Άκοφτα χόρτα, παγκάκια του μισού μέτρου -ένα με το έδαφος, χωρίς πλάτη- εξαφάνιση του κάγκελου, γιόγκα στο επίπεδο της λίμνης και μικρά παιδάκια που παίζουν με την μπάλα δίπλα στο νερό σε ξύλινες ράμπες και σκαλιά στο επίπεδο του νερού! Αυτά εν ολίγοις προέβλεπε το σχέδιο ανάπλασης ολόκληρου του παραλίμνιου μετώπου της Παμβώτιδας από γραφείο αρχιτεκτόνων της Θεσσαλονίκης, στους οποίους -όπως λένε οι ίδιοι- ανατέθηκε η συγκεκριμένη μελέτη εν έτει 2018 (θητεία Θ. Μπέγκα).
Είχε λοιπόν αποφασίσει ο τέως Δήμαρχος -πέρα από το χριστουγεννιάτικο δέντρο του Ταλίν και τη «μαύρη πλατεία» να μας αλλάξει τα φώτα και στο παραλίμνιο μέτωπο; Δεν γνωρίζουμε, καθότι στο δημοσίευμα δεν αναφέρεται από ποιον πήραν την εντολή οι αρχιτέκτονες. Μόνοι τους, πάντως, αποκλείεται να το αποφάσισαν...
Αν κάτι ξεχωρίζει τη λίμνη μας από άλλες παραλίμνιες ή παραθαλάσσιες πόλεις αυτό είναι η ασφάλεια που
δίνει στους περιπατητές της, αφού στο σύνολο σχεδόν της παραλίμνιας διαδρομής
υπάρχει πέτρινο κρηπίδωμα ή μεταλλικό κάγκελο ιδιαίτερης αισθητικής. Κάτι που κάνει πια και τον γύρο των S/Μ...
Επίσης, αν κάτι κάνει έντονα αρνητική εντύπωση στην παραλία της Θεσσαλονίκης είναι η απουσία οποιασδήποτε ασφάλειας, μέσω ενός κάγκελου για παράδειγμα, το οποίο όμως υπάρχει άφθονο σε κεντρικούς της δρόμους!
Η εμπειρία μιας βόλτας στην παλιά παραλία της συσσωρεύει όλα τα δεινά που μπορεί να βρουν κάποιον σε έναν –υποτίθεται- όμορφο εξωτερικό χώρο και μάλιστα δίπλα στη θάλασσα. Στενός χώρος, γλιστερό οδόστρωμα, πολύς κόσμος, ποδήλατα και τετράτροχα ποδήλατα που περνούν με ταχύτητα στη νοερή γραμμή που τα χωρίζει από τους πεζούς και απέναντι ένα στενό επίσης πεζοδρόμιο με μαγαζιά και τραπεζοκαθίσματα, ανάμεσα σε κάδους σκουπιδιών αυτοκίνητα και πολυκατοικίες.
Κι ενώ οπουδήποτε αλλού η παραλία
θα είχε επεκταθεί προς τη θάλασσα με
διάφορους τρόπους που εφαρμόζονται εδώ και δεκαετίες (οι Ιάπωνες το κάνουν παντού, προεκτείνοντας
τον χώρο που στερούνται με... σκουπίδια αλλά και οι δικοί μας πρόγονοι το έκαναν στην Παμβώτιδα) δίνοντας χώρο για πεζούς και αναψυκτήρια, στη
Θεσσαλονίκη η κατάσταση παραμένει όπως ήταν τη δεκαετία του ’70. Αρκετοί άνθρωποι, μάλιστα, έχουν χάσει τη ζωή τους πέφτοντας στη θάλασσα εκεί στην παλιά παραλία.
Φτάνει να παρακολουθεί κανείς τα δελτία ειδήσεων για να καταλάβει.
Διαβάζουμε λοιπόν στο περιοδικό «Παράλλαξη», άρθρο της 9ης
του Οκτώβρη του 2018 με τίτλο «Έτσι θα
αναπλαστεί η λίμνη των Ιωαννίνων από Θεσσαλονικείς αρχιτέκτονες» και υπότιτλο: «Επαναφορά (!) φυσικής και οπτικής επαφής με το νερό(!) - Ασφαλές και άνετο περπάτημα (!)» (Τα θαυμαστικά είναι δικά μας)
Εκεί μαθαίνουμε ότι ένα αρχιτεκτονικό γραφείο της Θεσσαλονίκης (από τα πιο αξιόλογα και βραβευμένα, όπως λέει το κείμενο) επιλέχθηκε για τη νέα ανάπλαση στα Ιωάννινα, σε συνεργασία με μια αρχιτέκτονα
τοπίου και έναν συγκοινωνιολόγο. Στόχος ήταν «να αποδοθεί η περιοχή στους
πολίτες, για δραστηριότητες όπως το περπάτημα, η αναψυχή, η άθληση και η
ποδηλασία». «Πρόκειται για ένα project που θα έχει σημαντική επίδραση στην ιστορική
κοινότητα των Ιωαννίνων και θα γράψει μια νέα και σύγχρονη σελίδα της
αρχιτεκτονικής της πόλης» αναφέρει το άρθρο.
Κατά τους αρχιτέκτονες: «Επανασυστήνεται το όριο της πόλης
προς τη λίμνη µέσω της αφαίρεσης του κρηπιδότοιχου. Με τον τρόπο αυτό
επαναφέρεται η φυσική οπτική επαφή και η σχέση των κατοίκων µε το νερό, ενώ
παράλληλα δημιουργούνται περιοχές έντασης αυτής της επαφής καθώς επιφάνειες
υποβαθμίζονται τοπικά, ώστε να έρθουν εγγύτερα στην επιφάνεια της λίμνης και οι
χρήστες να οδηγηθούν κοντά της».
Τι να σχολιάσει κανείς εδώ; Επειδή τώρα δεν έχουμε (!) οπτική
επαφή με το νερό θα την αποκτήσουμε αν γκρεμίσουμε το κρηπίδωμα και το
κάγκελο! Θα χαμηλώσουμε μάλιστα κάποιες περιοχές για να οδηγηθούμε ακόμη πιο κοντά στο νερό! Πιθανώς
θα πέσουμε και μέσα, ποιος ξέρει... Κι όταν οι χειμώνες βγάλουν το μισό νερό της
λίμνης έξω, τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο... γοητευτικά.
Πώς γίνεται όμως, άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει την πόλη να αποφασίζουν για το αισθητικό και λειτουργικό της μέλλον; Και πώς γίνεται οι τοπικοί μας άρχοντες να καταστρέφουν κάτι που είναι σε καλή κατάσταση για να φέρουν κάτι εντελώς αλλοπρόσαλλο, αντί να δίνουν λύσεις στα χρόνια προβλήματα της πόλης που θα βελτίωναν και την καθημερινότητα των κατοίκων της;
Και, τέλος πάντων, οι αρχιτέκτονες μπορούν να φτιάχνουν όσες μακέτες και ψηφιακές φωτογραφίες θέλουν, αλλά η μετάβαση στην πράξη πρέπει να έχει και την έγκριση των κατοίκων της πόλης που θα τις ζήσει.
Σε ό,τι δε αφορά τους τοπικούς άρχοντες πρέπει επίσης να μην ξεχνούν πως όποιος αποφασίζει ενάντια στη θέληση των δημοτών της αλλά και την κοινή λογική θα κινδυνεύει να πηγαίνει σπίτι του (που λέει ο λόγος) όταν θα ανοίγουν οι κάλπες της επόμενης εκλογικής αναμέτρησης. Γιατί οι πολίτες μόνο αυτή τη δυνατότητα έχουν, εφόσον κανείς δεν τους ρωτάει ενδιάμεσα για μεγάλα θέματα που προκύπτουν, πόσω μάλλον όταν άλλα λένε προεκλογικά και άλλα αποφασίζουν μετεκλογικά (λ.χ. νυν Δήμαρχος για κεντρική πλατεία)...
Iδού, από τι ήθελαν να μας... απαλλάξουν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου