Οπλοκατοχή...

«Δεν αποτελεί απλώς κοινή αίσθηση, πανθομολογούμενη εκτίμηση, ακόμη και κοινό τόπο. Είναι –έτι μάλλον- κάτι που επιβεβαιώνεται από αδιάσειστα στοιχεία: οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν τα πιο βίαια, τα πιο ανθρωποκτόνα, τα πιο «happy-trigger», τα πλέον εύκολα «tire-gachette» όργανα της έννομης τάξης που υπάρχουν ανά την υφήλιο. 

Χίλιοι (!!!) περίπου πολίτες τον χρόνο χάνουν τη ζωή τους σε διαδικασίες ελέγχου από αστυνομικούς –υποθέτω πως η στατιστική δεν αναφέρεται σε καταδιωκόμενους ενόπλους εγκληματίες, αλλά σε ελεγχόμενους πολίτες, ενδεχομένως παραβάτες του ερυθρού σηματοδότη κοκ - ενώ ο αριθμός των ενστόλων που χάνουν τη ζωή τους δεν υπερβαίνει τους 100 ετησίως…

Είναι τόσο ευρύτερη, τόσο πιο διάχυτη, τόσο πιο ακραία η άμεση βία που ασκούν -επί των πολιτών, επί των υπόπτων, επί των παραβατών, καμιά φορά και επί των απλώς διερχομένων από «θερμές περιοχές»- τα όργανα της τάξης ειδικά στις ΗΠΑ, που προφανώς χρειάζεται κάποια ΕΙΔΙΚΗ ερμηνεία του φαινομένου. Και νομίζω πως συνδέεται με έναν θεσμικό αναρχονισμό που υπάρχει στη χώρα αυτή. 

Αυτό λοιπόν –το υψηλό ενδεχόμενο ο κάθε ελεγχόμενος πολίτης να κατέχει ένα όπλο που δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κατά του οργάνου της τάξης- συνιστά την πιο μεγάλη πηγή τρόμου του  μέσου αμερικανού αστυνομικού, ο οποίος σε μια εκδήλωση έμφοβης στάσης είναι πανέτοιμος και χωρίς αναστολές να πυροβολήσει, ακόμη και αν ο ελεγχόμενος πολίτης επιχειρεί να βγάλει από την τσέπη του την ταυτότητά του! 

Ο μέσος «officer», εξαχρειωμένος και συχνά αποκτηνωμένος σε μια χώρα με τεράστια εγκληματικότητα, έχει μάθει να μην πολυ-υπολογίζει τη ζωή του πολίτη και αυτή η νοοτροπία δεν αλλάζει ριζικά όταν ο τελευταίος έχει πάψει να αποτελεί πηγή κινδύνου. Οπότε, βέβαια, τίθεται το θέμα γιατί θεσμοθετήθηκε, ως ατομικό δικαίωμα(!), η οπλοκατοχή  και γιατί δεν καταργείται…»

                                                             (Θ. Διαμαντόπουλος – liberal.gr)