«Τι είπατε; Άθλημα το ελληνικό ποδόσφαιρο; Εδώ γελάμε και γελάμε πολύ. Βλέπετε, δεν δολοφονήθηκε πάλι κανένας ανυποψίαστος νεαρός για να κλαίμε, οπότε όσοι νιώθουμε από αθλητισμό γελάμε πολύ δυνατά όταν άνθρωποι οι οποίοι θέλουν να πιστεύουν ότι είναι "σοβαροί", δίνουν το χρόνο και το χρήμα τους στη μπάλα.
Πριν δύο χρόνια, αμέσως μετά τη δολοφονία του Βούλγαρου οπαδού του Άρη Τόσκο Μποζατζίσκι, ακούστηκε ως ιδέα να κλείσουν οι σύνδεσμοι των οπαδών επειδή είναι εκτροφεία παρανομίας. Απορρίφθηκε πάραυτα. Έτσι, οι μάχες τους συνεχίστηκαν, συνεχίζονται και θα συνεχιστούν και στο μέλλον. Οι φανατικοί οπαδοί θα συνεχίσουν ανέμελοι να βρίζουν χυδαία, να απειλούν, να οπλοφορούν, να χτυπούν, να τραυματίζουν και να σκοτώνουν, σαν να είναι στρατοί σε μόνιμο πόλεμο. Και ο πόλεμος έχει δυστυχώς και παράπλευρες απώλειες, εκτός του πεδίου της μάχης. Όταν, βλέπετε, επικρατεί ατιμωρησία εντός του γηπέδου, η βία βγαίνει ανεξέλεγκτη και εκτός του.
Ποιος τα θέλει αυτά; Ποιος τα επικροτεί και ποιος τα υποθάλπει ώστε να συνεχίζονται έτσι επιδεινούμενα; Η απάντηση είναι προφανής: Οι ομάδες. Οι ίδιες οι ποδοσφαιρικές ομάδες και οι ιδιοκτησίες τους. Θέλουν να έχουν τους δικούς τους, διακριτούς στρατούς φανατικών για αυτό και κάνουν τα δέοντα για να τους συντηρούν.
Ποια είναι τα δέοντα; Μη φανταστείτε τίποτα το ιδιαίτερο. Το κόστος για να πάει στο γήπεδο και να δει ποδόσφαιρο ένας πατέρας με το παιδί του είναι γύρω στα σαράντα ευρώ. Για να πάει ένα μέλος του οπαδικού συνδέσμου; Γύρω στα πέντε.
Κάποιος ανυποψίαστος μπορεί να ρωτήσει αν συμφέρει οικονομικά
σε μία ποδοσφαιρική εταιρεία να αποκλείει από το γήπεδο τη μεγάλη μάζα για να
μπαίνουν οι λίγοι φανατικοί. Η απάντηση είναι ότι δεν την νοιάζει και τόσο
εφόσον λαμβάνει επιχορηγήσεις από το κράτος. Και κάπου εδώ μπαίνουμε στο κάδρο
όλοι μας».
(Απόσπασμα άρθρου του M.Δεμερτζή από το manifesto.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου