Απόψεις...

«Το περιπολικό που έφτασε στο σημείο της δολοφονίας του νεαρού Αλκη για να τον βρει ήδη θανάσιμα τραυματισμένο, ας υποθέσουμε ότι είχε φτάσει εκεί κατά τη διάρκεια της συμπλοκής. Οι αστυνομικοί ακούν τις φωνές του: «Παρακαλώ μη με χτυπάτε άλλο». Φωνάζουν στους δράστες να σταματήσουν και, όταν διαπιστώνουν πως συνεχίζουν, επιτίθενται. Διαπιστώνουν ότι ένας από αυτούς κρατάει δρεπάνι. Βγάζουν τα υπηρεσιακά τους περίστροφα για να μπορέσουν να τον πλησιάσουν. Αυτός όμως που κρατάει το δρεπάνι δεν πτοείται. Είναι έτοιμος να χτυπήσει το θύμα του. Και ένας από τους αστυνομικούς πυροβολεί. Η σφαίρα χτυπάει τον υποψήφιο δολοφόνο, ο οποίος είτε μένει στον τόπο είτε πεθαίνει αργότερα στο νοσοκομείο όπου τον μεταφέρουν. 

Ο Αλκης, 19 ετών, είναι ζωντανός. Ο υποψήφιος δολοφόνος του, αδιάφορο αν είναι Αλβανός ή Θεσσαλονικιός εξ απαλών ονύχων, είναι νεκρός. Τι θα διαβάζαμε στη συνέχεια; «Αστυνομικός σκότωσε νεαρό οπαδό του ΠΑΟΚ;». 

«Ο αστυνομικός ισχυρίζεται ότι κρατούσε δρεπάνι και ήταν έτοιμος να χτυπήσει το θύμα του». «Με πιστόλι πυροβολεί δρεπάνι». Επερώτηση στη Βουλή, απάντηση του υπουργού με ΕΔΕ και κράτηση του αστυνομικού ώσπου να αποφανθεί ο εισαγγελέας αν θα κριθεί προφυλακιστέος. 

Ο Αλκης Καμπανός ζει. Κατά συνέπεια κανείς δεν ασχολείται μαζί του. Ολοι ενδιαφέρονται για τον υποψήφιο δολοφόνο του και τον αστυνομικό που δεν τον άφησε να προβιβασθεί σε δολοφόνο. Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνει ο δημοσιογραφικός λυρισμός».

                                                             (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Η ατιμωρησία είναι η μοναδική αιτία που η βία εξαπλώνεται σε μία κοινωνία. Και η ατιμωρησία οφείλεται αποκλειστικά στον λαϊκισμό της κάθε εξουσίας. Κι αυτό αφορά τον διευθυντή ενός σχολείου, τον διοικητή ενός αστυνομικού τμήματος, τον δικαστή ή την ίδια την οικογένεια. Με τις ανεύθυνες πλάτες της πολιτείας που δεν επιθυμεί να καλύψει τις προσπάθειες κάποιων γενναίων αρμόδιων που θα έβαζαν σε τάξη τα πράγματα.

Οι τραμπούκοι, οι βιαστές και οι δολοφόνοι γεννιούνται σε κάθε περιβάλλον που δεν επιθυμεί να κάνει ξεκάθαρους τους κανόνες, την ευθύνη και τις συνέπειες για κάθε ρόλο που αναλαμβάνει ο πολίτης. Είτε είναι παιδί, είτε ενήλικας. Κι ο θαυμασμός προς τη βαρβαρότητα διαχέεται ως γοητευτικό συναίσθημα κάθε αποκλίνουσας ή παραβατικής πράξης.

Διαιωνίζουμε μια αναχρονιστική δημοκρατία που, εξαιτίας του πελατειασμού της, ποτέ δεν απαιτεί ευθύνες από κανέναν. Κι ούτε χρεώνει συνέπειες σε κανέναν. Αντίθετα, αποδέχεται την παραβατική ή τη βίαιη συμπεριφορά ως φυσική έξαρση μιας πολύπλοκης κοινότητας, όπου ο «πελάτης» (μαθητής, φοιτητής, οπαδός, ψηφοφόρος) έχει πάντα δίκιο...»

                                                                     (Α. Ζαμπούκας-ATHensvoice)