Ημι-πιτσιρικάδες...

 

Όλη αυτή η γκρίνια της Αριστεράς για το ότι ο γιος του πρωθυπουργού δουλεύει στο Ευρωκοινοβούλιο ήταν αναμενόμενη φυσικά, αφού το επίθετο του παιδιού είναι Μητσοτάκης, αλλά σαν Αριστερά που είναι δεν μπορούσε να αντισταθεί και να μη γυρίσει την όλη ιστορία στο γνωστό της γνώρισμα: το χάιδεμα των νέων. 

Στην "Αυγή" για παράδειγμα, που ασχολήθηκαν εκτενώς με το θέμα "γιος Μητοτάκη", έγραψαν δυο γραμμές για τους γόνους πολιτικών οικογενειών γενικά και μετά επέστρεψαν στην comfort zone τους, ζητώντας από τον Μητσοτάκη, όχι να στείλει ας πούμε το γιο του να δουλέψει σε καμιά φάμπρικα, αλλά να βρει καλοπληρωμένες δουλειές και στους υπόλοιπους νέους της χώρας! 

"Το ερώτημα," γράφει, "που δεν απαντά η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι πώς θα βρουν αξιοπρεπή και σύμφωνα με τα προσόντα τους δουλειά οι άνεργοι νέοι και νέες της χώρας". Αυτό ειδικά με τα προσόντα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σε μία χώρα που από τους δέκα 25χρονους, έχουν πτυχίο πανεπιστημίου οι έντεκα. 

Αλλά δεν θέλω να πιάσω τώρα το θέμα της παιδείας και της σύνδεσής της με την αγορά. Θέλω να πιάσω το γεγονός πως η Αριστερά θέλει να βρουν καλές δουλειές οι νέοι (και να έχουν τα προσόντα για αυτές), ενώ ταυτόχρονα τους θέλει να κάνουν καταλήψεις στο σχολείο και το πανεπιστήμιο, μέχρι να γίνουν 35χρονοι "ημιπιτσιρικάδες", οπότε εκεί τους θέλει να αλλάζουν λέβελ και να τρέχουν σε πορείες και διαδηλώσεις.

Τι τα θες όμως; Και οι ίδιοι οι πολιτευτές της Αριστεράς τέτοιοι είναι. Νομίζουν ότι το να κάνεις κοπάνα από το σχολείο είναι άποψη και το να κάνεις φασαρία στο δρόμο είναι πολιτική. Κάπως έτσι, καταλήγουν να γίνονται, λ.χ., 60 χρονών και να μην έχουν καταλάβει πώς λειτουργεί ο κόσμος λες και είναι έφηβοι. 

Πολιτικός παλιμπαιδισμός λέγεται αυτό και ασχολήθηκα μαζί του σε ένα άρθρο που έγραψα πέρυσι, με αφορμή τον χαρακτηρισμό "ημιπιτσιρικάς" που έδωσε ο Βούτσης στον γιό του ενώ τον υπερασπιζόταν για την "επαναστατική" δράση του: 

«Κάποιοι πιτσιρικάδες ή ημιπιτσιρικάδες σαν τον γιο μου, που είναι 35 χρονών – και όχι 40 που γράφουνε στα site από χθες, που μας πετροβολούνε οικογενειακά – ανεβήκανε σε μηχανάκια και περάσανε από το δρόμο, έξω από το πολιτικό γραφείο της κυρίας Νικολάου και πετάξανε τρικάκια στο δρόμο, όπου λέγανε ότι η ζωή των κρατουμένων είναι σημαντική…». 

                                                                        (Michael Demertzis-f/B)