Γιατί τόση απαξίωση;

Περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους που υπάρχουν στην περιοχή μας προξενούν θλίψη και απογοήτευση στους επισκέπτες με την παραμέλησή τους πολλές φορές φτάνει στα όρια της κατάντιας.

Η μικρή φυσική λίμνη με τα νούφαρα έξω από το Γρεβενίτι στο Ανατολικό Ζαγόρι (τελευταία έγινε και αντικείμενο προβολής διεθνούς ντοκιμαντέρ για ένα είδος εντόμου που ζει εκεί) παραμένει αφημένη στην τύχη της, με κορμούς δέντρων πεσμένους γύρω και μέσα στο νερό, χωρίς ένα όμορφο και ευκρινές μονοπάτι στην περιφέρειά της, χωρίς ένα παγκάκι ή ένα κιόσκι. 

Να δείξουμε  εδώ πώς φροντίζουν άλλοι νομοί της χώρας μας τέτοια τοπία δεν χρειάζεται. Όποιος έχει ταξιδέψει έστω και λίγο θα το έχει διαπιστώσει ιδίοις όμμασι. Γιατί λοιπόν τόση αδιαφορία; Για ποιον λόγο διαθέτουμε Δασαρχεία, Περιφέρεια, Δήμο Ζαγορίου αν όχι για να ασχολούνται και με τέτοιου είδους θέματα που προβάλλουν την περιοχή μας και φέρνουν επισκέπτες; 

Επίσης, μετά την επέλαση της ασθένειας του μεταχρωματικού έλκους ή λαϊκότερα «των πλατάνων» (που μεταδόθηκε βεβαίως από ανθρώπινη αμέλεια) το τοπίο στην κοιλάδα του Λούρου έχει αλλάξει εντελώς, προς το χειρότερο βέβαια. Τώρα βλέπει κανείς παντού δέντρα κομμένα, πεσμένα μέσα ή δίπλα στο νερό χωρίς να απομακρύνονται (κι ας μπορεί η ξυλεία να αποβεί χρήσιμη για πολλούς λόγους) τα μονοπάτια έφραξαν, παράνομες χωματερές ξεφυτρώνουν παντού και το σκουπιδαριό... μόνιμος συνοδός. 

Κοντά σ’ αυτά και οι ταβέρνες που υπάρχουν εκεί στα "Τέμπη του Λούρου" όπως τα αποκαλούσαμε, δεν λένε να συμβαδίσουν με την εποχή. Και όμως. Δήμοι, Περιφέρεια, δασαρχεία και άλλοι δημόσιοι φορείς καιρό τώρα δεν θα έπρεπε να έχουν φροντίσει για τα αυτονόητα;

Ενδεικτικά:

                                           Η "λίμνη με τα νούφαρα" στο Γρεβενίτι                           

Τα "Τέμπη του Λούρου"