Απόψεις...

@Την ανάρτηση έχει κάνει φίλος εξειδικευμένος στην ρωσική ιστορία και στο ρωσικό πολιτισμό που έχει άμεση επαφή και ενημέρωση. 400 και πλέον προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών, νομπελίστες, καθηγητές μεγάλων πανεπιστημίων, λογοτέχνες, δημοσιογράφοι, δραματουργοί, ποιητές κ.λπ., από όλο τον κόσμο απηύθυναν επιστολή στο ρωσικό δικαστήριο που θα δικάσει τον ιστορικό Γιούρι Ντμίτριεφ με χαλκευμένες κατηγορίες και ταλαιπωρείται εδώ και 4 χρόνια, επειδή ανακάλυψε μαζικούς τάφους εκτελεσμένων στην Καρέλια και προχώρησε στην ταυτοποίηση και καταλογράφησή τους. 

Όπως αναφέρει ο φίλος, κανένας Έλληνας διανοούμενος δεν έχει υπογράψει για τον Γιούρι Ντμίτριεφ. Και θα προσθέσω εγώ: σε σκόρπια sites, διαβάσματα, εφημερίδες κατά καιρούς διαβάζουμε για παράνομες φυλακίσεις αντικαθεστωτικών, για «αυτοκτονίες» με δύο σφαίρες, για εξαφανίσεις μη βολικών δημοσιογράφων, ακτιβιστών, διανοουμένων, στη χώρα του ξανθού γένους. Είδατε ποτέ να γίνεται καμιά πορεία προς την ρωσική πρεσβεία, όπως αυτή που γίνεται τώρα προς την αμερικανική -και που δεν καταλαβαίνω το λόγο; Όχι. Γιατί; 

Γιατί από τη μία πλευρά υπάρχει μια ζαλισμένη Ακροδεξιά που φαντασιώνεται πως ο Πούτιν είναι ο ηγέτης που θα αποδώσει στο ομόδοξο έθνος μας την Πόλη και την ΑγιαΣοφιά κι από την άλλη οι γνωστές κομμουνιστικές ομάδες που βλέπουν στη Ρωσία του Πούτιν -που όχι τυχαία αποκαθιστά τον Στάλιν όχι ως γραμματέα του ΚΚΣΕ αλλά ως ηγέτη της χώρας- τη συνέχεια της πεφιλημένης τους ΕΣΣΔ. Και ούτε πρόκειται να δείτε πορεία προς την ρωσική πρεσβεία, όσους φόνους και να διαπράξει το καθεστώς, όσο αυταρχικό κι αν γίνει, σε όσους πολέμους και αναμειχθεί από τη Συρία μέχρι την Τσετσενία ή την Κριμαία.

                               

                                                                (Άθως Παρλαβάντζας – F/B)

 

@ «Αυτό που δυσκολεύει τη διαχείριση της προκλητικότητας της Τουρκίας είναι το γεγονός ότι η τουρκική κυβέρνηση δεν λογοδοτεί στους Τούρκους πολίτες. Η Τουρκία ποτέ δεν ήταν δημοκρατία με τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε, αλλά κυρίως βιώνουμε, τη σημασία της λέξης στην Ελλάδα. Όμως επί Ερντογάν η κατάσταση έχει ξεφύγει. Δεκάδες δημοσιογράφοι και δικαστές έχουν φυλακιστεί μετά από παρωδία διαδικασιών, αν έχουν υπάρξει κιόλας, καθώς πολλοί βρίσκονται στη φυλακή χωρίς να έχει προηγηθεί δίκη και το θέμα δεν περιορίζεται μόνο στους δημοσιογράφους και τους δικαστές. Στρατιωτικοί και επιχειρηματικοί παράγοντες βρίσκονται υπό κανονικό διωγμό. 

Έτσι λοιπόν, το αυταρχικό καθεστώς Ερντογάν πολιτεύεται χωρίς να λογοδοτεί σε κανένα μέσα στη χώρα πολλώ μάλλον δε για την επιθετική του στάση απέναντι στην Ελλάδα. Στην Τουρκία δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει τον Ερντογάν ή να του ασκήσει πίεση αμφισβητώντας την αποτελεσματικότητα της πολιτικής του απέναντι στην Ελλάδα». 

                                                                (B.Ευθυμιοπούλου-liberal.gr)


 

@ «Η Αμερική του Τραμπ τέσσερα χρόνια μετά είναι μία διαφορετική χώρα. Ο ακραίος - ακροδεξιός πολιτικός λόγος είναι πλέον τόσο αποδεκτός όσο οι άλλες πολιτικές εκφράσεις. Νομιμοποιείται δηλαδή ο κάθε πολίτης να εκφράζει απόψεις και ιδέες οι οποίες στο πρόσφατο παρελθόν κρίνονταν ως απαράδεκτες, επικίνδυνες, φοβικές, ρατσιστικές, εγκληματικές κ.λπ. Με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται ο πρόεδρος των ΗΠΑ να ομιλεί ανοιχτά πλέον για «ακροαριστερές» ενέργειες πολιτών στους δρόμους των αμερικανικών πόλεων ή να απειλεί να χαρακτηρίσει το αντιφασιστικό κίνημα στις ΗΠΑ  (ANTIFA) τρομοκρατική οργάνωση. 

Το ειδησεογραφικό δίκτυο FOX και το underground network του μηχανισμού που κατάφερε να οικοδομήσει το «Σύστημα Τραμπ» με τοπικούς τηλεοπτικούς και κυρίως ραδιοφωνικούς σταθμούς, με μαχητικές ιστοσελίδες αναπαραγωγής αποκλειστικά ψευδών ειδήσεων, με την ένταξη σε οργανωτικό σχήμα παραγωγής ιδεολογίας περιθωριακών λεσχών και συλλόγων που κινούνται στις παρυφές της νομιμότητας, όλος αυτός ο «Ιστός του Τραμπισμού» κατάφερε να αναβαθμιστεί σε κυρίαρχη ιδεολογική αναφορά στις ΗΠΑ μετά την εκλογική νίκη του 2016. Λειτούργησε δε στα χνάρια αντίστοιχων μηχανισμών που κυριάρχησαν σε άλλες χώρες, όπως στη Ρωσία, την Τουρκία αλλά και τη Μεγάλη Βρετανία (Brexit - Jonson) ή πολύ πιο πρόσφατα στην Ινδία.Συνήθως στην αμερικανική ιστορία στις κρίσεις επικρατεί ο Τζον Γουέιν. Το ίνδαλμα του αμερικανικού συντηρητισμού και μακαρθισμού. Το σύμβολο της αμερικανικής αμορφωσιάς αλλά και της αμερικανικής προτεσταντικής ηθικής. Πολύ άσχημα τα μαντάτα».

   

                                                                 (Ν.Γεωργιάδης-Athensvoice)