Απόψεις...

«Ο λόγος που οι μεταρρυθμίσεις δεν έχουν προχωρήσει από την ημέρα που ο Χαρίλαος Τρικούπης, από το βήμα της Βουλής των Ελλήνων, διατύπωσε την ιδέα της ανάγκης ριζικού εκσυγχρονισμού του κράτους είναι γιατί πλειοψηφούν όσοι επιθυμούν τα πράγματα να μείνουν ως έχουν και μάλιστα φροντίζουν ώστε στα έδρανα της Βουλής να κάθονται όσοι τους έχουν διαβεβαιώσει ότι επί της ουσίας δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα. 

Δεν θα σπεύσουμε να κατηγορήσουμε τις πλειοψηφίες που διαχρονικά δεν επιθυμούν τις μεταρρυθμίσεις. Τα ελάχιστα προνόμια που νέμεται κάθε ομάδα τα έχει εξασφαλίσει με πολύ κόπο, υποκινούμενη από ανασφάλεια και φόβο απέναντι σε ένα κράτος που μόλις από το 1974 νοείται δημοκρατικό με σύγχρονους όρους. Απουσία κεντρικών σταθερών θεσμών στην οικονομία, τη φορολογία, το νομοθετικό πλαίσιο, το εμπόριο, την αγορά το αποτέλεσμα ήταν να επικρατήσει η λογική του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». 

Κι αυτό έκαναν οι Έλληνες όταν οργανώνονταν σε ομάδες για να πιέσουν για τα συμφέροντά τους: προσπαθούσαν μόνοι τους να φτιάξουν τις ζωές τους δίνοντας για αντάλλαγμα την ψήφο τους.  Η εντολή στη Νέα Δημοκρατία ήταν και είναι να προσπαθήσει να αλλάξει την Ελλάδα. Έτσι ακριβώς: «Να προσπαθήσει», δεδομένου ότι κανείς, πλέον, δεν περιμένει θαύματα. Κατά τη διάρκεια των πρώτων μηνών της κυβέρνησης Μητσοτάκη έγιναν ορατές δύο αντίρροπες δυνάμεις εντός της. 

Κάποιοι υπουργοί δεν έχουν καμία απολύτως διάθεση να αλλάξει οτιδήποτε ενώ άλλοι και σε αυτούς περιλαμβάνουμε την ομάδα του Μαξίμου, πιέζει φορτικά ολόκληρο το απρόθυμο σύστημα να κουνηθεί. Για παράδειγμα, το αξέχαστο «ενσταντανέ» των διορισμών των διοικητών των νοσοκομείων ήταν προϊόν αυτής της αντινομίας και εσωτερικής σύγκρουσης και μια νίκη (προσωρινή ελπίζουμε) των δυνάμεων της αντίδρασης και της καθυστέρησης στους κόλπους της κυβέρνησης και της Κοινοβουλευτικής Ομάδας». 

                    (Aπόσπασμα άρθρου της Β.Ευθυμιοπούλου από το liberal.gr)

«Επειτα από καμιά εβδομάδα ή μήνα, κατά πάσα πιθανότητα ο κορονοϊός θα αποτελεί κάτι ελάχιστα παραπάνω από μια δυσάρεστη ανάμνηση, όπως οι τρελές αγελάδες, η γρίπη των πτηνών, ο SARS και η γρίπη των χοίρων (...) αλλά δεν θα μας εγκαταλείψει η υποψία πως κατά βάθος το τέλος του κόσμου μάς αξίζει και ότι αυτό, αργά ή γρήγορα, αναπόφευκτα θα επέλθει».

                                                                                 (Protagonteam)