Ο Αϊ- Πολάκης...

  

«Σε αντίθεση με τον Αϊ Βασίλη της ποπ κουλτούρας ο άγιος της κυβέρνησης είναι από την Κρήτη, καβαλάει μηχανή, δεν φοράει εκκεντρικά κόκκινα κοστούμια και δεν εμφανίζεται μόνο τα Χριστούγεννα. Το όνομα του είναι Παύλος Πολάκης και φροντίζει να προσφέρει τα δώρα του στην κυβέρνηση πολλές φορές το χρόνο. 

Κάθε τόσο φροντίζει να πει κάτι που -συγκρινόμενο- μπορεί να κάνει τα κυβέρνητικά στελέχη να μοιάζουν με ογκόλιθους υπευθυνότητας, να θυμίζει πόσο καταστροφικό ήταν το κόμμα του στην εξουσία και να προειδοποιεί για το πόσο επικίνδυνο μπορεί να γίνει σε περίπτωση που την ξαναπλησιάσει. Με λίγα λόγια κάθε τόσο απλώνει βούτυρο στο κυβερνητικό ψωμί. Με το αντιεμβολιαστικό του κήρυγμα π.χ. έχει μόνο κάνει το κόμμα του να μοιάζει (και να είναι) με καταφύγιο των ψεκασμένων και άρα έναν εύκολο αντίπαλο για την κυβέρνηση. 

Πόσο δύσκολο είναι το να αποκρούσεις την αντιπολίτευση για τους χειρισμούς σου στην πανδημία, όταν οι βολές έρχονται από ένα κόμμα του οποίου το μεγαλοστέλεχος το καλοκαίρι έλεγε ότι δεν κάνει το εμβόλιο γιατι δεν είναι δοκιμασμένο;   Αλλά τα δώρα του Αϊ Πολάκη δεν έχουν να κάνουν μόνο με πανδημία. 

Μόλις προχτές, μιλώντας σε μια κομματική εκδήλωση, είπε πως τη Δεύτερη Φορά Αριστερά καλό είναι να πάψει να είναι ανεξάρτητη η Ανεξάρτητη Αρχή Δημοσίων Εσόδων και να τεθεί υπό πολιτικό έλεγχο. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει το κόμμα που κυβερνά να μπορεί να στρέψει την ΑΔΕ (που ως εξαρτημένη θα έχει χάσει το ένα Α) εναντίον όποιου δεν είναι φίλος της κυβέρνησης και ταυτόχρονα να μπορεί να προστατεύει από ενοχλητικούς ελέγχους όποιον είναι δικός της άνθρωπος. 

Με αυτόν τον τρόπο ο A:i Πολάκης (ξανα)υπενθύμισε ότι οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με τη δημοκρατία δεν είναι σχέσεις συμπάθειας και έτσι (ξανα)πέταξε στα σκουπίδια κάθε προσπάθεια του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να προσποιηθεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και μετριοπάθεια. Aν αναρωτιέστε γιατί το κάνει η απάντηση είναι μάλλον απλή: ο Πολάκης είναι βουλευτής. Για να εκλεγεί χρειάζεται μόνο μερικές χιλιάδες ψήφους. Και ο καλύτερος τρόπος να είναι σίγουρος ότι πάντοτε θα έχει αυτές τις μερικές χιλιάδες ψήφους είναι να δημιουργήσει μια βάση φανατικών (και άρα αμετακίνητων) οπαδών. 

Οι φανατικοί (και άρα αμετακίνητοι) οπαδοί δεν εξασφαλίζονται εύκολα με λογική και μετριοπάθεια, αλλά με παραληρήματα. Είτε αντιδημοκρατικά, είτε αντιεμβολιαστικά αλλά πάντα «αντισυστημικά». Έτσι, μάλλον στερεί από το κόμμα του πολύ περισσότερες ψήφους από όσες κερδίζει ο ίδιος (και σίγουρα εκείνες τις κρίσιμες από τον «μεσαίο χώρο») αλλά η εξασφάλιση της βουλευτικής έδρας είναι μάλλον σημαντικότερη. 

Δεν ισχυρίζομαι ότι σίγουρα όλα αυτά τα κάνει βάσει καταστρωμένου σχεδίου (χωρίς να το αποκλείω) αλλά περιγράφω κίνητρα που και ο ίδιος μπορεί να μην είναι σε θέση να συνειδητοποιήσει. Άλλωστε συχνά το συμφέρον μας οδηγεί σε συμπεριφορές που μπορεί να μην είναι εντελώς σχεδιασμένες».

                                       (Αρθρο του Μ.Βουλαρίνου από την ATHensvoice)