Ο ΠΑΟΚ, η μιζέρια, ο Ιβάν , ο χουλιγκανισμός...

 

«Είμαι ΠΑΟΚ! Είμαι ΠΑΟΚ γιατί έτσι και είμαι ΠΑΟΚ, αφού! ΠΑΟΚ γεννήθηκα και ΠΑΟΚ θα πεθάνω!  (Την ομάδα δεν την αλλάζει ο άνθρωπος ποτέ.  Όπως και την πατρίδα! Θρησκεία μπορεί να αλλάξεις και ιδεολογία, αλλά ομάδα ποτέ!) ΠΑΟΚ στα εύκολα (σπάνια), ΠΑΟΚ στα δύσκολα (τις πιο πολλές φορές)! 

Όπως είμαι και Θεσσαλονικιός!  Κι ας έζησα σχεδόν όλη τη ζωή μου στην Αθήνα και ας ζω τόσα χρόνια τώρα στο εξωτερικό. Αγαπώ και την Αθήνα και την Αγγλία, αλλά είμαι Θεσσαλονικιός! Όμως περήφανος Θεσσαλονικιός. 

Περήφανος που είμαι από μια όμορφη μεγάλη πόλη, με μεγάλη παράδοση και ιστορία και όμορφη ζωή.  Όχι από μια κομπλεξική «συμπρωτεύουσα» ή «συμβασιλεύουσα», που δεν αντέχει την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι είναι μια δεύτερη πόλη. Όχι από μια πόλη που ζει εδώ και δεκατίες στη μιζέρια ότι για όλα φταίει η Αθήνα και οη «χαμουτζηδες» που αδικούν τη μεγάλη μας πόλη. 

Αυτή τη μιζέρια δεν την άντεξα ποτέ· είναι η κατάρα της Θεσσαλονίκης να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί τις δικές της ομορφιές, τους πόρους της, τη θέση της, την ιστορία της, τους ανθρώπους της, αλλά να ζει μονίμως με το αίσθημα του αδικημένου μικρού αδερφού. Αυτήν την αντίληψη σιχαινόμουν μια ζωή και στον ΠΑΟΚ. Κανείς δεν κοίταζε πως είχαμε φτωχές διοικήσεις με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες. Κανείς δεν έλεγε την αλήθεια ότι υπήρξαν χρονιές που ολόκληρος ο ΠΑΟΚ κόστιζε όσο ένας παίκτης του Ολυμπιακού ή του Παναθηναϊκού. Όταν χάναμε από σαφώς καλύτερες ομάδες, έφταιγε η Διαιτησία, η παράγκα, η πουτ@ν@ η Αθήνα.

Ο οπαδικός ΠΑΟΚ αποτέλεσε την καλύτερη και ισχυρότερη έκφραση της μιζέριας της Θεσσαλονίκης. Και σιγά σιγά άρχισε πάνω του να στήνεται όλο το ιδεολογικό αυτό οικοδόμημα. Περιθωριακά στοιχεία, μικροπαραβάτες, άνεργοι και κυρίως άεργοι, αποτέλεσμα της αποβιομηχάνισης και τεράστιας οικονομικής βουτιάς της πόλης, συσπειρώθηκαν γύρω από τον ΠΑΟΚ. Τη μεγάλη αδικημένη ομάδα, της μεγάλης αδικημένης πόλης. 

«Μια πόλη μια ομάδα». Αυτή της μιζέριας, του συνεχούς αισθήματος αδικίας, του κόμπλεξ κατωτερότητας απέναντι σε όλους. Ακόμα και στον κακόμοιρο αλλά αξιοπρεπή ποδοσφαιρικό συμπολίτη (σιγά μην πω και το όνομα του- ΠΑΟΚ είμαι αφού!) έβγαινε το κόμπλεξ και η επιθετικότητα: Αφού δεν μπορούμε να σαρώσουμε Λεωφόρο ή Καραϊσκάκη, τουλάχιστον ας σαρώσουμε το Χαριλάου. Κανεις δεν έβλεπε πως για το μαρασμό της πόλης έφταιγαν οι δειλές και ανήμπορες επιχειρηματικές ιδιοκτησίες και οι ακόμα πιο ανήμποροι και κομπλεξικοί πολιτικοί της. Κανεις δεν έβλεπε πως για το χαλί της ομάδας έφταιγαν οι φθηνές επιλογές σε παίκτες, σε προπονητές, σε στελέχη.

Κανεις δεν νοιαζόταν καν αν παιζόταν ποδόσφαιρο ή όχι, και αν η φάση ήταν καθαρή ή όχι (σιγά μην ξέρουν όλα τα μπουμπούκια της G4 από ποδόσφαιρο, όταν τα περισσότερα ματς τα περνούν  τραγουδώντας μαστουρωμένοι και ημίγυμνοι με την πλάτη στο γήπεδο).  Όταν χάνει ο ΠΑΟΚ φταίει η διαιτησία και τα σπάμε όλα (ακόμα και το γήπεδο μας). Όταν κερδίζει ο ΠΑΟΚ έχουμε ομαδάρα και τα σπάμε πάλι όλα από τη χαρά μας!

Όταν ήρθε ο Σαββιδης, πρέπει να πω ότι χάρηκα.  Κάτι οι επενδύσεις στην πόλη σε αναπτυξιακές προσπάθειες κάτι το χέρι στην τσέπη για την ομάδα, δημιούργησαν μια ελπίδα. Καλύτερο ρόστερ, καλύτεροι προπονητές, άρχισαν σιγά σιγά να φέρνουν αποτέλεσμα.  Ο μόνιμα 3-5ος ΠΑΟΚ έφτασε να χτυπάει και να κερδίζει πρωτάθλημα και κύπελλο (βέβαια τεράστιο ρόλο έπαιξε και ο οικονομικός και διοικητικός μαρασμός του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, αλλά αυτά δεν θελουμε να τα βλέπουμε). Όμως αντί αυτή η οικονομική και γηπεδική ανάταση να αλλάξει νοοτροπίες, φαίνεται να επένδυσε ακόμα περισσότερο στη μιζέρια και την «αδικία».  

Οι δηλώσεις περί στημένων διαιτησιών συνεχίζονται, ο προπονητής έχει γίνει ανέκδοτο για τις εξηγήσεις που δίνει σε κάθε ήττα και ο μεγαλομέτοχος, οταν δεν γουστάρει το αποτέλεμα, μπαίνει με το κουμπούρι στο γήπεδο. Και βέβαια η πόλη παραμένει δεμένη  γύρω από την ομάδα.  Απλώς τώρα έχει βρει τον «πατερούλη» της που δίνει δουλειές και κανα φράγκο στην ομάδα. Κι ας έχει γύρω του ένα στρατό από φουσκωτούς Ρώσους.  

Ο Ιβαν δεν έπαιξε μόνο με την μιζέρια και την περιθωριοποίηση της πόλης. Έπαιξε και με τον εθνικισμό: ένας ρώσος ολιγάρχης κολλητός του Πούτιν, που δεν ξέρει λέξη ελληνικά, έβαλε μπροστά την Ποντιακη ιδιότητα των προγόνων του και ενίσχυσε και με εθνική διάσταση την ιδεολογία του αδικημένου λαού του ΠΑΟΚ. Το αποτέλεμα, μετά από τόσα χρόνια, είναι ο ΠΑΟΚ οπαδικά να έχει μεταβληθεί σε μια μεταφερόμενη συμμορία. Το είδαμε στην Μασαλια, το είδαμε στον τελικό κυπέλου χθες, το βλέπουμε κάθε Κυριακή σχεδόν, το είδαμε με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο στη δολοφονία του Άλκη.

Και την ίδια στιγμή, γύρω από τον ΠΑΟΚ να χτίζεται  μια φασιστική εγκληματική οργάνωση. Μια αναζήτηση απλά στα χαρακτηριστικά του φασισμού και λίγο ανοιχτο μυαλό στην προβολή τους πάνω στην συμπεριφορά του ΠΑΟΚ, θα πείσει και τον πιο δύσπιστο.  Το μπαλάκι είναι στην πολιτεία. Και στους λίγους πια υγιείς φορείς της πόλης. 

Το φαινόμενο πρέπει να ανακοπεί, το αποστημα να σπάσει, το μαχαίρι να φτάσει στο κόκκαλο. Ναι, όλες αυτές οι τετριμμένες χιλιοειπωμένες φράσεις πρέπει να γίνουν πραγματικότητα. Θα έχει κόστος η σύγκρουση. Πολιτικό και οικονομικό. Ίσως και κοινωνικό.  Όμως πρέπει να γίνει.  Και σήμερα υπάρχει και η δικαιολογία: ο Πούτιν, η Ρωσία, οι ολιγάρχες.  Ο ΠΑΟΚ αλλά και η Θεσσαλονίκη αξίζουν καλύτερη τύχη! Κι ας πληγωθεί ο δικέφαλος, θα ξαναγεννηθεί. ΠΑΟΚ είναι, αφού!»

                   (George Athanasios Tsoukaladakis f/B-Via George Sakellion)