Απόψεις...

«Ο ρόλος του «Ρουβίκωνα» είναι να συντηρεί την εντύπωση πως η κοινωνία είναι σε αναβρασμό ή ότι μπορεί, ανά πάσα στιγμή, να φτάσει σε αναβρασμό.Το δεύτερο ερώτημα αφορά τα ίδια τα μέλη του «Ρουβίκωνα». Πώς περνούν τις μέρες τους; Πώς καλύπτουν τα λειτουργικά έξοδα της συμμορίας τους και τα ατομικά των μελών της; Πώς φτιάχτηκαν αυτά τα υπερτροφικά «εγώ»; Τους χουλιγκάνους τούς καθοδηγούν οι παράγοντες. Ποιοι καθοδηγούν τον «Ρουβίκωνα»; Γιατί η αστυνομία δεν έχει ακόμη καταφέρει να εξουδετερώσει τη συμμορία; 

Τον Αρη Πορτοσάλτε τον εκτιμώ ιδιαιτέρως. Είναι φίλος. Ομως το πρόβλημα δεν είναι μόνον η προσωπική του ταλαιπωρία. Το πρόβλημα είναι ο «Ρουβίκωνας» και οι λοιπές συμμορίες. Ποιος τους έδωσε το δικαίωμα να μας υποχρεώνουν να ασχολούμεθα μαζί τους;»

                                                        (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Μέγα επίτευγμα σε ζωντανή μετάδοση. Η Κίνα κατάφερε να χτίσει στην πόλη Γουχάν, όπου ξέσπασε η επιδημία του κορωνοϊού, νοσοκομείο 1.000 κλινών σε δέκα μόλις ημέρες. Δεν είναι η πρώτη φορά. Το 2003, όταν ξέσπασε η επιδημία του SARS, χτίστηκε ένα αντίστοιχο νοσοκομείο στο Πεκίνο σε μόλις επτά ημέρες. Απλώς τότε δεν υπήρχαν social media για να γίνει μεγάλη φασαρία και η κινεζική προπαγάνδα δεν είχε ανακαλύψει ακόμη όλες τις δυνατότητες που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες. 

Τώρα τα κρατικά ΜΜΕ (δεν υπάρχουν άλλα) το διαφημίζουν ως «θαύμα της κινεζικής μηχανικής», ενώ δεν θα αργήσουν να ακούγονται φωνές για την αποτελεσματικότητα των απολυταρχικών καθεστώτων έναντι της δημοκρατίας.Αν το δούμε επιφανειακώς, οι τελευταίοι έχουν δίκιο. Στην Ελλάδα δέκα ημέρες θα χρειαζόταν για να καθαρογραφεί και να κατατεθεί στο ΣτΕ προσφυγή ενδιαφερομένων κατά του έργου».

                                                            (Π.Μανδραβέλης –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Οι μεγαλύτερες ουρές που θυμάμαι την εποχή του υπαρκτού σοσιαλισμού της ΕΣΣΔ, ήταν: 1. Για το Μαυσωλείο με τη μούμια του Λένιν.2. Για παντελόνι τζιν.3. Για μπανάνες.  

Στη Μαριούπολη, με πληθυσμό 500 χιλιάδες κατοίκους, οι μπανάνες ήταν κάτι σαν το φρούτο του καπιταλιστικού πάθους. Τις έφερναν μια φορά το χρόνο, η είδηση μαθευόταν ταχύτατα, η μαμά έβγαινε απ'το σπίτι και ακολουθούσε τη λαοθάλασσα που σε έφερνε σε ένα και μοναδικό σημείο πώλησης της λαχταριστής μπανάνας. Για να αγοράσεις μια και μόνο μια επιτρεπόμενη δεσμίδα έπρεπε να περιμένεις τρεις τέσσερις ώρες στην ουρά.

Επειδή ήταν πάντα άγουρες και καταπράσινες, στο σπίτι η μαμά τις τύλιγε σε μια εφημερίδα και τις έκρυβε για να μην φαγωθούν πριν ωριμάσουν. Δεν προλάβαιναν. Τις έτρωγα σιγά σιγά προσπαθώντας να παρατείνω τη διάρκεια της απόλυτης απόλαυσης και μετά καμαρωτή καμαρωτή κολλούσα τα αυτοκολλητάκια από μπανάνα στο ψυγείο.Το κάθε αυτοκολλητάκι, θαρρώ, ήταν το παράσημό μας για τον αγώνα που κάναμε για το φωτεινό μέλλον του κομμουνισμού και της ανθρωπότητας».

                                                       (Athanasios Efstathios Drougos- F/Β)