Η βλακεία, μοιάζει ανίκητη...

  

«Είναι απίστευτη η ειδησεογραφία που προκύπτει από την πανδημία, τόσο σε ποσότητα όσο και σε ποιότητα. Στέκομαι σε δύο ειδήσεις ειδικότερα.

Η μία είναι ο θάνατος του Γιώργου Τράγκα. Δεν τα κατάφερε ο γνωστός δημοσιογράφος. Πίστευε, και διακήρυττε, ότι ο ιός είναι ψέμα ή/και σκευωρία και τελικώς νικήθηκε από αυτόν, όντας και οργανισμός ταλαιπωρημένος από σοβαρά υποκείμενα νοσήματα.Πιθανώς, πολλοί ακόλουθοί του δεν θα συνετιστούν από τον πρόωρο, παράλογο θάνατό του. 

Οι πιο ακραίοι θα πουν ότι υπάρχει «κάτι ύποπτο» σε αυτόν. Μια κουβέντα μονάχα γι’ αυτούς που, καθώς λέγεται, «πήρε στον λαιμό του»: πράγματι, κάποιος με δημόσιο λόγο και επιρροή μπορεί να εξωθήσει τηλεθεατές, ακροατές, αναγνώστες προς την κατεύθυνση που προπαγανδίζει. Ομως, ας μη λησμονούμε τούτο: ενήλικοι, μεγάλοι άνθρωποι τον ακολουθούσαν. Είχαν ευθύνη των επιλογών τους και των αποφάσεών τους. Δεν τους έβαλε ο Τράγκας κανένα πιστόλι στον κρόταφο. Είναι υπεύθυνοι των πράξεών τους, όσο κι αν επηρεάστηκαν από τον μακαρίτη δημοσιογράφο.

Η δεύτερη είδηση που ξεχωρίζω είναι αυτό που συνέβη στη Χαλκίδα: αρνητές του κορωνοϊού συγκεντρώθηκαν και –μεταξύ άλλων– έκαψαν βιβλία του Ευγένιου Τριβιζά, που θα μοιράζονταν σε παιδικούς σταθμούς. Σύμφωνα με πληροφορίες, το εν λόγω βιβλίο εξηγεί στα παιδιά ζητήματα που έχουν να κάνουν με την πανδημία του κορωνοϊού, με αποτέλεσμα να μπει στο στόχαστρο των αρνητών. 

Οι γονείς χαρακτήρισαν το βιβλίο «προπαγάνδα», που στόχο έχει τα παιδικά μυαλά, και το έριξαν στην πυρά.Η είδηση είναι απίστευτη τόσο για τον βάρβαρο συμβολισμό της (η όλη εικόνα παραπέμπει σε βαθιά σκοτεινές εποχές) όσο και για την απόλυτη, εξωφρενική βλακεία της. Το βασίλειο της ανοησίας εδώ γνωρίζει νέα ρεκόρ αποθέωσης. 

Παραδοσιακά, ιστορικά, άτομα και μάζες που θέλγονται από την άρνηση και τον μηδενισμό, συντρίβονται στο τέλος. Οσοι στρέφονται κατά της ζωής βρίσκουν τον δάσκαλό τους από αυτήν. Κερδίζει, έστω και αργά, όποιος αγωνίζεται για να ζήσει και όχι για να πεθάνει. Η βλακεία, βέβαια, μοιάζει να είναι ανίκητη, περνώντας από γενιά σε γενιά».

             (Απόσπασμα άρθρου του Ηλ.Μαγκλίνη από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)