Απόψεις...

 

«Ο πόλεμος με τη Γεωργία, το 2008, που κατέληξε στην αυτοανακήρυξη της Αμπχαζίας και της Ν. Οσετίας ως ανεξάρτητων δημοκρατιών ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα για τις προθέσεις του Πούτιν. Η προσάρτηση της Κριμαίας, το 2014, και η ταυτόχρονη απόσχιση των περιοχών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ήταν το πρώτο μέρος του σχεδίου κατάληψης της Ουκρανίας που επιχειρείται να ολοκληρωθεί τώρα. 

Ας μην έχει κανείς την αυταπάτη ότι ο Πούτιν πρόκειται να σταματήσει εκεί. Η απαίτησή του να αποστρατιωτικοποιηθούν η Ρουμανία και η Βουλγαρία καθώς και η αυστηρή προειδοποίηση προς τη Φιλανδία και τη Σουηδία να μην ενταχθούν στο ΝΑΤΟ, είναι ενδεικτικές των επεκτατικών φιλοδοξιών του Ρώσου δικτάτορα. Ο κίνδυνος να προκαλέσει μια γενικευμένη σύρραξη δεν φαίνεται να τον τρομάζει.

Η απειλή ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου δεν φαίνεται να τρομάζει επίσης ούτε και τους εγχώριους ιδεολογικούς και πολιτικούς υποστηρικτές του Πούτιν που, παρά τη γενική κατακραυγή, ανακαλύπτουν επιχειρήματα για να «δικαιολογήσουν» την εγκληματική εισβολή. Η απροσχημάτιστη παραβίαση κάθε έννοιας διεθνούς έννομης τάξης και αναθεώρησης των συνόρων χωρών μελών του ΟΗΕ δεν τους πτοεί. 

Η προσπάθεια ενός φρικτού συμψηφισμού με πράξεις επίσης ιστορικά καταδικασμένες από την παγκόσμια κοινότητα, είναι πράξη ουσιαστικής συνενοχής. Ισως να έχουν κάποιοι την ιδεοληψία ότι υπερασπιζόμενοι τον παραλογισμό του Πούτιν παίρνουν τη ρεβάνς για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Ίσως να θεωρούν ότι μέσα από τις «επιτυχίες» ενός δικτάτορα δικαιώνουν και τις ανεκπλήρωτες προσωπικές τους προφητείες και φιλοδοξίες. Σε κάθε περίπτωση προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στην υπόθεση του σεβασμού των κανόνων του διεθνούς δικαίου και της διαφύλαξης της παγκόσμιας ειρήνης που διατρέχει άμεσο κίνδυνο».

                                                                   (Γ. Μεϊμάρογλου- ATHensvoice)  

«Να, και προχθές ακόμα, την πρώτη πρώτη μέρα των σειρήνων, μετά το πρώτο μεγάλο σοκ, πάλι βρήκαμε λίγο χρόνο να χωρέσουμε σκέψεις, προβληματισμούς, φιλοσοφίες. Εφτασαν μερικοί μέχρι και να βλέπουν το «δίκιο» του Πούτιν, τόσο που, λέει, παίξαμε στο ρουθούνι του, τόσο που τον εξοργίσαμε… Τον δικτάτορα. Χάζευαν τη δύναμή του να κάνει τον αρχηγό των μυστικών υπηρεσιών να τραυλίζει. 

Και μετά ήρθε ο δικός μας τραυλισμός. Και άνοιξε το οπτικό μας πεδίο. Και είδαμε έως και τα δικά μας με άλλο μάτι. Πρόσφατες οι «αγανακτήσεις» μας και οι παλιμπαιδισμοί μας γιατί να ξοδεύουμε για όπλα. Με γείτονα την Τουρκία του Ερντογάν. Από την Τετάρτη βλέπουμε σκηνές που μας τινάζουν την ψυχή και το μυαλό: άνθρωποι σε καταφύγια, ασφυκτικά σαν ποντίκια, που ωστόσο τραγουδάνε και με κιθάρα, τα βρέφη στη σειρά και τη νοσοκόμα με τη στολή της να τα «περιθάλπει» με χαμόγελο… 

Πώς να τα περιθάλψεις σε καταφύγιο τα βρέφη; Τι σόι ωραία «τέρατα» αντοχής οι άνθρωποι! Τον γονιό να δασκαλεύει το παιδί του τι να κάνει αν χαθεί. Τα πλημμυρισμένα μάτια. Τα στεγνά μάτια. Τη σιωπή ενός τοπίου. Την αγωνία. Το δράμα. Τη φράση του ουκρανού προέδρου Ζελένσκι: «Δεν ξέρω πόσες ώρες θα υπάρχει η χώρα μου, δεν ξέρω πόσες ώρες θα ζω». 

Τι θηριώδης ευθύνη σε ανθρώπου ώμο; Βλέπουμε, βλέπουμε από το παραπέτασμα μιας τηλεοπτικής οθόνης. Εκείνοι, εκεί. Εμείς; «Πρέπει να διακόψουμε για διαφημίσεις». Και σφίγγεται το στομάχι σου ότι κάποτε μπορεί εμείς να είμαστε στο «εκεί» και άλλοι να διακόπτουν για διαφημίσεις».

                                                                              (Ρέα Βιτάλη- prοtagon.gr)