Ανομία, ανοχή, ατιμωρησία...

 

«Σε  μια μόλις μέρα ένας 19χρονος δολοφονήθηκε από οπαδική συμμορία, ένας δημοσιογράφος, ο Δημήτρης Καμπουράκης, δέχθηκε βομβιστική επίθεση στο σπίτι του, το ίδιο και ο πρόεδρος του σωματείου των ειδικών φρουρών και μια συμμορία γνωστών—πασίγνωστων επιτέθηκε με βαριοπούλες στα γραφεία της Αττικής Οδού και το Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας. 

Θα μπορούσε να είναι απλώς μια ανεξήγητα κακή μέρα για τη δημόσια ασφάλεια αν η δράση των εγκληματιών και των συμμοριών δεν ήταν καθημερινή, διαρκής και κυρίως ανενόχλητη. Θα μπορούσε να ήταν μια σκοτεινή εξαίρεση αν δεν ήταν ο σκοτεινός κανόνας μιας χώρας η οποία έχει παραδοθεί στην παραβατικότητα και το έγκλημα από όσους πλήρωνονται και για την προστατεύουν από την παραβατικότητα και το έγκλημα.   

Οι συμμορίες των οπαδών δρουν ανενόχλητες παρότι είναι γνωστές. Μέχρι και γραφεία έχουν σε όλη την Ελλάδα. Η πολιτεία όμως, δηλαδή οι κυβερνήσεις που συνήθως κρύβονται πίσω από το αόριστο «πολιτεία», δεν έκαναν ποτέ τίποτα για να περιορίσουν τη δράση τους και αυτή η κυβέρνηση δεν φαίνεται να θέλει να γίνει η εξαίρεση. Οι τραμπούκοι που απειλούν και τρομοκρατούν όσους έχουν δημόσιο λόγο, δρουν εξίσου  ανενόχλητοι όπως ακριβώς και οι συμμορίες των αυτόκλητων τιμωρών. 

Η κυβέρνηση δεν θέλει να χαλάσει την ελληνική κυβερνητική παράδοση και τους παρακολουθεί χωρίς καμία διάθεση να τους σταματήσει ή έστω να περιορίσει τη δράση τους. Αρκείται στα μεγάλα λόγια περί μηδενικής ανοχής τα οποία όχι μόνο δεν συνοδεύονται από μεγάλες πράξεις αλλά το μοναδικό που τα ακολουθεί είναι η απόλυτη απραξία. 

Απόλυτη απραξία που είναι το πράσινο φανάρι για κάθε – αλλά κάθε - είδους παραβατικό και εγκληματία. Είτε διαρρήκτης, είτε επικίνδυνος οδηγός, είτε έμπορος ναρκωτικών, είτε νονός της νύχτας, είτε κάποιος που σηκώνει το χέρι, είτε κάποιος που απειλεί ότι θα σηκώσει το χέρι, είτε κάποιος που οπλοφορεί, είτε κάποιος που χρησιμοποιεί το όπλο του, είτε κάποιος που καταλαμβάνει δημόσιο χώρο, είτε κάποιος που βανδαλίζει δημόσιο χώρο, είτε κάποιος που δεν στέλνει τα παιδιά του σχολείο, είτε κάποιος που καταπατά δημόσια περιουσία, είτε είτε... όποιο κι αν είναι το έγκλημα, όποια κι αν είναι η παραβατική συμπεριφορά οι δράστες ξέρουν ότι μπορούν να δρουν ανενόχλητοι. 

Αλλά ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που ενοχληθούν από κάποιο όργανο της τάξης θα πέσουν στην αγκαλιά μιας δικαιοσύνης τόσο φιλόξενης που ακόμα και καταδικασμένους μαχαιροβγάλτες αφήνει ελεύθερους χτυπώντας τους φιλικά στην πλατούλα και λέγοντάς τους να μην το ξανακάνουν. Ή τόσο αργής που είναι σα να μην αποδίδεται. Που λες και είναι στημένη για να ανακουφίζονται οι δράστες και οι ένοχοι και να ταλαιπωρούνται τα θύματα και οι αθώοι.    

Όποιος ζει στην Ελλάδα ξέρει ότι μπορεί να κάνει οτιδήποτε του κατέβει εναντίον οποιουδήποτε με τις πιθανότητες να τιμωρηθεί να είναι απειροελάχιστες. Κι αυτό γιατί και αυτή η κυβέρνηση το επιτρέπει. Γιατί και αυτή η κυβέρνηση δεν μοιάζει να δίνει δεκάρα για την ασφάλεια και την προστασία των πολιτών παρότι ξοδεύει ένα σκασμό από τα λεφτά τους για να τους παρέχει και προστασία και ασφάλεια.

Με δεδομένα όλα τα παραπάνω και αφού δεν δείχνουν διάθεση να επιβάλουν τον νόμο και την τάξη, αφού δεν κάνουν τίποτα για την προστασία της κοινωνίας απο τους παραβατικούς και τους εγκληματίες, μπορούν τουλάχιστον να είναι ειλικρινείς απέναντί της: μπορούν να αλλάξουν το όνομα του αρμόδιου υπουργείου και να το κάνουν Υπουργείο Προστασίας Κανενός. Αφού δεν προστατευόμαστε τουλάχιστον να μην κοροϊδευόμαστε. Και μπράβο μας.

ΥΓ: Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους δημοσιογράφους που γράφουν και λένε για το πόσο ωραία ατμόσφαιρα δημιουργεί στα γήπεδα ο υπόκοσμος που ρίχνει φωτοβολίδες, δέρνει, καταστρέφει και κραυγάζει «εδώ θα γίνει ο τάφος σας» και μετά συγκλονίζονται που η απειλή γίνεται πράξη. Τους παρηγορουμε και σκουπίζουμε το (ψεύτικο, από κολλύριο μάλλον) δάκρυ τους».

                                          (Αρθρο του Μ. Βουλαρίνου από την ATHensvoice)