των θεσμών και της πατρίδας.
Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκε πολύ. Αυτός, ένας πρωταθλητής, που δεν κάπνισε ποτέ και σεβόταν πάντα τους κανόνες μιας υγιεινής ζωής, πέρασε μια πολυετή δοκιμασία. Δεν παραπονέθηκε ούτε στιγμή, ήταν υπομονετικός, ήσυχος στη σοφή σιωπή του, με βαθιά ενσυναίσθηση.
Ετσι ήταν πάντα. Λιγότερο ευάλωτος αλλά το ίδιο τρυφερός, στοχαστικός, φιλοσοφημένος. Δεν είχε καμία σχέση με τα στερεότυπα της επαγγελματικής πολιτικής. Ούτε σκληρός ναρκισσισμός, ούτε επικοινωνιακά άγχη, ούτε συμμετοχή σε ίντριγκες. Κανείς δεν τον θυμάται να καβγαδίζει, να φωνάζει, να επιτίθεται ή να φλυαρεί. Πήγαινε στις συνεδριάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ με το «Σπίγκελ» στην τσέπη και όταν οι αγαπημένοι του Ηπειρώτες τον άφησαν εκτός Βουλής και το τηλέφωνό του σταμάτησε να χτυπάει, έλεγε πως, επιτέλους, θα διαβάσει ήσυχος.
Ηταν ο μακροβιότερος υπουργός Εξωτερικών της χώρας χωρίς να δώσει ποτέ τηλεοπτική συνέντευξη και ήταν δέκα χρόνια Πρόεδρος της Δημοκρατίας χωρίς να φύγει από το διαμερισματάκι στην Ασκληπιού που δεν έχει τραπεζαρία στο σαλόνι αλλά έχει στοίβες βιβλία παντού. Η ανέλιξή του προέκυψε τυχαία, δεν την επιδίωξε. Γι’ αυτό και όταν έφυγε από το Προεδρικό δεν ξανακοίταξε πίσω.
Ακόμη και πολιτικοί αντίπαλοι του αναγνώρισαν το ήθος, την εντιμότητα, την ευγένεια. Ολοι ήξεραν ότι είναι αυθεντικός και αδιάφορος για τη μιντιακή φασαρία. Και λίγοι γνώριζαν ότι κινούνταν με την ίδια άνεση στο Βερολίνο και στο Ζαγόρι, στη Ζυρίχη και στο νησάκι των Ιωαννίνων, ενσαρκώνοντας έναν μοναδικό συνδυασμό αστισμού, κοσμοπολιτισμού και λαϊκότητας.
Στα ταραγμένα χρόνια των μνημονίων βρέθηκε στο στόχαστρο φανατικών που τον κατηγόρησαν ως προδότη, αυτόν που βγήκε στο βουνό για να πολεμήσει τους Γερμανούς πριν τελειώσει το σχολείο και που τον τίμησε η Ρωσία για τον αντιφασιστικό του αγώνα. Σε εκείνη την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου 2011 ο Παπούλιας έκλαψε. Αλλά δεν τον τύφλωσε η οργή, ούτε συνήθισε ποτέ τον διχασμό και τη μισαλλοδοξία, επιμένοντας στη μετριοπάθεια, στον διάλογο και στο αίτημα για εθνική ενότητα.
Του πρότειναν να γράψει
αυτοβιογραφικό βιβλίο. «Δεν είμαι τόσο σημαντικός» έλεγε, και δεν ήταν σχήμα
λόγου. Στην ερώτηση τι αφήνει πίσω του ο
πολιτικός Παπούλιας, η απάντηση είναι ένα ωραίο παράδειγμα σεμνότητας,
ηπιότητας, ευαισθησίας, πατριωτισμού και προσήλωσης στο δημόσιο συμφέρον. Ο
Κάρολος αφήνει υπέροχες αναμνήσεις σε όσους βρέθηκαν κοντά του και την απορία
αν ήθελε να μας πει κάτι ακόμη».
(Αρθρο της Αγγ.Σπανού από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου