«Γιατί τους ενοχλεί τόσο πολύ η επίκληση της ατομικής ευθύνης;
Ενδεχομένως, η σημασία της έκφρασης τους είναι άγνωστη και τους τρομάζει. Οι
ίδιοι, όταν σκέφτονται την κοινωνία, προτιμούν να επικαλούνται τις
συλλογικότητες. Oπου οι συλλογικότητες λειτουργούν σαν το υποκατάστατο, τη
μεθαδόνη της τάξης και της συνείδησής της που κάποτε ήσαν οι κινητήριες
δυνάμεις της Ιστορίας, προωθούσαν τον χρόνο του ανθρωπίνου σύμπαντος. Με την
πανδημία οι όροι της σύγκρουσης έχουν αλλάξει.
Ο εχθρός δεν βρίσκεται πλέον
μέσα στο ανθρώπινο σύμπαν. Δεν έχει μορφή, πρόσωπο, όνομα και βούληση. Κυρίως,
δεν έχει «συμφέροντα» να υπερασπιστεί – υπεραξίες, κεφάλαια, καταθέσεις, χρήμα
που γεννάει χρήμα. Exit ο ταξικός αντίπαλος. Στη σκηνή τώρα βρίσκεται μόνος του
ο πρόσκαιρος άνθρωπος και απέναντί του ένα απρόσωπο και αόρατο ον, που υπάρχει
για να τον καταστρέφει. Κάτι σαν το ένστικτο του θανάτου. Και ως γνωστόν, από
αρχαιοτάτων χρόνων ο θάνατος είναι το σημείο όπου η ανθρώπινη ζωή
ολοκληρώνεται, τελειώνει. Και τελειώνοντας ολοκληρώνει τα όρια του ατόμου.
Γεννιέσαι με τη μάνα σου, αλλά πεθαίνεις μόνος. Στην πανδημία, η ατομική ευθύνη
δικαιώνεται ως κοινωνική ευθύνη. Το άτομο, παντοδύναμο στις δημοκρατίες του
δυτικού κόσμου, αντιλαμβάνεται ότι για να διατηρήσει την ισχύ του οφείλει να
αναστείλει στοιχεία της παντοδυναμίας του –το πιο απλό είναι το δικαίωμα στην
ελεύθερη κυκλοφορία, όσο ελεύθερη μπορεί να είναι στο αθηναϊκό πεζοδρόμιο.
Πεθαίνουν εκατοντάδες στις μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ. Ο οργανισμός
του πολιτισμού μας δοκιμάζεται. Και όταν ένας οργανισμός δοκιμάζεται,
οχυρώνεται στα πρωτογενή του κύτταρα. Στην περίπτωσή μας, την ατομική ευθύνη».
( Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από τη ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου