Απόψεις...

«Η Πρωτοβουλία Εργαζομένων Πανεπιστημίου Αθηνών δηλώνει την αλληλεγγύη της στον απεργό πείνας Δημ. Κουφοντίνα», διαβάζουμε σε τίτλο του διαδικτυακού βραχίονα του ΣΥΡΙΖΑ (left.gr, 27.1.2021). 

Η «Πρωτοβουλία» φαντάζει ότι κρατάει από τρανή γενιά –κοτζάμ ΕΚΠΑ– αλλά τελικώς δεν είναι παρά 54 άτομα, όσες και οι ψήφοι που πήραν στις εκλογές του συλλόγου διοικητικού προσωπικού Πανεπιστημίου Αθηνών το 2018.

Γράφαμε και παλιότερα («Πρωτοβουλίες, επιτροπές και συναφή τερτίπια», 12.6.2011) για το ιδιοφυές επικοινωνιακό κόλπο της ευρύτερης Αριστεράς, για να γράφουν οι παρέες ιστορία. Μαζεύονται καμιά δεκαριά άτομα, φτιάχνουν μια «επαναστατική» ανακοίνωση που υπογράφουν, π.χ., «κάτοικοι του Ελληνικού» και τρέχα γύρευε τώρα τι εκπροσωπούν αυτοί. Είναι όλοι οι κάτοικοι του Ελληνικού; Είναι οι περισσότεροι; Είναι πέντε ή δέκα; 

Το εντυπωσιακό είναι ότι δεν λένε ψέματα, απλώς δεν διευκρινίζουν την αλήθεια, με αποτέλεσμα ο δημόσιος διάλογος να κινείται σε αυτή την γκρίζα περιοχή. «Ορίστε, μέχρι και οι κάτοικοι του Ελληνικού αντιτίθενται στο α ή θέλουν το β», θα πει κάποιος υποστηρικτής τους, δίχως και αυτός να λέει ψέματα ή αλήθεια.

Κάτι αντίστοιχο έγινε και με τους τίτλους που διαβάσαμε, του στυλ «Η Οξφόρδη κατά της δημιουργίας πανεπιστημιακής αστυνομίας». Όλη η Οξφόρδη; Ακόμη και οι δρόμοι και τα στενά της; Όχι, το παράρτημα Οξφόρδης του University and College Union (UCU), μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης στο διοικητικό συμβούλιο της οποίας βλέπουμε δύο Έλληνες: τον κ. Άρη Κατζουράκη και τον γνωστό αδελφό υπουργού κ. Αντώνη Τζανακόπουλο.

                 (Απόσπασμα άρθρου του Π. Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Κοντεύουμε να χάσουμε το μυαλό μας με την υπερβολή. Είναι άλλο πράγμα η καταγγελία για έναν βιασμό (κι αυτό πρέπει να γίνεται μέσα σ΄ ένα πλαίσιο που να υπερασπίζεται τα δικαιώματα του κατηγορούμενου) και άλλο όλη αυτή η συζήτηση που ξεκίνησε μέσα σ' ένα κλίμα πολιτικού ορθολογισμού. 

Λοιπόν, τι λέτε; Να απαγορευτεί το τραγούδι «βρώμικα φιλιά»; Το παρατραβάμε. Φυσικά! Μα όλα αυτά που συμβαίνουν δεν έχουν πλέον λογική. Και ο τρόπος με τον οποίον γίνονται οι καταγγελίες αποδυναμώνουν στην πραγματικότητα το πρόβλημα και κυρίως την αντιμετώπισή του. Σεξιστικό αυτό, ψυχολογική βία το άλλο. Σε λίγο θα πάψουμε να αναπνέουμε! 

Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αναλάβει δράσεις. Να δημιουργήσει, για παράδειγμα, δομές για τις κακοποιημένες γυναίκες! Η βία είναι καθημερινό φαινόμενο σε έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό οικογενειακών εστιών, σύμφωνα με όλες τις έρευνες. Αυτό δεν συγκινεί τα τηλεπαράθυρα. Επειδή το θέμα αυτό δεν πουλάει. Ίσως ακόμη επειδή οι μισοί τηλεθεατές γνωρίζουν καλά περί τίνος πρόκειται και μόλις το δουν μπροστά τους θα προτιμήσουν τελικά να αλλάξουν κανάλι».

                                 (Απόσπασμα άρθρου του Θ. Μαυρίδη από το liberal.gr)