Μαθήματα γενναιότητας...

 

«Έκπληξη εξέφρασε πανεπιστημιακός καθηγητής ερχόμενος από τη Βρετανία, επειδή ο πόλεμος της Ουκρανίας δεν υπάρχει στην ελληνική δημόσια συζήτηση, όπως στη χώρα προέλευσής του. Φυσικό είναι. Εκεί έχουν BBC και SKYnews. Εδώ τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ δεν έχουν αποτινάξει τη νοοτροπία της «βαλκανο-γειτονιάς». Εξακολουθούν να πορεύονται ως θεράποντες και αναμεταδότες του γλυκερού συναισθηματισμού και του φτηνιάρικου δακρύβρεκτου εντυπωσιασμού.

Το δράμα της Πάτρας με τα τρία νεκρά κορίτσια, μετετράπη σε ατέλειωτο κουτσομπολίστικο σήριαλ, με κίτρινες αποχρώσεις. Ο Αρχιμαφιόζος που δολοφονήθηκε στη Βοιωτία έγινε «θύμα», το οποίο οι απάνθρωποι «εκτελεστές» (τόσο πωρωμένοι, δεν σεβάστηκαν τις Άγιες μέρες) τον «εκτέλεσαν» (εν αντιθέσει ίσως με το… καλοκάγαθο ανθρωπάκι που έχασε τη ζωή του).

Τώρα ατέλειωτα ρεπορτάζ με δηλώσεις απλών πολιτών που πλήττονται από το ασήκωτο βάρος της ακρίβειας και που δικαιούνται να εκφράσουν την αγανάκτησή τους. Αλλά η «διερεύνηση» μένει ως εκεί. Και ενδύεται τη μεγάλη «κατανόηση» των τηλεοπτικών οικοδεσποτών, που διασφαλίζουν τον μισθό τους, όχι ενημερώνοντας τους χειμαζόμενους πολίτες αλλά πουλώντας τους συμπόνια και αγανάκτηση.

Δεν αναφερόμαστε σε πρόσωπα. Και εμείς στη θέση τους το ίδιο μπορεί να κάναμε. Αναφερόμαστε στην τηλεοπτική παιδεία 30 χρόνων που διαμόρφωσε αυτές τις καταστάσεις. Μην ξεχνάμε ότι και στους καλούς καιρούς της αστακομακαρονάδας, όταν ο μέσος πολίτης δεν λύγιζε οικονομικά όπως τώρα, οι πλέον προβεβλημένοι (και υπέρμετρα πλούσιοι) τηλεοπτικοί οικοδεσπότες, ήταν εκείνοι που είχαν αναλάβει τον ρόλο του Ζορρό -λαϊκού εκδικητή που προστάτευε τον Λαουτζίκο. 

Και ήταν αυτοί που ήλκυαν τον θαυμασμό και την εμπιστοσύνη του λαού, σε σχέση με τους σοβαρούς επαγγελματίες που εισέπρατταν τη μήνιν. Ο Τράγκας ήταν πρωθιερέας τους αλλά δεν ήταν ο μοναδικός. Ο,τι και να λέγεται για τις εφημερίδες και τους εκδότες τους, για τα συμφέροντα που εξυπηρετούν ή κατά φαντασίαν εξυπηρετούν, εξακολουθούν στην Ελλάδα να αποτελούν όαση ενημέρωσης. 

Αλλά ο ελληνικός λαός που αποστρέφεται το διάβασμα (και στους καλούς καιρούς που η αγορά βιβλίου δεν ήταν οικονομικό πρόβλημα το βιβλίο φυτοζωούσε) έχει στο τσεπάκι τη δικαιολογία: «Τι να διαβάσεις, όλες γράφουν ψέματα». Και ανάθεμα αν η πλειοψηφία όσων το επικαλούνται ως δικαιολογία, άνοιξε ποτέ της εφημερίδα για να διαπιστώσει τι «ψέματα» γράφουν. Ως Θεού δώρο ήρθε για την Αμερική η επίθεση της Ρωσίας. Και σαφώς εκμεταλλεύεται την κατάσταση για να της επιφέρει συντριπτικό πλήγμα. Δεν κρύβονται άλλωστε. 

Όμως καμιά δυνατότητα δεν θα είχε η Αμερική να προσδοκά κάτι τέτοιο εάν δεν υπήρχε τον καταλυτικό γεγονός: Η απόφαση των Ουκρανών να πεθάνουν για την πατρίδα τους. Η απόφασή τους να μην υποταχθούν σε αυτούς που βιωματικά γνώρισαν ως κατακτητές, καταπιεστές, βασανιστές τους. Τα όπλα ναι, τα στέλνει η Δύση, αλλά οι Ουκρανοί πεθαίνουν, σφαγιάζονται, βομβαρδίζονται, τεμαχίζονται, βιάζονται, καταστρέφονται, πενθούν τους δικούς τους. 

Καμιά Αμερική δεν θα μπορούσε να τους επιβάλει και υποβάλει αυτή τη μέγιστη θυσία, αν οι ίδιοι δεν αποφάσιζαν να πεθάνουν για την πατρίδα τους. Και είναι λυπηρό αυτή η αγοραία άποψη «τους έβαλαν οι Αμερικάνοι να αντισταθούν και να πεθάνουν», τείνει να κυριαρχήσει στην Ελλάδα. 

Στη χώρα που υποτίθεται κρατά ως τιμαλφή ιερής μνήμης τα επιγράμματα: Τα «Ιτε παίδες Ελλήνων…», τα «εις Οιωνός άριστος…», τα «Τήδε κείμεθα», τα «Ελευθερία ή Θάνατος». Πλέον και αυτά από όποιους αναφέρονται, εκλαμβάνονται ως προγονική θρησκοληψία και εθνικιστικός παροξυσμός. Δυστυχώς υπάρχουν οι Ουκρανοί να επιβεβαιώνουν τη διαχρονικότητά τους».

                                                      (Αρθρο του Γ. Σιδέρη από το liberal.gr)