Πριν λίγα χρόνια διαβάσαμε στον τοπικό Τύπο ότι ο Δήμος Ιωαννιτών είχε σκοπό να επιβάλει πρόστιμο 1,4 εκ. ευρώ σε καθεμία από τις δύο εταιρείες εμφιάλωσης ύδατος της περιοχής μας για «μη έκδοση άδειας εμπορίας του νερού». Τότε μάθαμε επίσης ότι η άντληση του νερού γίνεται με απόφαση της κοινότητας Περιβλέπτου (από το 1997) και ότι καταβάλλεται στον Δήμο ένα ποσό των 130.000 ευρώ τον χρόνο.
Τα κέρδη, βέβαια, της κάθε εταιρείας
είναι πολλαπλάσια και με την πρώτη ύλη να παρέχεται αφειδώς. Το πρόστιμο, βέβαια, δεν εισπράχτηκε ποτέ, αφού η απόφαση των συμβούλων της πλειοψηφίας του Θ. Μπέγκα -που είχε φέρει το θέμα στο Δημ. Συμβούλιο- ήταν απορριπτική. Κάτι θα ήξεραν, φαίνεται, παραπάνω.
Ο «ΒΙΚΟΣ» αναδείχθηκε ως μία από τις 500 εταιρείες της χώρας με τα μεγαλύτερα κέρδη EBITDA
για το 2020 (με άνοδο 26 θέσεις στην κατάταξη). Ο κύκλος εργασιών της εταιρείας
ανήλθε το 2018 στα 74,7 εκατομμύρια ευρώ με τα καθαρά κέρδη να ανέρχονται στο ποσό των 8,6 εκατομμυρίων ευρώ.
Το «ΖΑΓΟΡΙ», από την άλλη εμφάνισε το 2019 πωλήσεις 55,143 εκατ. ευρώ με τα καθαρά κέρδη να ανέρχονται στα 4,6 εκατ. ευρώ.
Τα σοβαρά προβλήματα από την υπεράντληση των βιομηχανιών εμφιάλωσης στο λεκανοπέδιο των Ιωαννίνων ανέδειξε με ερώτησή της προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ. Στην ερώτηση που κατέθεσε ο ευρωβουλευτής του Κόμματος Κ. Παπαδάκης αναφέρει ότι:
«Λειψυδρία και σοβαρή επιβάρυνση του περιβάλλοντος στην ευρύτερη περιοχή προκαλεί η δραστηριότητα των βιομηχανιών εμφιάλωσης νερού στο λεκανοπέδιο Ιωαννίνων με την ανεξέλεγκτη υπεράντληση και την απαίτηση για αδειοδότηση επιπλέον αντλήσεων από υφιστάμενες γεωτρήσεις τους. Η σχετική απαγόρευση που προβλεπόταν από το 2017 -απόφασης της Εθνικής Επιτροπής Υδάτων αναιρέθηκε, με αποτέλεσμα να επιτρέπεται πια η εκτέλεση νέων γεωτρήσεων και η επαύξηση της αντλούμενης ποσότητας με γνώμονα τα κέρδη των βιομηχανιών.
Πρόκειται για απαράδεκτη απόφαση που ήρθε ως αποτέλεσμα μελετών ιδιωτών που δραστηριοποιούνται στην περιοχή κυρίως στον τομέα εμφιάλωσης και που για να στοιχειοθετήσουν τη δήθεν επάρκεια υδατικών αποθεμάτων προχώρησαν σε αυθαίρετη κατάτμηση του Υπόγειου Υδατικού Υποσυστήματος, αποκρύπτοντας τις συνεχώς αυξανόμενες ανάγκες ύδρευσης του λεκανοπεδίου και υποβαθμίζοντας τη σημασία της φυσικής ανανέωσης των υδάτων της λίμνης Παμβώτιδας αντιμετωπίζοντας το νερό ως εμπόρευμα και αποκαλύπτοντας το έωλο των κατά τα άλλα «πράσινων» διακηρύξεών τους;» Και πράγματι:
Η ΒΙΚΟΣ προχωρά σε εγκατάσταση μιας επιπλέον γραμμής εμφιάλωσης νερού στο εργοστάσιό της στην Περίβλεπτο, καθώς και στην επέκταση της μονάδας εμφιάλωσης νερού στο εργοστάσιο του Καλπακίου. Έτσι η ΒΙΚΟΣ θα έχει δυνατότητα παραγωγής 81.000 φιαλών την ώρα, όταν τα συνήθη εργοστάσια εμφιάλωσης νερού παράγουν περί τις 20.000 φιάλες την ώρα. Η εταιρεία λειτουργεί ήδη τέσσερα υπερσύγχρονα εργοστάσια με καθετοποιημένη παραγωγή αντλώντας από 7 πηγές νερού.
Το ΖΑΓΟΡΙ εγκαθιστά επίσης στο εργοστάσιο των Ιωαννίνων την ταχύτερη και μεγαλύτερη μονάδα εμφιάλωσης νερού στην Ευρώπη, με δυνατότητα εμφιάλωσης 81.000 φιαλών την ώρα (ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ - 6/02). Και ποια είναι η πρώτη ύλη για όλη αυτή την επιτυχημένη επιχειρηματικότητα; Το νερό.
Είναι λοιπόν το νερό δημόσιο αγαθό η όχι; Αν ναι, ποιοι και με ποιους όρους και προϋποθέσεις πρέπει να καρπώνονται την υπεραξία του; Και ναι μεν χαιρόμαστε για την επιτυχία των τοπικών μας επιχειρήσεων, που δίνουν δουλειά σε αρκετούς συμπολίτες μας, αλλά αναρωτιόμαστε επίσης:
-
Αν ο χώρος εμφιάλωσης είναι ιδιωτικός, το βουνό και οι πηγές σε ποιον ανήκουν;
-
Πώς αγοράζει ή ενοικιάζει κανείς μια πηγή;
-Είναι
επαρκή τα αντισταθμιστικά οφέλη για τον Δήμο και τους δημότες ή θυμίζουν «καθρεφτάκια για ιθαγενείς» σε μορφή φιλοδωρήματος;
-
Ακόμη όμως και οι θέσεις εργασίας δεν θα μειώνονται συνεχώς, αφού πια όλα αυτοματοποιούνται;
-Πόσο μπορεί να υποβαθμίζεται το περιβάλλον από την υπεράντληση και πόσο μπορεί να υποβαθμιστεί περαιτέρω η -ούτως ή άλλως- προβληματική Παμβώτιδα;
-Πόσο πείθει μια διαφήμιση που έχει ως κεντρικό σλόγκαν το «Δύναμή μας η ροή μας, αυτό που κουβαλάμε στην ψυχή μας» με επίκληση στο συναίσθημα, όταν μιλάμε για μια καθαρά εμπορική συναλλαγή; Και μιλάμε για ένα νερό το οποίο οι δημότες πληρώνουν πανάκριβα, αφού είναι γνωστό ότι η πόλη μας έχει ίσως το υψηλότερο τιμολόγιο στη χώρα.
Σε μια εποχή, λοιπόν, με προβλήματα ξηρασίας και κλιματικής αλλαγής η υπεράντληση νερού πόσο μπορεί να φαντάζει λογική; Υπάρχει όριο ή όσο τα κέρδη και ο ανταγωνισμός αυξάνονται, τόσο θα υποφέρει και ο υδροφόρος ορίζοντας του λεκανοπεδίου; Ποιος θα μας διαφωτίσει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου