Είμαστε όλοι Ουκρανοί...

«Τελικώς το αδιανόητο συνέβη. Στην ηπειρωτική Ευρώπη, για πρώτη φορά μετά την «επιχείρηση Μπαρμπαρόσα», τον Ιούνιο του 1941, άρματα μάχης διασχίζουν τα σύνορα μιας άλλης χώρας με σκοπό να την καταλάβουν, ή έστω να αρπάξουν ένα κομμάτι της· λέμε «ηπειρωτικής Ευρώπης», γιατί υπάρχει και το προηγούμενο του 1974 στην Κύπρο. 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και οι νουνεχείς δεν θέλουν να κάνουν προβλέψεις. Η ιστορία είναι ένα σύνθετο προϊόν και ουδείς μπορεί να περιγράψει το τελικό της αποτέλεσμα. Το μόνο που ξέρουμε με ασφάλεια είναι πως «όλες οι διεθνείς κρίσεις που επιδεινώθηκαν, από τον Κριμαϊκό Πόλεμο μέχρι την εισβολή στο Ιράκ, οδήγησαν αρχικά σε σύντομες περιόδους ασταθών πολιτικών αλληλεπιδράσεων και απρόβλεπτων συγκυριών πριν από την έναρξη των εχθροπραξιών» (Richard Overy, «1939. Η αντίστροφη μέτρηση για τον πόλεμο», εκδ. Πατάκη).

Δεν ξέρουμε μέχρι πού θέλει να φτάσει ο Πούτιν, τώρα που νιώθει ισχυρός και επίσης ξέρει ότι το βιολογικό του τέλος πλησιάζει. Είναι 70 ετών και όλοι οι αυταρχικοί ηγέτες σαν γερνάνε δεν νοιάζονται για τα ύστερα του κόσμου. Από την άλλη μεριά στη Ρωσία δεν υπάρχουν τα δημοκρατικά αντίβαρα σε γεροπαράξενους όπως ο Ντόναλντ Τραμπ. 

Το αυταρχικό καθεστώς Πούτιν έχει εξοντώσει όλους τους εσωτερικούς αντιπάλους του. Δολοφονήθηκαν πολιτικοί της αντιπολίτευσης, δημοσιογράφοι, επιχειρηματίες, συνδικαλιστές, ακτιβιστές, όλοι όσοι μπορούσαν να φέρουν αντιρρήσεις στον μεγαλοϊδεατισμό του, και ίσως γι’ αυτό να τραύλιζε περίεργα ο αρχηγός των μυστικών του υπηρεσιών, όταν ρωτήθηκε από τον Πούτιν αν στηρίζει την πολιτική του στην Ουκρανία. 

Οσο για τις εκλογές, αυτές είναι για τους Ρώσους το πιο σύντομο ανέκδοτο. Στις προτελευταίες, χιλιάδες ψηφοδέλτια της αντιπολίτευσης βρέθηκαν στις τουαλέτες των εκλογικών κέντρων· στις τελευταίες αποτυπώνεται σε βίντεο υπάλληλος του καθεστώτος να ρίχνει στην κάλπη δεκάδες ψηφοδέλτια. Υπό το φως αυτών των αποκαλύψεων μέχρι και η εκπρόσωπος του Κρεμλίνου αναγκάστηκε να δηλώσει πως αν έγινε νοθεία ήταν σε μικρή κλίμακα και δεν επηρέασε το τελικό αποτέλεσμα.

Η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται όσο κι αν μπαίνουμε στον πειρασμό να παραλληλίσουμε τη Σουδητία με το Ντονέτσκ, την Ουκρανία με την Πολωνία. Ομως από την άλλη μεριά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως αυτό που θεωρούμε δεδομένο, την ογδοντάχρονη ειρήνη στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αποτελεί ένα σπάνιο θαύμα. Δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα μικρό κλάσμα της μακραίωνης ιστορίας της. Ο Πούτιν άνοιξε τον ασκό του Αιόλου και –ειδικώς εδώ στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης– είμαστε όλοι δυνάμει Ουκρανοί».

         (Απόσπασμα άρθρου του Π.Μανδραβέλη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)