Ο τουρισμός και το παραμύθι του εγχώριου πλούτου...

«Η έννοια του κρυφού ορυκτού πλούτου και της ανεκτίμητης αξίας του, συμβάδισε τα τελευταία χρόνια, μετά την κατάρρευση της οικονομίας, με τις ευφάνταστες ιστορίες των μετοχών της Τραπέζης της Ανατολής, των κρυφών ομολόγων των ΗΠΑ, των ανεξάντλητων πόρων από την εκμετάλλευση των “υδατανθράκων” και των σπάνιων γαιών (rare earths) που βρίσκονται στο υπέδαφος της Μακεδονίας, αποτελώντας στόχο αλλότριων συμφερόντων. Πολύ φοβάμαι, ότι σήμερα την θέση του τοτέμ του ορυκτού πλούτου της χώρας, την έχει καταλάβει ο τουρισμός. Οι χαρακτηρισμοί του τουρισμού, ως ατμομηχανής της οικονομίας και ως βαριάς βιομηχανίας της χώρας, εδράζονται ουσιαστικά πάνω στο ειδικό βάρος των ευρύτερων τουριστικών υπηρεσιών, ως ποσοστού του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος. 

Δεν χρειάζεται όμως να είναι κανείς ειδικός, για να αντιληφθεί ότι ο τουρισμός όπως λειτουργεί σήμερα έχει κάποια πεπερασμένα όρια, τα οποία σε αρκετές περιοχές τα έχει προσεγγίσει ή και υπερβεί. Το τουριστικό μοντέλο, για μεγάλο τμήμα των Ελλήνων, αποτελεί την πεμπτουσία της ζωής. Εντατική εργασία για τρεις μήνες, που ακολουθείται από εννέα μήνες χειμέριας νάρκης. Ικανοποιητικά εισοδήματα, ευχάριστη εργασία, ολιγόμηνη απασχόληση. Θυμάμαι ως μαθητής να διδάσκομαι ότι τα ελλείμματα της χώρας, καλύπτονταν σε μεγάλο βαθμό από τον τουρισμό, το ναυτιλιακό συνάλλαγμα και τα μεταναστευτικά εμβάσματα. Τους λεγόμενους άδηλους πόρους. Το μοντέλο αυτό έπαψε να λειτουργεί αποτελεσματικά από την δεκαετία του 1980, οπότε το εμπορικό έλλειμμα διευρύνθηκε επικίνδυνα, κυρίως λόγω της μείωσης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων και την ραγδαία αύξηση των εισαγόμενων καταναλωτικών προϊόντων.

Οι εισροές των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και οι χαλαρές τραπεζικές χορηγήσεις στον τουρισμό, θα μπορούσαν να θεωρηθούν εφάμιλλες των αντίστοιχων αγροτικών. Όπως η αγροτική οικονομία, έτσι και ο τουρισμός αναπτύχθηκε άναρχα, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αρκετές κορεσμένες περιοχές, αλλά και περιοχές που ο επαγγελματικός τουρισμός είναι απών.Ας οραματιστούμε μια Ελλάδα, χωρίς να προσμετρούμε τον τουρισμό. Μια Ελλάδα, που θα πρέπει να ζήσει από τους πολίτες της, από τα μυαλά τους και από τις ιδέες τους. Μια Ελλάδα, που θα παράγει προϊόντα και υπηρεσίες που ζητούν οι ξένοι καταναλωτές. Μια Ελλάδα, που θα ανταγωνίζεται με ίσους όρους όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Και σε αυτήν την Ελλάδα, ας προσθέσουμε μετά, τον μεταμορφωμένο και τον προσαρμοσμένο τουρισμό. Τον τουρισμό που θα κάνει την διαφορά στην ποιότητα και στα έσοδα».

                                         (Άρθρο του Κ.Χαροκόπου από το liberal.gr)