Ο τρελός του χωριού...

«Πέρασε από κει ο Περικλής, ο Δημοσθένης, ο Θεμιστοκλής, ο Αισχίνης και τόσοι άλλοι σπουδαίοι. Να μην περάσει δηλαδή κι ο Τσίπρας; Μίλησε από το βήμα της ο Κολοκοτρώνης στους μαθητές του βασιλικού γυμνασίου (η χωροφυλακή διέλυσε την συγκέντρωση), μίλησε ο Αντρέ Μαλρό κι ο Μακρόν, παραλίγο και ο Ομπάμα. Να μην βγάλει δηλαδή έναν κομματικό δεκάρικο κι ο Αλέξης; Γιατί, καλύτεροι ήταν οι άλλοι απ’ αυτόν;

Είναι λοιπόν εκπληκτικό, πως μια παράταξη που εξ ιδεολογικής και πολιτικής πεποίθησης ήταν πάντα αντίθετη με προπαγανδιστικού χαρακτήρα εκδηλώσεις σαν τις παρελάσεις, τις γιορτές σε στάδια ή τις δεξιώσεις σε μέγαρα, κατέληξε τόσο φιεστόπληκτη. Η αριστερά του μέτρου και του ευρωπαϊκού ορθολογισμού που εκπροσωπούσε κάποτε το ΚΚΕ-εσωτερικού, μια αριστερά που σιχαινόταν εξίσου τον ναζιστικό μιλιταριστικό εντυπωσιασμό αλλά και την Σταλινική ή Μαοϊκή επίδειξη μαζικής πειθαρχίας, έβγαλε τελικά έναν ΣΥΡΙΖΑ που η επικοινωνία είναι η ζωή του και η φτηνή προπαγάνδα είναι το οξυγόνο του. Κρίμα.

Θα πάει ο Αλέξης στην Πνύκα, περιστοιχισμένος απ’ τις υπουργάρες του, να γιορτάσει την έξοδο απ’ τα μνημόνια. Και θα χρησιμοποιήσει αυτό το βήμα που συμβολίζει την παγκόσμια ιστορία της δημοκρατίας, για να τα βάλει με τον Κυριάκο και τη Φώφη. Όπως κάποτε ο Χριστόδουλος χρησιμοποίησε το λάβαρο της Αγίας Λαύρας που συμβόλιζε τον ενωμένο εθνικό αγώνα, για να εκφράσει την αντίθεση ενός κομματιού του ελληνικού λαού, εναντίον του άλλου για τις ταυτότητες. 

Ας το κάνουν. Αφού δεν μαθαίνουν απ’ τα παθήματα τους, είναι άξιοι της μοίρας τους. Αφού δεν κατάλαβαν ότι η φιέστα της γραβάτας στο Ζάππειο, το μόνο που πέτυχε ήταν μια μαζική έκρηξη γέλιου, ας συνεχίσουν στο ίδιο μονοπάτι αυτογελοιοποίησης. 

Ο τρελός του χωριού γιορτάζει όταν οι υπόλοιποι χωριανοί κλαίνε. Κουνάει σημαίες όταν οι άλλοι είναι σιωπηλοί και προβληματισμένοι. Πανηγυρίζει ευτυχέστατος, όταν οι γύρω-γύρω βράζουν από οργή ή κρατάνε τα κεφάλι τους απ’ την απόγνωση. Ο τρελός του χωριού ζει στον δικό του κόσμο και απορεί που οι υπόλοιποι δεν νιώθουν την ίδια χαρά μ’ αυτόν. 

Αυτός όμως που παριστάνει τον τρελό του χωριού προσπαθώντας να πείσει όλους τους γείτονες του ότι αυτοί είναι θεότρελοι, βαθιά μέσα του φοβάται και λίγο. Διότι οι αγροίκοι συγχωριανοί του, δεν θέλουν και πολύ να τον προγκίξουν ή και να τον σφαλιαρίσουν…»

                                            (Αρθρο του Δ.Καμπουράκη από το liberal.gr)