Είναι τραγικό...

«Είναι τραγικό αυτό που ζούμε.Σε μία χώρα 10 εκατ. κατοίκων, που έχει έναν δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα (φοβερή πατέντα ο δεύτερος, δημόσιες λέει... επιχειρήσεις) άνω των 600 χιλιάδων υπαλλήλων, είναι τραγικό σε κάθε τι που συμβαίνει να λέμε δεν έχουμε προσωπικό. Για το θέμα έχω αρθρογραφήσει ξανά. Αλλά, μετά τις τελευταίες φωτιές είμαι αισθάνομαι την ανάγκη να επανέλθω.

Την πρωτοχρονιά η μισή Αττική έμεινε για ώρες χωρίς ρεύμα. Την επομένη άκουσα συνδικαλιστές τη ΔΕΗ να λένε πως αυτό είναι το αποτέλεσμα της αποδυνάμωση του δημόσιου τομέα. Σηκώθηκε κανείς από αυτούς από το γιορτινό του τραπέζι για να πάει να τον ενισχύσει τον δημόσιο τομέα;  Ποια είναι η δουλειά του; Να ζητά κι άλλους για να κάθεται και να έχει και να του φέρνουν τον καφέ;Το ίδιο και στα νοσοκομεία. Δεν έχουμε λέει προσωπικό. 

Αυτό το έχω ξαναγράψει. Με σχεδόν 80 χιλιάδες εργαζόμενους στο υπουργείο Υγείας είναι τραγικό το να μην έχουν νοσοκόμες τα νοσοκομεία.

Σημαίνει ότι οι πολλοί υπάλληλοι είναι χαμένοι κάπου όπου δεν θα ακουμπήσουν ιατρικό υλικό στη ζωή τους. Μόνο ίσως κάποια διαφημιστικά δωράκια εταιρειών.Τα ζήσαμε το ίδιο επιχείρημα και με τα σκουπίδια στις αρχές του καλοκαιριού. Πάνω από 80 χιλιάδες άνθρωποι δουλεύουν στους ΟΤΑ, αλλά οι Δήμοι δεν έχουν προσωπικό να μαζεύει τα σκουπίδια.

Κάπως έτσι φθάσαμε στις πρόσφατες πυρκαγιές. Δεν είχαμε εναέρια μέσα, δεν μπορούσαν να μετακινηθούν και οι συμβασιούχοι πυροσβέστες γιατί είχαν καλύψει τις ώρες υπερωριακής απασχόλησης που είχε «προβλέψει» το υπουργείο! Συμβασιούχους που είναι στη δουλειά για να αντικαταστήσουν άλλους που είναι στη σύνταξη από τα 50.

Έλεος. Δε μπορεί ο πυροσβέστης 50 ετών να κάνει την βόλτα του στα δάση να βλέπει αν είναι ανοιχτοί οι αγροτικοί δρόμοι και αν έχουν ανοιχτεί αντιπυρικές ζώνες; Δεν μπορεί να πηγαίνει στα σχολεία να εξηγεί στους μαθητές πως θα αντιδράσουν σε σεισμό ή πυρκαγιά;Κυρίες και κύριοι δεν ξέρω για εσάς, αλλά προσωπικά δε θέλω να ακούσω ξανά το «δεν έχουμε προσωπικό». Μετατάξεις στο δημόσιο παντού, εδώ και τώρα.

Και αλλαγή των ορίων ηλικίας σε όσες κατηγορίες βγαίνουν στη σύνταξη νωρίς (όπως οι στρατιωτικοί που αποστρατεύονται μετά από δαπανηρές μετεκπαιδεύσεις).Και να επιστρέψουν στις αρχικές θέσεις για τις οποίες προσλήφθηκαν όλοι όσοι έχουν «μετακομίσει» σε γραφεία.  Για να αποδοθεί δικαιοσύνη. Όχι για εκδίκηση. Για να μην τελειώσει ο διχασμός δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Για να προλάβουμε τα χειρότερα.  Επίσης,να αξιολογηθούν όχι οι υπάλληλοι, αλλά οι δομές. 

Χρειαζόμαστε πράγματι να έχουμε τόσους υπαλλήλους στα διάφορα υπουργεία και τις ΔΕΚΟ; Μήπως πολλοί απλά περνάνε για να χτυπήσουν την κάρτα; Μήπως κάποιες υπηρεσίες υπάρχουν όχι για να κάνουν μια δουλειά, αλλά για να λένε κάποιοι ότι έχουν δουλειά;

                                           (Αρθρο του Γ.Αντύπα από το «Πρώτο θέμα»)