Απόψεις...

« Αν και έχει μειωθεί εντυπωσιακά σε σχέση με το παρελθόν, η Αμερική ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ανεπτυγμένες χώρες για την έκταση της εγκληματικότητας: τo 2019 π.χ. σημειώθηκαν 15.498 φόνοι. Στην ρίζα αυτού του προβλήματος θα βρούμε την έλξη των Αμερικανών για τα όπλα. Μολονότι είναι πιο βίαιη απέναντι στους Αφροαμερικανούς, η αστυνομία δεν παύει να είναι εξαιρετικά βίαιη εν γένει – και ο λόγος είναι πως σε κάθε επαφή αστυνομικών και πολιτών ελλοχεύει ο κίνδυνος μιας ένοπλης συμπλοκής. 

Το 2019 η αστυνομία σκότωσε 1.033 πολίτες (πολλούς από αυτούς οπλισμένους), ενώ 147 αστυνομικοί έχασαν τη ζωή τους σε ώρα υπηρεσίας. Η συνεχιζόμενη δημοφιλία της οπλοκατοχής και ο αριθμός των όπλων που κυκλοφορούν ωθούν τους αστυνομικούς στην επιθετικότητα και την κοινωνία στην αποδοχή της. Επιπλέον, η σύνδεση των Αφροαμερικανών με την παραβατικότητα τροφοδοτεί την τάση αυτή. Από τη μία έχει τις ρίζες της στον ρατσισμό, κυρίως διαμέσου του φυλετικού διαχωρισμού και της φτώχειας, ενώ από την άλλη αποθεώνεται από καλλιτέχνες της χιπ-χοπ σκηνής και κοινωνικοποιεί μια μερίδα νέων. Η σκληρή εμπειρία της φυλακής ολοκληρώνει έναν φαύλο κύκλο που δύσκολα αναστρέφεται. 

Αν υπάρχει ένα συμπέρασμα, αυτό είναι πως το πρόβλημα του ρατσισμού στην Αμερική είναι εξαιρετικά σύνθετο. Η λύση του θα απαιτήσει δεκαετίες και οι απλουστευτικές και μονοδιάστατες ερμηνείες, ιδίως όταν συνοδεύονται από υστερία και απροκάλυπτη πολιτική εργαλειοποίηση, τη δυσχεραίνουν περισσότερο από ό,τι τη διευκολύνουν».

                                                  

                                                                  (Στ.Καλύβας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

«Οσο περισσότερο κατεβαίνεις στην ηλικιακή πυραμίδα, τόσο ο ψηφιακός χώρος τείνει να υποκαθιστά τον δημόσιο. Απλές, στοιχειώδεις, αρχετυπικές κοινωνικές συμπεριφορές έχουν αποκτήσει το ψηφιακό τους αντίστοιχο. Εντάξει, τώρα γνωρίζεις ένα πρόσωπο και το γκουγκλάρεις – το ξέρουμε αυτό. Ομως πλέον οι άνθρωποι παρατηρούν και ψάχνουν περισσότερα. Αλλάζει η μορφολογία των σχέσεων. Πού έκανε like το πρόσωπο που τους ενδιαφέρει; Και τι like ήταν αυτό; Με thumb up ή καρδούλα; Και σε ποια φωτογραφία; Ποιους φίλους έχει; Και γιατί δεν μου επιτρέπει να τους δω; Και πολλά άλλα. Είναι ανεξάντλητο.

Στο παλιό σύμπαν υπήρχαν αποστάσεις και μυστικά κρυμμένα στο βάθος του μυαλού. Τώρα δεν υπάρχουν αποστάσεις. Και τα μυστικά σε προκαλούν τοποθετημένα σε σκληρούς δίσκους, σε κινητά και λογαριασμούς social media. Είναι εκεί. Σε χωρίζει ένα password, ένα PIN, από τις σκέψεις και τους πόθους του προσώπου που σε ενδιαφέρει. Θέλεις να τα ξέρεις όλα. Ανησυχείς για τον «Μεγάλο Αδερφό», αλλά, μεταξύ μας, είσαι μεγαλύτερος από εκείνον.

Οσο εξελίσσεται η τεχνολογία, τόσο ενισχύονται ένστικτα και συμπεριφορές που θα περίμενες να έχουν λειανθεί από την κοινωνική πρόοδο. Η ζήλια, η μοχθηρία, η κατινιά, όλα τα στραβά και όλα τα κακά της ανθρώπινης φύσης, δεν εξαλείφονται από την πρόοδο, απλώς κάνουν μεταστάσεις στο ψηφιακό τους αντίστοιχο. Και ενώ μας τρομάζουν τα big data και η επεξεργασία των δεδομένων μας, λησμονούμε ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να είναι στραμμένη πάνω μας μία εμμονική, μοχθηρή ματιά, καρφωμένη στην οθόνη, λίγο πριν πατήσει το like. Με καρδούλα».

                                                                   (Κ.Γιαννακίδης - Protagon.gr)